Introduction - introductie

This blog is not a trail guide. It is about the beauty and the diversity of Curaçao.
There are dry months and wet months, days with wind or storm or no breeze at all.
Due to the weather conditions, you may find he trails to be very different from what our pictures show.

Most recent hikes are described in Dutch / Nederlands (kijk voor de laatste wandelingen in het blogarchief). De paden veranderen snel, ze groeien dicht of worden gesloten. Er komen ook nieuwe routes bij.

The other entrees are in English. Our main object is to show the beauty of the island. We cannot always give exact directions of trail heads or ends.
Many trails change, closed by owners, or overgrown. . the maintenance depends on
enthusiastic volunteers. Our group tries out new trails too.

Important: never go hike alone! When visiting popular places like the Salt pans of Jan Kok or Ascencion Bay don't get out of your car unless other people are there. Leave money, cards and other valuables at the Hotel.
If you have no one to come with you, take a hiking tour with a guide. Please read the page with
tips and info
!
Do not touch the
Manzanilla tree or its leaves and apples. They are poisonous.
On all photos copyright of the owners.

Enjoy Hiking Curaçao!
______________________________________________________________________________________________________

dinsdag 30 april 2019

Wandelverslag Seru Paramira, Mangaanmijn en nederzetting 28-04-2019


De baai van Lagun. Het was er een drukte van jewelste. Veel zwemmers en vooral niet te vergeten de wandelaars, die zich voorbereiden op een zware en lange tocht.
We konden bijna niet meer onze autos kwijt. Gelukkig was er nog plaats bij het restauarant "Diving Lagun" In de buurt zette ik mijn auto neer. En al gauw kwamen de wandelaars uit alle hoeken en gaten. We wachten tot 15.45 uur en gingen aan de wandel. We volgden de hoofdweg tot aan de vangrail en begonnen te tellen. Bij het 42ste staandertje staken we de vangrail over en volgden de rooi. 

Deze rooi heeft een moeilijksheidsgraad van drie, hetgeen betekent dat je af en toe flink moet klauteren en de takken moet gebruiken om je voorbij het dode punt te trekken. De rooi was goed te volgen door de linten die het pad markeerden. 

We kwamen op het plateau aan en bij de dikke pijl moesten we een rulle afdaling af. Glijdend over het rulle pad gleden we van boom tot boom. Anders moet je het maar zittend doen, hoorde ik iemand zeggen. Een juiste benadering van de glijpartij, want niemand wilde beschadigd de Mangaanfabriek bezichtigen. 



We kwamen uit bij de dam waar de Palu di Sias onze aandacht opeisten. De Palu di Sia op de dam met haar fabuleus wortelstelsel stond er treurig bij. Het had de laatste ijd niet geregend en deze boom met al haar praal en pracht stond op apengapen. 

De overige Pal di Sias stonden in knop en er was eentje waar een witte orchidee in haar broek verscholen zat. Door de smelterij kwamen we binnen en als je de dam overstak kwam je in de pletterij met een regenbak aan het einde. Rondom stonden allemaal Bringa Mosas. Deze moet je vooral niet aanraken, want dan kun je een vreselijk jeuk verwachten die overgaat in een pijn die zijn weerga niet kent. Het enige dat je dan rest is, op zoek tegaan naar de Flaira, waarvan het vocht zich als antidoot gedraagt en de pijn wegneemt. Uitwendig gebruik wel te verstaan. We gleden bij de boom naar beneden van de dam af en kwamen op een pad dat ons langs velden met Tekus voerde. Af eh toe zagen we Aloe en dachten dat de mensen van de nederzetting hun best met de aanleg daarvan bemoeid hadden. 



De woningen en gebouwen zijn in Neo Byzantijnse stijl opgetrokken. Bij het grootste gebouw, een opslagplaats voor machinerieen en Mangaan, was een gedeelte nog met engelse dakpannen bedekt. Vroeger werd dit gebouw nog aangemerkt als Landhuis Jeremi. 

De engelse nederzetting heeft nog geen 9 jaar geduurd tot men er achter kwam dat de Mangaan winning niet zo lucratief was. Vooral het water speelde een grote rol. Niet voor niets heeft een van de huizen een kanjer van een redenbak. Interressant is dat deze huizen en opslagplaatsen uit natuursteen en bogen van de ramen en ingangen opgetrokken zijn  met engelse Cattybrook bricks, Bristol. Deze werden waarschijnlijk aangevoerd door de lege schepen die fosfaat brachten naar de U.K. als ballast.
Na enig knipwerk aanvaardden we de terugtocht en kwamen veilig en wel weer bij onze autos. 2 uur en 25 minuten hadden we er over gedaan. 
De Paramira hebben we maar overgeslagen, er stond teveel wind, anders moet je toch rekening houden met een duur van 3 uur. Misschien een volgende keer.

Ik hoop dat U een prettige wandeling heeft gehad.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag van Roi Kayuda, landhuis Kenepa, 21-04-2019

 Teku

Teku

Om vier uur 's middags gingen we van start. Een lange sliert wandelaars daalde de weg weg af en staken de weg over om het punt te zoeken, waar het pad begint. Even na de vangrail begon het slingerend pad, dat ons moest brengen naa de rooi Kayuda, naar de bron die het hele jaar door water gaf aan de Kayudabomen.

De Bron

De wondelijke wandeling was begonnen. Op zoek naar Kayudas met al of niet vruchten. De vruchten lijken op sorsakas, de zuurzakvrucht.

Brucht van de Kayuda

Rooi in, rooi uit. Je moest wel uitkijken voor de Enfrau, de lidcactus, want voordat je het weet blijft hij/zij aan je hangen. De kabriten verspreiden op deze manier tientallen. We lopen eigenlijk geitenpaadjes en geiten weten wanneer de Kayuda vrucht draagt. Helaas viel Pasen te snel, geen vruchten dus. 

Afdaling

Na veel geslinger kwamen we bij de rooi aan. Een steile afdaling en een klim bracht ons op het heuveltje achter de Kayudabomen, waar de Byrsommia Crassifolia het groene struikje groeit.


Hij was nagenoeg uitgebloeid. Een verpieterd struikje droeg nog de restanten van het gele bloemetje, We hadden een schitterend uitzichtnaar beneden en zagen het landhuis Knip in de verte. De seru Gracia met zijn zendmasten is tweede hoogste berg van Christoffelpark. 

De Christoffel is de hoogste, daarna de seru Gracia en de seru Bientu met zijn Sabalpalmen. In de omgeving zijn de hellingen van de bergen afgeschaafd voor winning van Mangaan.

Godden, een engelse mine engeneer dacht hier rijk van te worden, maar helaas moest hij zijn engelse nederzetting afbreken na negen jaar en een illusie rijker. 

We probeerde op de terugweg nog door het struikgewas heen te kijken of we die gebouwen zagen, waar eens het landhuis Jeremi voor versleten was. Dit is een groot opslaggebouw waar de machinerieen en het Mangaan opgeslagen was.

Op de terugweg viel er een wandelaar. Gelukkig kon ze verder na een lidcactus behandeling evenwel met de aantekening dat ze met een pincet de overige eruit moest halen. Ik heb ook weleens de Infrau behabdeling ondegaan dat de rest er wel uitzweert of zich inkapselt. Een dermatologische behandeling is een optie.
Het laatste stukje was weer heuvel op of we nog niet moe waren.

Ik hoop dat een prettige wandeling heeft gehad.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.
   

donderdag 4 april 2019

Wandelverslag Groot St. Joris en Choloma, de seru Palomba. 31-03-2019



Beste wandelaars,

Bon siman,
Donder en bliksem konden ons niet deren ook al onweerde het niet. Wel was de lucht bewolkt, heerlijk wandelweer.  We togen van start, maar werden gelijk teruggeroepen, daar er een paar laatkomers arriveerden. We hielden halt achter het landhuis, dichtbij de koralen waar het vee overnacht. Nu waren ze allemaal op pad om hun maagjes te vullen. Dat valt niet mee in deze droge tijd. 

Oude Flamboyant

We kwamen achter de uitspanning van Choloma aan. Er leek flink geschaafd en een omheining was opgeworpen, waar we niet overheen konden. We zochten naar een doorgang en uiteindelijk vonden we die. Er waren hopi werklui aan het werk om de zaak netjes te maken. 
We liepen over het recreatie gebied van Choloma heen en namen de slagboom zonder slag of stoot.
Bos

De klim naar de seru Palomba was geen gemakkelijke opgave,  Sommige paden waren onzichtbaar geworden door dat veel bomen omgevallen waren. De paden hadden een grote snoeibeurt nodig, want blijkbaar komen we hier maar een keer per jaar. 

Uitzicht vanaf de seru Palomba

De afdaling was precies van hetzelfde laken een pak. Ook hier waren de doorgangen amper te zien. Gelukkig ware er lintjes in overvloed en konden we de trail volgen. We kamen bij een bouwval uit. Het huisje was in jaren niet bewoond geweest. De plafonds hingen er treurig bij en deuren en kozijnen hadden hun beste tijd gehd.


Nog even naar het weekendhuisje met de schelpenbak en de mooie koraal.  Een slokje en weer opweg om het laatste gedeelte af te leggen. 
Nadat de Puta Perfumdo gepasseerd te zijn, waren we het spoor bijster. Overal zagen we geitenpaadjes en uiteindelijk volgden we deze en kwamen weer op bekend terrein. We namen de weg die uitkwam achter het landhuis. 

Het landhuis en put
Na nog even nagepraat te hebben bracht de bewoonster van het landhuis nog enkele wandelaars naar de stallen en vertelde ze daarover.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.