Wandelverslag Groot St. Michiel.

Op Groot Gt. Michiel kan alleen met toestemming gewandeld worden.

Dor en droog, je kan zien hoe de quaresma huis heeft gehouden. Gelukkig weten we, dat na een flinke regenperiode alles weer ontluikt en tot leven komt.

Meer deelnemers dan verwacht. Groot St. Michiel maakt heel wat oude herinneringen los. want vroeger kwamen we met de kinderen nogal eens hier. Mevrouw Pinedo verwelkomde ons en na de parkeer-fee voldaan te hebben trokken we het voor ons onbekende gebied in. Links uit de flank, het hek door hoffi Mango passerend en een opgaand pad volgend langs een prachtige mondi tot een gebied, waar amper geen boompje meer te bekennen valt. Onderweg hebben we schitterende vergezichten over de Lagoon van Boca Sami met de rond liggende heuvels in de verte vanaf Mount Michiel Liber. Inderdaad even verder tegen Mal Pais aan gloort de kale vuilstort, rookpluimpjes kringelen omhoog. Het is moeilijk te geloven dat je in zo'n gebied beter niet kan roken. Kans dat het vuur overslaat in een kaalgeslagen gebied is dan ook zeer gering.

Het verhaal van Weitje Is U waarschijnlijk bekend. Kaalgeschoren door de zakkenvullenden staat er bijna geen boom meer overeind. De overgang met het Groot St. Michiel terrrein is overduidelijk. Een eenzame Warawara zit verscholen op een tak van de enig overgebleven boom. Hij houdt de wacht over het eens zo rijke jachtgebied, waar de plantageeigenaar zijn wildbraat schiet. De herten, de binas en de wilde varkens zijn verdwenen. Geen geknor en geritsel meer. Alleen het doffe geluid van onze voetstappen en ander menselijke gerommel wordt door de wind het zwerk ingeblazen.

We lopen voort langs Bringa Mosas , Infrau en de bloeiende Bruska totdat een pad ons noodt om meer begroeide grond te betreden. De paden zijn breed en meerderen kunnen naast elkaar hun verhaal kwijt. De Indigo lijkt zijn laatste loodje te leggen. Een smal paadje brengt ons langs de kalebassen. Een feestelijk gezicht zo'n vrucht aan de takken te zien. Overal liggen oude bruine afgevallen kalbasjes verspreid.

We zitten op de Kalebasroute en stiefelen door een pietepeuterig veldje met uitgedroogde Yerba di Kerkhof. Deze zouden niet misstaan in een vaasje met droogbloemen. Langs de dam lopen we het pad op, dat ons leidt naar een open vlakte waar een buizerd, althans een donkerbruine roofvogel, over deze toendra waakt. Er ontgaat hem niets. Wij zijn blijkbaar welkom, want hij verroert zich niet.

We houden ons even op de vlakte en stappen daarna een buis over die in oude tijden dienst heeft gedaan als waterdrager. Bij de weg die vroeger veel gebruikt werd om naar het Landhuis te komen, keren we om, want de eigenaren hebben liever niet dat we deze weg gebruiken. Ze doen geen onderhoud meer en proberen juist deze weg te versperren om ongewenst volk te weren.

Via hoffi Mango keren we terug. Toch bijna twee uur duurde deze mooie wandeling. Aan de reacties temerken heeft tedereen zeer genoten. Met een vrolijke wandelgroet, GK