Vijf minuten voor vier vertrokken we vanaf Pop's Place, het restaurantje aan het Caracasbaaistrand.
Tijd, tijd, tijd, zou de haas of was het een konijn in Alice in Wonderland geroepen hebben. En ik sukkel wist niet, wat hij bedoelde. Nu weet ik beter. Mijn overgrootvader placht te zeggen, een moment van onbedachtzaamheid kan dat het je jaren spijt.
Vijf minuten eerder vertrekken, betekent dat je net even iets meer tijd hebt om een bloem te bekijken of een fossiel te zoeken, die er niet meer is. Zeven man/vrouw sterk zetten er flink de pas in.
Aldra waren we op het Directiebaaitje aangekomen. Het water stond hoog. De badderaars zaten met opgetrokken benen naar de zee te kijken. Af en toe wegspringend van het hoge opklotsende water probeerde ik de oude vertrouwde fossiel terug te vinden. Helaas een of andere snoodaard heeft gedacht, dat hij meer recht had om deze fossiel voor zijn prive aan te wenden. De slak die ooit in die schelp heeft gezeten, zou gezegd hebben, "Ach man waar maak je je nou druk om, ik maak wel weer een nieuwe". Ja, zo blijf je zoeken.
Langs lintjes en plakkertjes bereikten we Barbarabeach. Babara, zij was er niet, maar toch hebben we even aan haar gedacht. Na al die kokolishis, boompjes en plantjes en Mata di Pescas, vond B. het tijd worden om het zoutgehalte op peil te brengen.
Dat smaakte voortreffelijk en na enkele slokken water konden we met versterkte krachten aan het tweede gedeelte van de voettocht beginnen. De berg op. De Watakeli bloeit weer. Wat ruikt hij toch lekker.
De ingang naar de berg is afgebakend door een zwarte BH, maat 85 D, en een zwartkanten directoirtje.
De hernieuwde energie bracht ons zo vlug als een aap aan de top. Daar boven stonden we ons te vergapen aan de kleurenpracht van het Spaanse Water, dat zich aan onze voeten ontvouwde. De fotos getuigen hiervan.
Een mooie wandeling.We hebben weer genoten van de schitterende natuur die ons dushi Korsow ons biedt.
Met vrolijke wandelgroet,
G.Kroeger