Soms zie je door de bomen het bos of door het bos de bomen niet meer. Nu zag je zelfs door het Verzonken Bomenbos de zee in de verte lonken voor een verfrissende duik.
Unieke plek, dat Verzonken Bos, veel hoge Manzanilla bomen en grillige rotspartijen. De lidcactus woekert hier lustig voort. M. dacht, ik ga de boom in. Met een verleidelijke pose probeerde ze een foothold te krijgen om via een uit de grot stekende boom de grot in te gaan. Helaas, de fotograaf had zijn camera vergeten.
Bij nader inzien heeft ze er toch maar van af gezien. Wij vonden het heel verstandig, gezien een goed voorbeeld tot volgen uitnodigt. We waren er niet van overtuigd, dat we er zonder kleerscheuren van af zouden komen. Wel waren we ervan overtuigd, dat je het klimmen op onze leeftijd beter aan de snotapen kan overlaten en het poseren aan M. Het moet lang geleden zijn, dat we in die grot afdaalden. Dit deden we meestal tijdens een wandeling vertrekkend van Sunset Heights.
Precies om vier uur vertrokken we met zijn elven voor een flinke voettocht, waarbij vergeleken de tippel van Keetje een peuleschil is.
Via het Maagdenpad en Combipad kwamen we op de Tonweg terecht. Een fraaie slinger onder een groen bladerdak. De Mata Sanger, de Watakeli, Welensali en de zowel Basora Cora als de Pretu stonden volop in bloei.
De eerste put was bedekt onder het struweel en bijna niet te zien. De karstput uitgesleten door het sijpelende water is een soort mangat, waar geen man in durft te gaan. De pijpput gaf stof tot nadenken. Wie slaat er nu zo'n stomme pijp in de grond of was dit toch met overleg gebeurd en heeft men indertijd de pijp in zo'n karstputje laten zakken. Er stond geen bordje bij.
Op het pad naar het Verzonken bos struikel je over de kwartliter flesjes. Water uit de dichtbijzijnde put, een kleurstofje en smaakje en je hebt limonade moet die slimme boer gedacht hebben. Geen succes dus, zo te zien aan de overblijfselen.
De gehele wandeling heb ik gedacht aan het verslag, dat ik vanavond moest schrijven van deze kringloop. Want mijn moeder riep te pas en te onpas "plicht is plicht". Ik zal dan ook best een verslagen indruk hebben gemaakt. Al die trieste meldingen van de vergane glorie.
De oude werktuigen en de wegrottende autos gestald onder de hoede van moeder natuur. Roestbakken die ongetwijfeld betere tijden hebben gekend. Ik dacht even terug aan de tijd, dat ik van Maarten Toonder een Hotchkiss overnam. Bouwjaar 1938 en bij de wapenfabrieken van Parijs vervaardigd. Rolgordijnen had de wagen, een sportstuur met voorontstekingshendel. Schijnwerper op het dak. Owee, degeen die niet wou dimmen.
Het Waterpad met zijn vele putten en zijn irrigatiewerken bracht ons uiteindelijk aan de kust. Een fris windje hield ons vief om de rest van de wandeling met gezwinde pas voort te zetten.
Het Slavenpad, vernoemd naar de slavenmuur die er langs loopt, bracht ons langs de al slapende bijen. Op naar het landhuis en dank zij de gezwinde pas konden we deze aftakelende toestand nog bij licht bewonderen.
Na 2 uur en 40 minuten waren we weer bij onze voitures aangeland.
Tot de volgende week!
G.K.