Safaritocht Christoffelpark - Zevenbergen. Noordwest

Hallo Wandelaars,

Normaal gaan we de Mondi in, maar voor de verandering gingen we nu het Christoffel Park in, waar ook veel mondi is. Ik heb nog gedacht om in het park enige gezelschapspelletjes te doen, maar niemand wilde zakdoekje leggen en het Rosa"", Rosa bloemen op je hoed, alle mooie meisjes zijn zo zoet, was ook niet in trek. De leeftijd van de heren speelde volgens de dames een te grote rol. Het kringlopen zou te houterig worden en het moet juist verleidelijk en sierlijk zijn.
De stemming zat er meteen goed in, we deden blindemannetje bij ons op de pick-up en we hebben ons rot gelachen, vooral toen de chauffeur hem was. Ik weet het, dit is al een oude, maar ik moest hem toch even kwijt.

Het park leek wel een lusthof, alleen de beelden van Vigliante ontbraken. 

De Parkbeheerder Cyrill Kooistra stond ons al op te wachten en gaf aan onze chauffeurs B. en R. de laatste instructies om toch vooral op de begaanbare wegen te blijven en niet de herten te volgen. En daar gingen we, poort uit, park in. Christoffel zou met genoegen naar dit partijtje ongeregeld hebben gekeken, als hij ons uitgeleide had gedaan.

foto: F.Cools

Cyrill gaf een gil, "Bert een hert", toen hij plots moest remmen voor overstekend wild. Gelukkig hebben we in de laatste auto, waar B. de bestuurder van was, de narrow escape niet gezien. Je zou toch maar getuige zijn van .....  Daarna hebben we geen hert meer gezien, zo geschrokken waren deze lieve dieren. De drinkstop was goed getimed, iedereen had dorst en de eerste drinker deed het nog een keer voor, hoe je zo'n beker aan de mond zet.

foto: F.Cools

foto: F.Cools


Het klimmetje naar de overgebleven resten van het landhuis Zevenbergen was een peuleschil. De ruine werd van alle kanten in beeld gebracht. In het gevangenhokje, de nor, was inmiddels een oeroud mieserig boompje gegroeid. Dit is typerend voor die tijd, toen je jouw bewakers rustig de boom in kon sturen. Dit is nu heel anders geregeld In Barber. Hier hoef je je niet bezorgd te maken, dat koffie-pretu-leutende bewakers je storen.

Op naar Seru Gracia. Alleen de tocht er naar toe ontlokten al de oh's en ah's. Schitterende landschappen gleden aan ons oog voorbij. Orchideëen in de bomen en Bromelia's langs de weg.

foto: F.Cools

De Shimarikus smaakten heerlijk. De eerste ontmoeting met de Sabalpalmen gaven ons het gevoel, dat we niet op Curaçao waren, maar in een andere parochie.

De berghelling zag er bijzonder uit met zijn gelaagde gesteenten, de zogenaamde Flagstone formatie. Hier kun je duidelijk zien, hoe de aarde in beweging is geweest en Curaçao ontstaan is zo'n tachtig - negentig miljoen jaar geleden.

Even keren en een zijweg in, bracht ons op weg naar de Seru Bientoe. Een kleine wandeling naar boven was nagenoeg geen inspanning. Een verkoelend windje op de berg en een lagere temperatuur deed weldadig aan.

De oude gekromde Dividivi's speelden met onze fantasieen.

De Sabalpalmen laan maakte het volgen van het paadje erg gemakkelijk.

Bij het naar beneden gaan deden twee fotogenieke jonge Warawara's ons uitgeleide. Ze zullen zeker gedacht hebben, wat komen die vreemde snoeshanen hier doen. We hadden nog wel uren kunnen genieten van de prachtige uitzichten, maar onze gidse Adeline riep ons tot de orde, want het eten stond koud te worden bj het landhuis Savonet, beneden.

De tocht terug wederom een plaatje. Een glooiende weg bracht ons uiteindelijk weer naar ons uitgangspunt.

Even napraten onder het genot van een drankje en een hapje was het sluitstuk van deze magnifieke happening. Ja, zo'n viering van een jubileum (van de wandelgroep) gaat niet in je kouwe kleren zitten. Was het nu tien jaar of vijftien jaar, ach geen warawara die daar naar kraait. (F.C.: kukeleku, 15 jaar!)

Voor de volgende week zou een voettocht langs de in bloei staande struiken en bomen naar het Verzonken Bos op de Noord een goede keus kunnen zijn.

U hoort nader.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend,

G.K. (verslag en foto's)