Introduction - introductie

This blog is not a trail guide. It is about the beauty and the diversity of Curaçao.
There are dry months and wet months, days with wind or storm or no breeze at all.
Due to the weather conditions, you may find he trails to be very different from what our pictures show.

Most recent hikes are described in Dutch / Nederlands (kijk voor de laatste wandelingen in het blogarchief). De paden veranderen snel, ze groeien dicht of worden gesloten. Er komen ook nieuwe routes bij.

The other entrees are in English. Our main object is to show the beauty of the island. We cannot always give exact directions of trail heads or ends.
Many trails change, closed by owners, or overgrown. . the maintenance depends on
enthusiastic volunteers. Our group tries out new trails too.

Important: never go hike alone! When visiting popular places like the Salt pans of Jan Kok or Ascencion Bay don't get out of your car unless other people are there. Leave money, cards and other valuables at the Hotel.
If you have no one to come with you, take a hiking tour with a guide. Please read the page with
tips and info
!
Do not touch the
Manzanilla tree or its leaves and apples. They are poisonous.
On all photos copyright of the owners.

Enjoy Hiking Curaçao!
______________________________________________________________________________________________________

maandag 23 april 2018

Archeologische route Patrick, 22-04-2018

Bon siman.

Vele wandelaars gaven gehoor om onze Belgische vrienden uit te zwaaien Dat deden we met een prachtige en interressante Archeologische wandeltocht over het gebied van Plantage Patrick.

Iedereen was op tijd aanwezig en we popelden om van start te gaan.
Als eerste bezochten we het oude landhuis,waarvan de muren op instorten stonden. Het is raadzaam om hier de nodige voorzorgmaatregels in acht te nemen, want de muren zijn niet zo stevig meer. De bloembakken om het landhuis stonden vol met struikgewas en de waterbak was leeg.
Het paadje achterlangs naar het badhuis was schoongemaakt al bleef de Infrau, de lidcactus, een plaag.

Midden in de rimboe kwamen we een bouwval tegen, welke het badhuis bleek te zijn. Ook hier waren de muren omgevallen en geen deur hield je tegen. De voordeur in en de achterdeur uit. Je moest wel oppassen dat je niet in het gat viel van de watervoorziening.

Het is altijd lastig om van hieruit het paadje te vinden, dat naar de dam leidt. De lintjes brachten ons op het spoor. Na enig kruip-door sluip-doorkwamen we bij de dam aan. Om het kreupelhout te vermijden moesten we over de dam heen om daarna weer bij de dam op te klimmen.
Je kan ook de makkelijke weg nemen hoorde ik iemand zeggen i.p.v. van over en onder de takken door. Uiteindelijk kwamen we op een vlakte uit, waar het sluisje of overloop was.Het lijkt of er een goot onder de dam doorloopt.

Met verheugde overmoed begonnen we de tocht bij de losliggende steen naar de ovale put. De dam weer over en de linten volgen.
De opmerking hoe het mogelijk  is, dat er een ovale put is gemaakt, kwam van iemand die vermoedelijk bij de blauwe knoop aangesloten is. Voort ging het weer, op naar de graven. De cylindergraven lagen erbij of er een storm overheen gegaan kon zijn.

Een graf gaf het aanblik van allemaal losse keien. de overige twee bleken redelijk intact te zijn. Vroeger moeten er vijf van die tombes geweest zijn. Een naambordje wie hier begraven ligt, konden we nergens vinden. Zoals zo veel plantage eigenaren is het hun wens om op eigen grond begraven te worden. We vervolgden de route naar de Magazina. Een opslagplaats van allerlei landbouw producten.
Linksaf en naarstig zoeken naar de ingang van het pad, dat naar het regenbakshuis gaat. Enkele afgeknipte takken vomden de ingang van een smal paadje. In ganzenpas schuifelde ieder naar boven.
Boven op de top vonden we de grote regenbak met een doorgang naar de andere kant. Geen dak konden we ontwaren, al lagen er rondom dakpannen. De muren waren duidelijk afgebrokkeld. We liepen rond het bouwsel en moesten toch nog enig snoeiwerk verrichten om op het pad terug te volgen. Dit laatste bouwwerk was geheel nieuw voor de wandelgroep.
We liepen naar het huis met het grote bassin, waar naar mij verteld werd dat hierin Kokosnoten lagen te kiemen en Tilapia's zwommen. Ook de jeugd van Barber maakte van dit bassin gebruik om hun zwemkunsten te vertonen.
Na onder de rode slagboom gelopen te zijn, zat de voettocht er op.

maandag 2 april 2018

Porto Mari, a short hike around Seru Mateu (the hill Mattheo)

On April the first, we started a short hike along the Seru Mateu. We parked at the parking of the beach and restaurant of Porto Mari.
The first path we took ended in bushes. The path was clearly a wild pig route, since the path was full of their droppings.

 A beautiful and quite trail. Easy too!
Once at the end, there is a wide trail to Playa Hunku.


After going back and trying again, we found the trail we remembered well. It was my first try (with a new hip) for a real hike, so we did not overdo it.
In the distance we could hear the voices of the Hiking Curaçao group that did the long hike (Birdwatch tower, ruins, old wells, and up the Seru Mateu)


These strange balls are all over the trees, no bird-nests ;-)




Zadelboom, palu di sia, bursera simaruba (saddle tree?)

Wandelverslag Porto Mari, Vogeluitkijk, 01-04-2018

Beste wandelaars,

Bon siman.
Het was me het uitkijkje wel. Eerst een redelijk goed geknipt pad af naar de putten. Je kon zien dat de wilde varkens hier geweest waren. Helaas was het pad verderop minder goed gesnoeid.


We kwamen bij de Vogeluitkijk aan. Het was dringen geblazen, niet dat er zoveel vreemde vogels te zien waren, maar wel dat er veel wandelaars eens van het geweldige uitzicht wilden genieten. 



Het paadje achteraf bracht ons langs verschillende putten, zo mooi hadden ze nog nooit droog gestaan. Je kon er heel diep in kijken en dan had je de bodem bereikt zonder een druppel water te bespeuren.. 



Een dorstige boel en daarom namen we een slokje. Het landhuis Porto Mari is ook niet meer wat het geweest moet zijn. Het schijnt tweemaal afgebrand te zijn. De gele ijselsteentjes lagen in een mogelijke keukenvloer. Het verhaal van de Amerikaanse met de paranormale gaven ging erin als pap. Vlug op naar Playa Hunku. Op het idyllische strandje slaakte iedere wandelaar de verzuchting " had ik nu maar mijn badpak bij me".  


Voor de verstandigen was het even teruglopen naar de blauwe steen markering waar het bospad begon om terug te keren naar de parkeerplek. Voor de onnozelen had ik nog een steil klimmetje in gedachten naar de trap van de Seru Mattheo. 
Het zogenaamde 'trappetje op en trappetje af'. Het leuningtouw leek versleten en misschien was dat ook wel zo. Gelukkig kwamen we allemaal heelhuids bij onze auto's aan. We konden een afzakkertje halen bij Williwood.

Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend, G.K.