Introduction - introductie

This blog is not a trail guide. It is about the beauty and the diversity of Curaçao.
There are dry months and wet months, days with wind or storm or no breeze at all.
Due to the weather conditions, you may find he trails to be very different from what our pictures show.

Most recent hikes are described in Dutch / Nederlands (kijk voor de laatste wandelingen in het blogarchief). De paden veranderen snel, ze groeien dicht of worden gesloten. Er komen ook nieuwe routes bij.

The other entrees are in English. Our main object is to show the beauty of the island. We cannot always give exact directions of trail heads or ends.
Many trails change, closed by owners, or overgrown. . the maintenance depends on
enthusiastic volunteers. Our group tries out new trails too.

Important: never go hike alone! When visiting popular places like the Salt pans of Jan Kok or Ascencion Bay don't get out of your car unless other people are there. Leave money, cards and other valuables at the Hotel.
If you have no one to come with you, take a hiking tour with a guide. Please read the page with
tips and info
!
Do not touch the
Manzanilla tree or its leaves and apples. They are poisonous.
On all photos copyright of the owners.

Enjoy Hiking Curaçao!
______________________________________________________________________________________________________

dinsdag 30 december 2014

Seru Kloof en magasina.


De lucht zag er dreigend uit. In de verte bleven de wolken zich opstapelen en werden steeds donkerder. Dit voorspelde niets goeds.

Ik informeerde of iedereen zijn poncho bij zich had. Dus niet. Het is ook de goden verzoeken. De klim naar boven is als een kluifje voor Fikkie. Een kolfje naar de hand voor de echte steile-wandbeklimmers en hemelbestormers.




Het ruige pad was afgezet met treden vastgehouden met ijzeren pennen, die in de grond gejast waren. Sommige balkjes waren verdwenen, alleen de pennen waren er nog. Schuifelend en goed uitkijkend, waar je je voeten moest neerzetten, bereikten we het touw waaraan je je kan optrekken om de steilte te bedwingen. Het lukte iedereen om in een redelijke tijd dit kunststukje te volvoeren. Bovenaan gekomen werd dit beloond met een prachtig uitzicht over het Fontein resort.




Het paadje langs Tula's vestingsmuur was smal en een snoeibeurt was geen overbodige luxe. De Negrita di Malpais stond volop in bloei. De Guaba Basterd liet trots zijn appeltjes zien. We kwamen aan op de plek gemarkeerd door stapeltjes stenen, die vermoedelijk een begraafplaats  aangeven. Van deze plek hadden we een panoramisch uitzicht waarin de Christoffel niet ontbrak.




De tocht vervolgend langs de muur deed ons genieten van de zuidelijke uitzichten naar Porto Marie. Mooie oude Wayaca's en Palu di Sia's kwamen we tegen. De afslag om het pad van de afdaling te vinden was lastig. Het struikgewas had de aanduiding ,een lintje, verscholen. Gelukkig, dat de speurzin van de vooroplopers in een uiterst gevoelige mode stond en na enig knipwerk zagen we het lintje hangen


De afdaling was in vergelijking met de klim een peuleschil en we bereikten veilig en wel de brede zandweg. Na een insectrepellent behandeling gingen we het paadje van de bosmieren op. Een mooi kronkelend pad dat ons bij de Magazina bracht. Ook hier moest het nodige gesnoeid worden om er omheen te kunnen lopen. De Enfrau, lidcactus, probeerde ons het leven zuur te maken.

Geen wanklank en zelfs geen au au geroep, maar het kan zijn dat mijn gehoor niet optimaal was.
De terugtocht, een fluitje van een cent, bracht, langs lekker ruikende Watakeli's en Negrita's, zelfs de reuklozen in extase. Ook de Welensalie en de bloeiende Basora Cora Shimaron deed een duit in het zakje.  Precies 2 uur na de start waren we bij onze auto's aangeland.Voor de volgende week moet ik het Grootwandelboek raadplegen om te kijken hoe we het nieuwe jaar ingaan.

Verslag en foto's: GK

zondag 21 december 2014

Wandelverslag van Rooi Kathun - 21 december 2014

We stonden allemaal te glunderen langs de kant van de weg om ons tussen de verzamelde werken van de kunstenaar Zanolino te verzamelen. 
Een beter verzamelpunt zouden we ons niet kunnen wensen. Vroeger stond de "Dreamcatcher" er nog in volle glorie bij, maar blijkbaar door de tand des tijds heeft deze dromenvanger een grote aftakeling ondergaan en is in revisie. Geen gedroom, geen getalm. 



Precies vijf voor vier staken we de weg over om het pad te volgen naar de Roi Kathun. De Guaba basterd stond volop in vrucht en velen waren al diep paars aan het worden. Er lagen verschillende opengebarsten guabas op de grond. 




De hoge rotswanden met hun geheimzinnige nissen zijn een waar paradijs voor de oudheidkundigen. De stalagtieten en de stalagmieten gaven een ongeevenaarde show weg. Het droop eraf. De kleurenpracht van het gesteente hield onze blik gevangen en dat kan gevaarlijk zijn met al die korte boomstompjes op het pad. 



Na wat geklauter over losliggende rotsen bereikten we de zeekant met de tankers te Bullenbaai. Een korte drinkpauze en daar gingen we het plateau op om het pad langs de kust te volgen. Zoals gewoonlijk lijkt hier alles op elkaar en daarom was het even zoeken om de juiste route te nemen. De weg omhoog was geasfalteerd en zo plotseling hij begon, zo eindigde hij ook. 


BULLENBAAI
Het mooie pad, dat ons weer terug leidde naar de paardenroute, lag er hier en daar bescheten bij, maar gelukkig maakten de rotspartijen veel goed. De ingesnoerde  boomstronk zou kunnen vertellen hoe lang hij daar al zat. Wij deden een ruwe gok, waarbij ik iemand hoorde mompelen van Cambrian, toen de Dinosaurussen nog klein waren. Afijn de ware kenner zou ons beter kunnen inlichten. Ik heb zo'n cursus geologie gevolgd, waarin mij verteld werd, dat Curacao zo'n 87 miljoen jaar oud is, wat de (eind)periode van de dinosauriers is. Het zou de krijt ( cretaceous )periode kunnen zijn. Cambrian is zo'n 500 miljoen jaar oud. 




Bij de autos aangekomen werden we begroet door het geblaf van de vele honden, die zich tussen de verzamelde werken van Zanlino verzameld hadden. Het leek wel of ze een kerstcantate ingestudeerd hadden.




Een mooie wandeling!

zondag 7 december 2014

Jan Thiel wandelverslag 07-12-2014

Vanmorgen keek naar de lucht en dacht wat zal het weer ons brengen. Een vrolijke cumulus humulus bouwde zich op en beducht dat het zou uitgroeien tot een Cumulus Nimbus, sloeg ik het gade. Maar gelukkig bleven de proporties klein van opbouw en vormde het geen onweerswolk. Neen, vorige week hebben we de zegeningen in overvloed in ontvangst mogen nemen.


Op het verzamelpunt was het een drukte van belang. Blijkbaar is zondag de dag dat er gezwommen moet worden. Hier en daar was er nog een plekje over waar we onze autos kwijt konden.


zadelboom

Een mooi pad versierd door de vele bloeiende boompjes voerde ons naar de kustlijn. de Margarita di Mal Pais stond evenals de Lantana Camara te bloeien, de Watakeli was hier en daar vertegenwoordigt met enkel lekker ruikende witte bloemen. De intense kleurschakeringen van het water is een lust voor het oog. Het fotoapparaat werd hier uitgebuit..




Het pad naar beneden kwam uit bij de ingang van de Lagune. Immer een betoverend plaatje. De kluten stonden op afstand te fourageren. De Pelikanen hadden het af laten weten. Het geluid van de groene reiger hoorden we tussen de bomen door. We liepen langs heel oude Cadushis en Zadelbomen een enkele Wayaca en Watapanas gaven een bizondere accent aan het natuurleven. 


watapana

Vorig jaar kon het niet ,nu wel. De dam was niet overspoeld, we konden er met gemak langs. Op weg naar het zouthuisje kon een ieder beslissen of ze de kleine of de grote route namen. De meesten wilden toch over de zoutpannen uitkijken. Na een waterstop en een zoutaanvulling werd de voettocht voortgezet. Op grote afstand kon er enige Flamingos opgemerkt worden. 




Onze route was vervolgens het hoffi Damasco door om achterlangs de Pos di Orashon te lopen. Langs de Puta Perfumado liepen we het grasveld op waar de Pan di Diable zijn broodjes laat zien. De Una Di Gato stond in bloei met mooie rose toefjes.. Deze kattennagels kunnen heel vervelend zijn. Ook de Kalbas stond te bloeien, de meeste kelkjes waren al op de grond gevallen. Bij de pos was geen vogel meer te bekennen. Onze aantocht is niet geruisloos. De Pos wordt omlijst door hoge Manzalinjabomen, wat de indruk geeft van een prachtige open plek waar mens en dier tot zichzelf kan komen.



De voortzetting was over de heuvel vanwaar we een schitterend panorama hadden naar de Tafelberg. Door het bos af en toe onder tak door bukkend kwamen we op het pad dat ons naar het beginpunt leidde.
De Bonchi Indian zag er nog even groen uit als op de heenweg, maar velen zullen hem helaas gemist hebben.
Na ruim twee en half uur waren we weer bij onze bolides aangeland en ik denk dat er lekker geslapen wordt vannacht.
GK

maandag 8 september 2014

Het Watamula wandelverslag.

Met een rotsvaste blik in de ogen togen we op pad om de wonderen van de natuur te aanschouwen. M. volgend die ons langs de waterlijn leidde van wat eens in de natte tijd een groot bassin- meer- was geweest.Nu Pluvius het landschap iets minder bedeeld heeft, zien we de droogscheuren in de zwarte aarde met afstervende bomen over een groot gebied. 



Het is altijd weer een spectaculair gezicht hoe de golven zich tegen de rotskust aan smakken. Het opspuitende water hult de suplados even in nevelen. Het waterspel is absoluut weergaloos en onze rotsvaste blik verandert, als we de grote afgebrokkelde rotsen zien.




We lopen langs de kant een paar spuitgaten voorbij  en zien de natuurlijke brug waaronder het tij zijn spel speelt. We komen bij de rooi waar zich een paar dapperen aan wagen om er door heen te gaan.


De rest gaat er al knippend omheen. De afkalving van de westkust is een dreigende aanblik en velen vinden, dat het nauwe paadje langs de kust teveel  van onze evenwichtsorganen vergt.


Na een kleine patrouille op verkenning te hebben gestuurd, rapporteert deze, dat het voor koorddansers een peuleschil is, maar voor zestigplussers met uitzicht op AOV niet aan te raden is.


Verslag en foto's: GK

zondag 20 juli 2014

Rif Marie wandelverslag 06-07-. 2014

Ieder had gelukkig zijn gasten meegenomen, zodat we toch nog met een redelijk aantal wandelaars aan de Rif st. Marie tocht konden beginnen. 


De kerk van Williwood lieten we aldra achter ons en storten we ons in de onverharde paden die ons naar het binnenmeer van Rif Marie leidden. Een verkoelend windje maakte de temperaturen, die weer behoorlijk beginnen op te lopen, draaglijk.

 

Het oude landhuis geen pan meer op het dak en zelfs de binten en de dakspanten waren niet meer je dat. Daar schrokken we wel even van. De scheefstaande belpalen waren nog niet weggebuldozert.
Rondom kon je nu gemakkelijk de overblijfselen van vroegere tijden bewonderen. De tocht langs de rand van het meer voerde ons naar de indgo bakken. Ook hier was de oorspronkelijke staat flink aangetast.


Onderweg kwamen we de Bringa Mosa ( vechtend meisje ) tegen met een enkel wit bloemetje. De hulpvaardige Flaira stond er naast om pijn en jeuk zo snel mogelijk weg te nemen als door die vervelende Bringa Mosa geprikt bent.
De Oliba droeg een enkel rose bloem.
De peulen van de Watapana lagen op de grond nog bruiner te worden.
De Bruska met zijn vele gele bloemetjes werd door velen gemist en aan de stoffige Tabacco di Pescador miste niemand iets of was zelfs niet opgevallen, want we spoedden ons voort om het buislopen te beoefenen.



De gele oliekering lag er nog voor preventieve doeleinden. Het zou toch niet weer een keer kunnen gebeuren, dat iemand de oliekraan opendraait. Het lukte iedereen om heelhuids zonder natte voetten aan de overkant te komen.


En wat smaakt zo'n slok water dan toch lekker. Het pad langs het meer was beschaduwd en misschien wel daardoor misten velen de oude kalkoven. Gelukkig heb ik nog een foto ervan kunnen maken.


We zagen geen Flamingo in de zoutpannen. Dit kwam doordat we niet om een hoekie kunnen kijken, want ze waren er wel.
Het laatste stukje langs de snelweg is het minst geslaagde. Maar het met levensgrote letters aangegeven dat we in Williwood waren, gaf een Poezieachtig gevoel.
De kerk van Willibrordus bereikten we na 2uur en 20 minuten wandelen. Kelen smeren en op naar huis. Groetend, GK.

Wandelverslag Steenbrekerij, Boca Santa Pretu, Supplados, Spuitgat en Boca Patrick. 13-07-2014. Noord

Aan de voet van het graf van de slavenopzichter Martin van Ascencion stonden we braaf te wachten tot iedereen die wilde wandelen er was.



Even verderop stalden we onze autos in bewoonde buurt. Precies klokkeslag vier vertrokken we met zijn negenen over de oude weg naar Westpunt om bij de slagboom langs het flink uitgedunde Kokospalmenbos te lopen.


Een weggetje naar een put was vrijgemaakt en als je even niet oplette, was je ook zo de Magazina voorbij. De Seru Kosta stond ons al op te wachten.



Aan de kust gekomen sloegen we richting west naar de oude steenbrekerij. Vermoedelijk is er een oudijzer opkoper langs geweest, want de meeste staketsels en overblijfselen van de brekerij waren verdwenen. Hier en daar lag nog wat oudroest verspreid en de gebouwtjes hadden hun beste tijd duidelijk gehad. Het wilde water werd hoog opgestuwd in de heilige zwarte monding ( Boca Santa Pretu ) en we werden daardoor een beetje nat door het sproeiwater.


Het waterspel over de Supplados was een lust voor het oog en de sproei uit het Spuitgat liep de spuigaten uit. Overigens wilde iemand een rondje maken rond het Spuitgat, maar toen er verteld werd, dat de krabben dat niet leuk vonden, werd er maar van afgezien.



Boca Patrick altijd weer een verhaal apart. De betoverende uitstraling van deze grillig gevormde boca brengt ons in de ban van sprookjes en legenden. Hier zou toch niet Neptunis met zijn gevolg een maanlicht B.B.Q. hebben gehouden op deze geweldige plek?




De veelarmige Green Tara zou zich rot geschrokken hebben, als ze zo'n bewierde zeegod met op zijn drietand een worstje, een kippepootje en een krabbetje geprikt had gezien. Afijn, de Green Tara liet het ook afweten en de Schorpioenen van de Seru Bayan werden door ons niet opgemerkt.




De weg naar de parkeerplaats was gezellig lang en onze bolides vonden we net zo terug als we ze hadden neergezet. Immer een opluchting.


Verslag en foto's: GK.

Wandelverslag Weitje - 20-07-2014

Het bordje met het opschrift "Pas op je ijsje" zoals het vanuit de verte leek, deed me denken aan de badplaats Polzaeth in Noord Cornwall, waar de meeuwen het brutale lef hebben om je ijsje uit je hand te pikken.

Gelukkig las ik dichterbij komend dat het hier "Paso Gijsje" betrof. Een nieuw aangelegd paadje door de mondi aan de voet van Seru Manuel Kuiper slingerend gevormd door Gijsje. Geen flessen van Lucas Bols langs het pad, zelfs geen scherfje.


Het pad kwam uit bij een grote Bringa Mosa (vechtend meisje), waar we rechtsaf moesten om naar het bouwvallige landhuis Weitje te gaan. Onderweg kwamen we een grote boom tegen met witte samengestelde bloemen, waarvan de meeldraden buiten de bloemkroon hingen voor een betere bestuiving door de vogels en insecten.


Volgens de zakflora van "Wat in het wild groeit en bloeit" door frater Arnoldo lijkt de bloem van de Crataeva gynandra te zijn. Hoe ik dat in het papiamentu moet vertalen, daar schiet mijn kennis te kort voor. De boom zou een Palu di Sia Cora kunnen zijn.


We vervolgden onze weg en de voorhoede had kennelijk besloten om via gindse heuvel de achterkant van het Weitje te benaderen. Op de heuvel aangekomen hadden we een magnifiek uitzicht over de  kaalgeschoren omgeving met als middelpunt het landhuis Weitje.


 

Enkele planten en bomen zoals de Katuna di Seda en Yerba di Kerkhof en verwelkte opengespleten vruchten van de Marie Pompoen stonden de troosteloosheid van de afbraak te benadrukken. Een door ons niet eerder gelopen paadje bracht ons diep in de natuur en na het heuveltopje genomen te hebben, vonden we een doosje met een opschrijfboekje van wie hier allemaal geweest waren.


In ons beste geheimschrift hebben wij ook het nageslacht verwittigd, dat ons pad deze heuveltop kruiste. Even later stonden we ons te vergapen aan de Bonchi Kabei, waarvan de rode zaden her en der voor het oprapen verspreid lagen. Langs de rand van de Kalbasroute vervolgden we onze weg naar ons uitgangspunt. Zoals gewoonlijk in het zicht van de haven stranden de meeste schepen.


Het paadje was moeilijk te vinden en de voorhoede had blijkbaar nog niet genoeg van het Weitje. Gelukkig heeft iedereen de weg terug gevonden al kostte het me wel een extra rondgang. Voor de volgende week zou San Pedros Sculpturen of het Verzonken Bos een keus kunnen zijn. Groetend, GK

vrijdag 4 juli 2014

Wandeling Jan Kok zoutpannen.





Beste Wandelaars,

Komende zondag gaan we wandelen op Rif Marie om lekker uit te waaien van al die wk voetbal ellende.




We verzamelen bij de kerk van Williwood ( Willibrordus ) om 15.45 uur. Langs de Lagune van Rif Marie zien we het vervallen landhuis in de verte en lopen vervolgens langs de lagune richting Coral Estate waar we "en route" indigo bakken tegenkomen. 





Over het pad onderlangs de rotswand met zijn vele spelonken naderen we de kust , waar het kustpad overgaat in koraalsteen. In de verte zien we het C.O.T. ( Curacao Oil Terminal ) liggen. 




Over de buis, wat altijd weer een spannend evenement is, hyken we langs de zoutpannen van Jan Kok, waar we mogelijk Flamingos kunnen waarnemen. Terug over de weg is het uitkijken geblazen vanwege het vele verkeer.
Duur ongeveer twee en een half uur.
GK.