Introduction - introductie

This blog is not a trail guide. It is about the beauty and the diversity of Curaçao.
There are dry months and wet months, days with wind or storm or no breeze at all.
Due to the weather conditions, you may find he trails to be very different from what our pictures show.

Most recent hikes are described in Dutch / Nederlands (kijk voor de laatste wandelingen in het blogarchief). De paden veranderen snel, ze groeien dicht of worden gesloten. Er komen ook nieuwe routes bij.

The other entrees are in English. Our main object is to show the beauty of the island. We cannot always give exact directions of trail heads or ends.
Many trails change, closed by owners, or overgrown. . the maintenance depends on
enthusiastic volunteers. Our group tries out new trails too.

Important: never go hike alone! When visiting popular places like the Salt pans of Jan Kok or Ascencion Bay don't get out of your car unless other people are there. Leave money, cards and other valuables at the Hotel.
If you have no one to come with you, take a hiking tour with a guide. Please read the page with
tips and info
!
Do not touch the
Manzanilla tree or its leaves and apples. They are poisonous.
On all photos copyright of the owners.

Enjoy Hiking Curaçao!
______________________________________________________________________________________________________

maandag 31 oktober 2016

Lijst met Wandelingen - List of the Hikes on this blog

zondag 30 oktober 2016

Wandelverslag van Buriku tot Soembu Trail. 30-10-2016. Noord

Bon Siman.
Kokolischi di kalekuna vind je overal op ons eiland, maar op Soembu was geen Kalekuna te bekennen. Vroeger was er een oude gepensioneerde keukenmaker woonachtig op Soembu, die kippen, geiten, konijnen en kalkoenen hield als tijdverdrijf. Sinds zijn verscheiden zwerft er zelfs geen hond meer rond.
Ook de bosvogels zie je er maar zelden.  Moffis ho maar, evenals de zangvogels geen Chuchubi en Trupiaal te bekennen. Zou dat komen omdat we teveel omzichtige sluipbewegingen maken?
Bij een brekend takje heft de Warawara altijd even zijn kop schuin omhoog om te luisteren of er onraad is. De Blenchis en de Dornasols trekken zich hier niets van aan en vinden al helikopterend hun weg. De Totalicas drentelen ook rustig verder, totdat je ze te dicht op de hielen zit, dan is het fladderen geblazen.

Een wegschietend konijntje kun je wel waarnemen, maar dan moet je vlug zijn. Het is niet zo, dat ze heel parmant op ons zitten te wachten, neen floeps het struikgewas in met hun trommel naar hun speelkameraadjes.  
De Palombas  hoor je op afstand, maar dan weet je niet of het een Alablanca of Blauwduif is, laat staan een Paloma di Parque die koert. Uilskuikens zie je overal. Dank je de koekoek, hoorde ik nog iemand zeggen, maar hij was met zijn goede  been uit het verkeerde bed gestapt. Een vreemde vogel.


De zittende boom, een lokale legende. (F.C.)

Bij het Credit Union gebouw was het verzamelen. Niet dat we daar crediet hadden, maar wel parkeer ruimte in overvloed. We volgden de Buriku Trail door het Krabbebos. Enkelen zagen de kop van de sater over het hoofd en even verop vonden we een bloem ,een rode roos, aan een boom 

vastgebonden, die de plek aangaf waar Milo de hond begraven was. Een aandoenlijke inscrptie en een pootje gaf aan dat hij de groeten deed vanuit het hiernamaals, Ik had nog een minuut stilte in acht willen nemen, maar we kunnen niet bij elk dood dier stil staan, want dan waren we niet voor donker uit de mondi geweest. We sloegen de richting van het hofje in waar de banken ons uitnodigden om alvast te gaan rusten. 


Die uitnodiging sloegen we af en volgden het pad naar de het bord bij de ingang, dat hier het Parke Ascencion was.
De oversteek over de drukke weg naar Westpunt is uitkijken en nogmaals uitkijken. Voor dat je het weet komt er verkeer aanrazen. Gelukkig zagen we het bordje met de aanduiding Soembu Trail en doken de mondi in. Wederom een beschaduwd pad.


Op de T-splitsing liep het pad naar links  dood in een overweldigend groen, totdat er roze/paarse linten gevonden werden, die we naarstig volgden. Vermoedelijk bracht dit pad ons op de Seru Magzina, maar zeker wisten we dat niet. Edoch we hadden te weinig tijd gepland om de roze linten verder te volgen en besloten terug te keren. We liepen we een kleine  rooi in, die ons naar het uitgangspunt bracht, waar we niet moesten zijn. 
We pakten het pad weer op dat ons naar de brede rooi bracht. 

Een onafgedekte put en een drenkbak waren hier te bewonderen. Even verderop kwamen we bij een afgebrokkelde dam. 


Onderhoud wrdt er aan deze wateropvang niet meer gedaan. 


Vervolgens kwamen we een tweede dam tegen, die nog vrij gaaf bleek te zijn. Bij een van de dammen werd een kalken pijpekopje gevonden. Degeen die hem rookte heeft een licht pijpje gerookt, want zwaar was hij niet.  Nadat we deze dammen overgestoken waren, zagen we door het bronsgroen drie duikers liggen. hier moesten we omhoog de weg op. Over het asfalt keerden we weer naar het Crediet.  De hanen zaten al in de boom. De zon ging bijna onder.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K. Verslag en foto's

maandag 24 oktober 2016

Wandelverslag Rif Marie. 23-10-2016



We gingen met zijn negenen van start het mooie pad op met zijn vele rotspartijen.
Onderweg kwamen we een gegraven of was het met explosieven een uitgediept gat in de grond. 

Het leek op een proefmijn. met een mooie bloeiende Watakeli er in. 

Passiebloem

Een uur lang liepen we het prachtige beschaduwde pad af en kwamen op het asfalt van Coral Estate uit, dat we volgden naar links om het ons bekende pad naar het Indianen visplekkie te brengen. We volgden de gele steen die uniek Curacao er neergelegd had. 


Op de indiaanse visplek aangeland moeste we nog even de rotsen op om de doorkijk, die met Maribombasbewoond was, in een rotsblok te vereeuwigen. Gelukkig waren de Maribombas braaf en niemand gaf een autje.. 


De weg terug was enigszins verwarrend, ik kon me niet goed herrinneren dat we dit pad op de heenweg ook gekomen waren. Niemand in de achterhoede had gedacht om een snoeischaar mee te nemen, zodat de voorhoede bleef knippen. gelukkig hadden we visie van we moeten terug naar waar we de afslag namen. En ja hoor we kwamen langs de indigobak en de graven. De Kitesurfers waren net aan het inpakken toen we bij de autos aankwamen. Bij het landhuis van Rif Marie stopten we nog even om aan het graf van De Haeth eer te bewijzen.

Al met al een mooie tocht die 2 uur en een kwartier in beslag nam.

Met een vrolijke wandelgroet, Groetend, G.K.

zondag 16 oktober 2016

Wandelverslag van de Archeologische wandeling te Patrick. 16 oktober2016. Noordkust

Beste Wandelaars,

Met een aanloopje begonnen we bij een grote waterbak en dicht gegooide putten. Niet om er gelijk in te springen, want de bak was leeg en de putten vol met aarde. Daar putten we moed uit voor de volgende stap. 
Vervolgens was het vervallen landhuis aan de beurt om bezichtigd te worden. Wat zag dat er uit! De daken waren ingevallen, de kozijnen verdwenen. Hier en daar zag je nog een stuk dakpan op de grond liggen. Stompen van muren stonden nog overeind. De keukenvloertegels of waren het badkamertegels door het stof bijna onherkenbaar.



Sinds de algehele blackout hadden we over zonlicht niet te klagen. De koperen ploert vergezelde ons voortdurend en als we de schaduw van de bomen opzochten, dan kwamen die venijnige vliegbeesten ons het leven zuur maken. Fijne wandeling gehad? O,ja, maar die Germen voerde ons langs paden, die alleen maar door die ellendige beestjes bevolkt waren. Hij had makkelijk praten, want hij droeg een lange broek met een onuitstaanbaar luchtje, waar blijkbaar die sanguras weet van hadden.
De put met de opstaande muurtjes,pilaren, is een plaatje apart. Zo'n mooie oude put. Tussen die muurtjes hing vroeger een emmer met een katrol om het water omhoog te hijsen en in de bijbehorende bak leeg te gieten om het vee te laven. De muskieten deden nog een vreugdedansje rond de put om de nieuwe aanvoer te vieren. Wij taalden er niet om, want we hadden deet. Het vervolg van de route was langs een paar kleurige rotsen die plots voor ons opdoken, een verrassend gezicht. 
Terug over de vlakte die in de zeventig jaren door veel ezels bevolkt werden. De jeugd van Barber had hier veel vertier en plezier. Vroeger en dan spreken we niet over heel lang geleden, maar van de jaren zestig- zeventig, werd er op de plantage Patrick door de Canadezen door een universiteit gesponsord land en tuinbouw uigeoefend. En dat leek aardig te lukken, maar tijdens een periode van veel regen werden de dammen door de overstroming weggeslagen en de oogst ging grotendeels verloren. Hierna is het project verlaten.


Wederom langs  de ruine landhuis Patrick. We volgden een idyllisch paadje langs het badhuis, een well house, en beklommen een  gemetselde dam om vervolgens bij een andere vlakte uit te komen. Het sluisje, een overloop,in de dam deed ons verbazen. Als we niet doorgelopen waren, hadden we nog in die potsierlijke houding daar gestaan. We gingen op zoek naar de ovale put. Even verderop weer de dam op en naar benee. Na enig gesnuffel, want voor je het weet ben je er voorbij, vonden we deze unieke ovale put. Mogelijk is het dat de puttenbouwers een prettige avond hebben gehad en niet meer wisten dat rond rond is en ovaal ovaal. Diep was ie wel.
De cylindergraven , dat moeten er vroeger vijf geweest zijn, waren door de tand des tijds behoorlijk uit hun goeie doen of moet er van grafschennis gesproken worden. De graven waren ingevallen, het mooie ronde had zijn glans verloren. De inscripties waren er niet meer. We konden niet ontdekken van wie die graven waren. Normaal wordt de Shon en familie er begraven.
De Magazina is ook niet meer wat het geweest moet zijn, maar de omvangrijke muren staan nog steeds. De bakken achter de magazina zijn niet meer in gebruik. Het liep tegen zessen en de terugtocht duurde zeker nog twintig minuten. Voor donker thuis komen, hoorde ik mijn moeder nog zeggen.
We liepen het pad terug dat nog langs een put leidde. Bij een vervallen huis was een grote bak, het leek wel een zwembad, die had de functie om de kokosnoten te doen ontkiemen en ook zwommen er buiten de jeugd van Barber vis in. Nu stond hij droog en onderhoud is er geen jaren aan gepleegd. De omgeving is een speelterrein voor kinderen uit de buurt te zien aan de lappen schuilplaatsen.
Onder de slagboom door op naar onze geparkeerd staande vervoermiddelen.
Voor de volgende week lijkt me de Grafroute te Rif Marie een keus. Wel een lange tocht, maar je moet er iets voor over hebben, wil je een keuze kunnen maken om hier begraven te worden.
Tot de volgende week.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

zondag 9 oktober 2016