Seru Kloof en magasina.

De lucht zag er dreigend uit. In de verte bleven de wolken zich opstapelen en werden steeds donkerder. Dit voorspelde niets goeds.

Ik informeerde of iedereen zijn poncho bij zich had. Dus niet. Het is ook de goden verzoeken. De klim naar boven is als een kluifje voor Fikkie. Een kolfje naar de hand voor de echte steile-wandbeklimmers en hemelbestormers.

Het ruige pad was afgezet met treden vastgehouden met ijzeren pennen, die in de grond gejast waren. Sommige balkjes waren verdwenen, alleen de pennen waren er nog. Schuifelend en goed uitkijkend, waar je je voeten moest neerzetten, bereikten we het touw waaraan je je kan optrekken om de steilte te bedwingen. Het lukte iedereen om in een redelijke tijd dit kunststukje te volvoeren. Bovenaan gekomen werd dit beloond met een prachtig uitzicht over het Fontein resort.

Het paadje langs Tula's vestingsmuur was smal en een snoeibeurt was geen overbodige luxe. De Negrita di Malpais stond volop in bloei. De Guaba Basterd liet trots zijn appeltjes zien. We kwamen aan op de plek gemarkeerd door stapeltjes stenen, die vermoedelijk een begraafplaats  aangeven. Van deze plek hadden we een panoramisch uitzicht waarin de Christoffel niet ontbrak.

De tocht vervolgend langs de muur deed ons genieten van de zuidelijke uitzichten naar Porto Marie. Mooie oude Wayaca's en Palu di Sia's kwamen we tegen. De afslag om het pad van de afdaling te vinden was lastig. Het struikgewas had de aanduiding ,een lintje, verscholen. Gelukkig, dat de speurzin van de vooroplopers in een uiterst gevoelige mode stond en na enig knipwerk zagen we het lintje hangen

De afdaling was in vergelijking met de klim een peuleschil en we bereikten veilig en wel de brede zandweg. Na een insectrepellent behandeling gingen we het paadje van de bosmieren op. Een mooi kronkelend pad dat ons bij de Magazina bracht. Ook hier moest het nodige gesnoeid worden om er omheen te kunnen lopen. De Enfrau, lidcactus, probeerde ons het leven zuur te maken.

Geen wanklank en zelfs geen au au geroep, maar het kan zijn dat mijn gehoor niet optimaal was.
De terugtocht, een fluitje van een cent, bracht, langs lekker ruikende Watakeli's en Negrita's, zelfs de reuklozen in extase. Ook de Welensalie en de bloeiende Basora Cora Shimaron deed een duit in het zakje.  Precies 2 uur na de start waren we bij onze auto's aangeland.Voor de volgende week moet ik het Grootwandelboek raadplegen om te kijken hoe we het nieuwe jaar ingaan.

Verslag en foto's: GK

Wandelverslag van Rooi Kathun - 21 december 2014

We stonden allemaal te glunderen langs de kant van de weg om ons tussen de verzamelde werken van de kunstenaar Zanolino te verzamelen. 
Een beter verzamelpunt zouden we ons niet kunnen wensen. Vroeger stond de "Dreamcatcher" er nog in volle glorie bij, maar blijkbaar door de tand des tijds heeft deze dromenvanger een grote aftakeling ondergaan en is in revisie. Geen gedroom, geen getalm. 

Precies vijf voor vier staken we de weg over om het pad te volgen naar de Roi Kathun. De Guaba basterd stond volop in vrucht en velen waren al diep paars aan het worden. Er lagen verschillende opengebarsten guabas op de grond. 

De hoge rotswanden met hun geheimzinnige nissen zijn een waar paradijs voor de oudheidkundigen. De stalagtieten en de stalagmieten gaven een ongeevenaarde show weg. Het droop eraf. De kleurenpracht van het gesteente hield onze blik gevangen en dat kan gevaarlijk zijn met al die korte boomstompjes op het pad. 

Na wat geklauter over losliggende rotsen bereikten we de zeekant met de tankers te Bullenbaai. Een korte drinkpauze en daar gingen we het plateau op om het pad langs de kust te volgen. Zoals gewoonlijk lijkt hier alles op elkaar en daarom was het even zoeken om de juiste route te nemen. De weg omhoog was geasfalteerd en zo plotseling hij begon, zo eindigde hij ook. 

BULLENBAAI

Het mooie pad, dat ons weer terug leidde naar de paardenroute, lag er hier en daar bescheten bij, maar gelukkig maakten de rotspartijen veel goed. De ingesnoerde  boomstronk zou kunnen vertellen hoe lang hij daar al zat. Wij deden een ruwe gok, waarbij ik iemand hoorde mompelen van Cambrian, toen de Dinosaurussen nog klein waren. Afijn de ware kenner zou ons beter kunnen inlichten. Ik heb zo'n cursus geologie gevolgd, waarin mij verteld werd, dat Curacao zo'n 87 miljoen jaar oud is, wat de (eind)periode van de dinosauriers is. Het zou de krijt ( cretaceous )periode kunnen zijn. Cambrian is zo'n 500 miljoen jaar oud. 

Bij de autos aangekomen werden we begroet door het geblaf van de vele honden, die zich tussen de verzamelde werken van Zanlino verzameld hadden. Het leek wel of ze een kerstcantate ingestudeerd hadden.

Een mooie wandeling!

Jan Thiel wandelverslag 07-12-2014

Vanmorgen keek naar de lucht en dacht wat zal het weer ons brengen. Een vrolijke cumulus humulus bouwde zich op en beducht dat het zou uitgroeien tot een Cumulus Nimbus, sloeg ik het gade. Maar gelukkig bleven de proporties klein van opbouw en vormde het geen onweerswolk. Neen, vorige week hebben we de zegeningen in overvloed in ontvangst mogen nemen.

Op het verzamelpunt was het een drukte van belang. Blijkbaar is zondag de dag dat er gezwommen moet worden. Hier en daar was er nog een plekje over waar we onze autos kwijt konden.

zadelboom

Een mooi pad versierd door de vele bloeiende boompjes voerde ons naar de kustlijn. de Margarita di Mal Pais stond evenals de Lantana Camara te bloeien, de Watakeli was hier en daar vertegenwoordigt met enkel lekker ruikende witte bloemen. De intense kleurschakeringen van het water is een lust voor het oog. Het fotoapparaat werd hier uitgebuit..

Het pad naar beneden kwam uit bij de ingang van de Lagune. Immer een betoverend plaatje. De kluten stonden op afstand te fourageren. De Pelikanen hadden het af laten weten. Het geluid van de groene reiger hoorden we tussen de bomen door. We liepen langs heel oude Cadushis en Zadelbomen een enkele Wayaca en Watapanas gaven een bizondere accent aan het natuurleven. 

watapana

Vorig jaar kon het niet ,nu wel. De dam was niet overspoeld, we konden er met gemak langs. Op weg naar het zouthuisje kon een ieder beslissen of ze de kleine of de grote route namen. De meesten wilden toch over de zoutpannen uitkijken. Na een waterstop en een zoutaanvulling werd de voettocht voortgezet. Op grote afstand kon er enige Flamingos opgemerkt worden. 

Onze route was vervolgens het hoffi Damasco door om achterlangs de Pos di Orashon te lopen. Langs de Puta Perfumado liepen we het grasveld op waar de Pan di Diable zijn broodjes laat zien. De Una Di Gato stond in bloei met mooie rose toefjes.. Deze kattennagels kunnen heel vervelend zijn. Ook de Kalbas stond te bloeien, de meeste kelkjes waren al op de grond gevallen. Bij de pos was geen vogel meer te bekennen. Onze aantocht is niet geruisloos. De Pos wordt omlijst door hoge Manzalinjabomen, wat de indruk geeft van een prachtige open plek waar mens en dier tot zichzelf kan komen.

De voortzetting was over de heuvel vanwaar we een schitterend panorama hadden naar de Tafelberg. Door het bos af en toe onder tak door bukkend kwamen we op het pad dat ons naar het beginpunt leidde.

De Bonchi Indian zag er nog even groen uit als op de heenweg, maar velen zullen hem helaas gemist hebben.

Na ruim twee en half uur waren we weer bij onze bolides aangeland en ik denk dat er lekker geslapen wordt vannacht.

GK