Wandelverslag landhuis Noordkant 13-10-2019

Beste wandelaars,

Op de porch van het Landhuis Noordkant

Bon siman.

Verzamelen bij de kippenfarm, het koelere weer had de nodige wandelaars aangetrokken, ondanks de vele afzeggingen. 

De slagboom over en we waren op weg naar de volgende hindernis. Het ijzeren hek, waar je met pijn en moeite je langs wurmt om je pad te vervolgen. Bij de tweede afslag linksaf, het Maagdenpad op. We wisten van de vorige keer dat we op terugweg over het Combipad en Maagdenpad moesten, deze  versperd waren door omgevallen bomen. Nu is het pad na veel zagen weer begaanbaar. 

Dromen voor de voetgangers. Paden waarop lage Wabiboompjes groeien. Je moest uitkijken, geen gedroom meer. Slingers waar je de Enfrau moest mijden. Het leken af en toe wel geitenpaadjes. Neen, deze wegen gaan niet over rozen. 

Plotseling doemde het vervallen landhuis voor ons op. Het was omringd door Wabi geboomte en we wilden door de voordeur komen om de Haloweeensfeer te proeven. In de jaren 60/70/80 werden hier door familie eigenaren de Haloweeenfeesten georganiseerd voor genodigden. De muurschilderingen herinneren ons hieraan. Nu is het landhuis in onbruik geraakt met een rustgevende achterporch, waar we een slokje namen. De indiaanse inloopput werd ook afgeschermd door Wabi. Dit is wel eens anders geweest. Vroeger toen er nog gesnoeid werd, kon je er gewoon inlopen. Als het geregend had, stond de tanki vol water en werden er autos gewassen. Ach, die goede oude tijd. We togen na aangenaam verpozen naar het eindpunt via de Clandestiene weg en kwamen veilig aan bij onze autos. We hadden er al met al minder dan 1 1/2 uur over gedaan.

Voor de volgende week een iets langere wandeling. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag San Pedro, Kiridongo expo. 20-10-2019. Noord

Beste wandelaars,

Foto collage , cooyright H.KK

Bon siman.

Mama Dongo stond ons uit te zwaaien toen we naar de Yubi's expositie wilden vertrekken. De koeien loeiden en de paarden hinnikten als uitgeleide van de  gemeleerde wandelgroep. 

Het eerste stuk was ietwat saai. Een troosteloze weg. Gelukkig was het niet zo heet en er blies een windje wat voor enige verkoeling zorgde. 

Rechts had je de bergwand met zijn vele nissen en grotten van het terras en links was de grillige noordkust met zijn opspattende water. De paden lagen bezaaid met stenen en koeienvlaaien en waren goed begaanbaar. Hier en daar stond een plasje. Er was een buitje gevallen.  

We zagen de rots die de plaats van de expositie aangaf, opdoemen. Kieren en spleten zag je in de rotswand en zelfs nissen, waarin de wonderlijkste attributen verstopt waren. Een foto van moeder Maria stond verscholen in een nisje. De tentoonstelling breidt zich uit. Nu de paaseieren nog. 

We liepen naar de vierde windmolen en verzamelden ons op de kust, waar via een gemaakte ladder meteen op de rand met de zee kon begeven en het aangespoelde hout kon oprapen. Helaas ieder zag af om de ladder af te dalen vermoedelijk vertrouwden de voetpadders het bouwsel niet zo erg. 

Zelfs het huisje verderop werd maar mondjesmaat bezocht, waar je toch een schitterend uitzicht hebt van het opspattende water langs de noordkust. Het was bewolkt en dat gaf een charmant tintje aan de omgeving. Niemand kon een fatsoenlijk houtje vinden. 

Ik heb een foto genomen van de grote klossen hout, die blijkbaar iedereen te zwaar vond om mee te nemen. 

Het dispuut brak los of Houtjesbaai wel hier ligt bij de eerste punt waar de ladderafdaling begint of te wel verderop bij de Boca. Sommigen dachten dat er een pad naar toeliep, dan was het mogelijk de kuststrook bij de stellages dat dit Houtjesbaai was. Ik heb het geprobeerd uit te vinden, maar dat is niet gelukt. Na nog langs de kust gebanjerd te hebben, volgden we het pad omhoog en kwamen uit op de weg die naar San Pedro liep. 

De bron en de Kayuda bomen waren de laatste momenten van deze wandeling. De Kayudabomen hingen vol met vruchten die op schubappels lijken..

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K. (verslag en overige foto's)