Het verhaal van hoe ons eiland steeds kleiner wordt en blijkbaar onder onze kont verkocht, valt onder het hoofdstuk, " Wat niet weet, dat niet deert ". Uniek Curacao is ingelicht over de barre toestanden bij de ruine Raphael. Het vroegere hoffi is grotendeels verdwenen. We kwamen alleen nog de ingang tegen van gemetselde muurtjes die op een ondoordringbare muur van struikgewas en geboomte stuitte.
Even verder vonden wij de gegraven put met nog grondwater erin. Een dode duif dreef aan de oppervlakte en symboliseerde, dat hier de eeuwige vrede heerste en voordat we het weten zijn deze artefacten door de oprukkende techniek ook begraven.
De enorme groeve was voor de mafkijkers van de wielersport een lust voor het oog en deed denken aan de Pyreneeen met de Mount Ventoux op de achtergrond. Inderdaad triest, heel triest hoe er met de natuur omgesprongen wordt. Op de terugweg hebben we een zijspoor gevonden die ons leidde naar een paar heel oude bomen achter een opgeworpen wal, die mogelijk vroeger het regenwater vasthield.
Op de weg langs Klein Hofje stond het in vervallen staat verkerende landhuis Klein Piscadera ons reeds te wenken om, deze in vroegere tijden de Tropenweelde feestelijke partijen herbergend, toch vooral niet voorbij te hobbelen. Wat je zag, was geen feest in tegendeeel een weemoedig gevoel van heugelijke vervlogen tijden nam bezit van wat ooit zoveel plezier gegeven had.
De wandeling door het bos bracht ons langs de schitterende vol met peulen uitpuilende mangroven. De tocht door het veld van Puta Perfumado vergastte ons op een kerstbomengeur, alsof het ons uitnodigen wilde"Hier moet je je Kerst vieren". Helaas is het paadje door dit veld verderop was overgroeid geraakt en liep schijnbaar dood. De kabriten houden blijkbaar niet van kerst. Even wou een van onze voorloopsters nog een geitenpaadje onder de bomen door vervolgen, maar na mijn waarschuwing, dat er soms rare bokkensprongen worden gemaakt en Pamplonische wandelaars wel eens op de horens worden genomen, werd toch alras weer de staande houding aangenomen.
De bomen bij Klein Hofje waren de laatste bezienswaardigheid. We kwamen er niet uit hoe die bomen met die vijfvoudige opengebarsten zaaddozen heetten, Misschien dat volgend jaar in de bloeitijd de bloemen ons meer houvast zullen geven. Voor de volgende week staat de zeer lastige Elberts Rooi tussen Hermanus en De Meiberg op het programma.
Bij het voorlopen van deze rooi moet ik U verklappen, dat mijn broekje gescheurd was en mijn polo opengereten. Af en toe zijn de rotsen, stoepen, zo hoog dat U alleen zittend naar beneden komt. Wilt U deze zeer wilde tocht meemaken, dan wil ik U aanraden Uw beste humeur mee te nemen. Knie, rug en hielspoor gevoeligen moet ik er ernsig op wijzen dat er geen hulp onderweg aanwezig is. De tocht duurt meer dan drie uur.
Verslag en foto's: G.K.
De enorme groeve was voor de mafkijkers van de wielersport een lust voor het oog en deed denken aan de Pyreneeen met de Mount Ventoux op de achtergrond. Inderdaad triest, heel triest hoe er met de natuur omgesprongen wordt. Op de terugweg hebben we een zijspoor gevonden die ons leidde naar een paar heel oude bomen achter een opgeworpen wal, die mogelijk vroeger het regenwater vasthield.
Op de weg langs Klein Hofje stond het in vervallen staat verkerende landhuis Klein Piscadera ons reeds te wenken om, deze in vroegere tijden de Tropenweelde feestelijke partijen herbergend, toch vooral niet voorbij te hobbelen. Wat je zag, was geen feest in tegendeeel een weemoedig gevoel van heugelijke vervlogen tijden nam bezit van wat ooit zoveel plezier gegeven had.
De wandeling door het bos bracht ons langs de schitterende vol met peulen uitpuilende mangroven. De tocht door het veld van Puta Perfumado vergastte ons op een kerstbomengeur, alsof het ons uitnodigen wilde"Hier moet je je Kerst vieren". Helaas is het paadje door dit veld verderop was overgroeid geraakt en liep schijnbaar dood. De kabriten houden blijkbaar niet van kerst. Even wou een van onze voorloopsters nog een geitenpaadje onder de bomen door vervolgen, maar na mijn waarschuwing, dat er soms rare bokkensprongen worden gemaakt en Pamplonische wandelaars wel eens op de horens worden genomen, werd toch alras weer de staande houding aangenomen.
De bomen bij Klein Hofje waren de laatste bezienswaardigheid. We kwamen er niet uit hoe die bomen met die vijfvoudige opengebarsten zaaddozen heetten, Misschien dat volgend jaar in de bloeitijd de bloemen ons meer houvast zullen geven. Voor de volgende week staat de zeer lastige Elberts Rooi tussen Hermanus en De Meiberg op het programma.
Bij het voorlopen van deze rooi moet ik U verklappen, dat mijn broekje gescheurd was en mijn polo opengereten. Af en toe zijn de rotsen, stoepen, zo hoog dat U alleen zittend naar beneden komt. Wilt U deze zeer wilde tocht meemaken, dan wil ik U aanraden Uw beste humeur mee te nemen. Knie, rug en hielspoor gevoeligen moet ik er ernsig op wijzen dat er geen hulp onderweg aanwezig is. De tocht duurt meer dan drie uur.
Verslag en foto's: G.K.