Wandelverslag ,Archeologische route, Patrick 07-07-2019

Beste wandelaars,

Bon siman.

Na dat we onze autos hebben geparkeerd bij de huisjes tegenover het palmenbos, togen we op weg naar het oude landhuis. We wachten nog even op enige wandelaars die waarschijnlijk moeite hadden het verzamelpunt te vinden. Terwijl we wachten kwam het bericht dat enkele autos op privee grond stonden en men liever had om het kaal geschaafde stuk te gebruiken. Zo gezegd, zo gedaan, want we willen geen boze gezichten. We moesten de Oude weg naar Westpunt weer helemaal terug, totdat we bij de afslag aankwamen, die naar het landhuis leidde. De bloembakken waren amper te zien, zo verscholen zaten ze door het struikgewas.  De waterbak kondigde aan dat we het landhuis Patrick naderden. Helaas dorst niemand erin, daar de muren op instorten stonden. Ingestorte muren gaven de waarschuwing.

Het paadje achterlangs geflankeerd door de Enfrau voerde ons naar de kuil en gebouwtje waar vroeger gedoucht werd. Na enig knipwerk liepen we het pad af dat ons bij de dam bracht. We klommen de dam op en af. Het kwam uit op een vlakte waar het sluisje of overloop te zien was. De weg naar de ovale put was versperd door omgevallen geboomte en we hadden hier niet op gerekend. De ovale put dan maar een andere keer. We staken de vlakte schuin over en kwamen bij de cilindergraven, die zagen eruit of er net grafschennis was gepleegd. We zullen het maar op de tand des tijds houden.  We vervolgden onze route naar de Magazina. De geschonden gevel doemde voor ons op. Maar via het zandpad was het gemakkelijker te benaderen. Fototoestel in aanslag. Enige kiekjes.

 De graven

Het oude landhuis

 Magasina

Het bekijken van de graven

Na de magazina hadden we nog een badhuis in petto. Goed opletten of we het paadje zagen aan de rechterkant vn de weg. Een keer sloegen we te vroeg af. Gelukkig vonden we de volgende en nu was het wel raak. We klommen de heuvel op met veel knipwerk en kwamen uit bij wat vroeger een huis was met een grote regenbak. Je kon zien dat men hier veel plezier heeft gehad. Ook hier moest veel gesnoeid worden. Bij een afdaling waren we een beetje verdwaald. De  mondi werd steeds dichter de knippers hadden druk werk. Hier waren wij 2 jaar geleden geweest en in die tijd was het struweel behoorlijk dicht geworden.

Na deze vroegere uitspanning was het op weg naar onze autos. We liepen onder de rode toegang door naar onze geparkeerd staande autos.

Groetend,

Germen.  G.K.

Wandelverslag Harmonie, 30-06-2019

Beste wandelaars,

Bon siman.

Pas op voor de man, die niets te verliezen heeft. Edoch welke man heeft niets teverliezen, zijn eer misschien? Als het overduidelijk is, kun je alleen maar ruiterlijk bekennen. Mogelijk kom je er mee weg. En waar een weg is. is ook het rechte pad. Waarschijnlijk vind je het juiste pad door al die begroeiing heen.
Van twee kanten  kon je de Caribische zee zien. We liepen de heuvel op en ja hoor nar het zuiden keek je over de C.O.T. heen naar de zuidkust en over Grote Berg zag je de noordkust.
Het twee zeeënpunt gaf je het uitzicht naar twee kusten. We konden er niet genoeg van krijgen. Ik zag sommigen zo intens genieten, dat ik er tranen in mijn ogen van kreeg en dardoor een hele poos niets meer zag waar ik liep. Al struikelend over de onregelmatige ondergrond hervatte ik mijn tegenwoordigheid van geest na het afdrogen van mijn ogen. De begroeiing is verschillend Hte struikgewas tierde welig ondanks de droogte. Je kon merken dat er niet veel wandelaars er geweest waren, want ofschoon er linten hingen hier en daar leken de paden weinig onderhouden. 

 Hilu di Diable

 Teku

 Watakeli

Yerba stinki

 Distel

De Wandelaars

We strompelenden en struikelend verder en zagen buiten de Bringa Mosa ( vechtend meisje ), de Flaira met zijn antidoot en de Mata Pisca wiens blaadjes een bedwelmende werking heeft op de vissen. De Watakeli stond niet in bloei, als zij bloeit geven de witte bloemetjes een geur af die naar parfum ruikt, zij droeg ook geen vrucht. Deze oranje vruchtjes worden ook wel bessie di llora of bessie di prikichi genoemd.Kortom het was een verdorde boel, maar ook dat heeft haar charme. Gelukkig glommen de blaadjes van de Oliba, peulendragend si bij het opengaan een scharlaken rode kleur te bewonderen. Sinterklaas zijn mijter valt er bij in het niet. De Tekus waren in volle aantal aanwezig aan weerszijden van de paden, maar geen stond er in bloei. Als deze bloeit kun je dat herkennen aande roodheid van de bladeren en als hij in volle bloei staat kun je een rozet, paarse bloemetjes op een villten kussentje zien. De fotos zijn op een vorige wandeling genomen. Alleen de laatste twee zijn van deze voettocht. Na 1 uur en een 15 minuten waren we bij het vertrekpunt aangeland. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.