Porto Mari Vogeluitkijk, Landhuis tot playa Hunku. 25-01-2015

Keurig op tijd werd er gestart met een wandeling over Porto Maris  dreven. Een flinke groep had zich verzameld om het kwinkelieren van de zeldzame en de veel voorkomende vogels te beluisteren.



Het aanlooppad langs de putten had duidelijk een onderhoudsbeurtje gehad. De oude droppings die in de vorige voettocht het pad verrijkten, waren verdwenen. Zouden de varkens en ezels door de chikungunya geveld zijn? De verlamming op de spierwerking kan er alles mee te maken hebben.
Hoewel de Aedes Egypti muggen sporadisch gezien worden op deze paden en ezels en varkens een dikke huid hebben, moet de invloed van deze belemmering nihil geweest zijn. Aldra werd het een keutelig pad. Aan de talloze nieuwe uitwerpselen langs en over het pad leek het of er kuddes varkens langs waren gekomen. Gelukkig hoefden we geen mondkapje voor.

De putten waren diep en zonder water. Niet meer dan een blik werd erin de put geworpen. Logisch, dat je dan geen plons hoort.

Hier en daar werd er wat wabitakjes weggeknipt om de doorgang voor de achteropkomenden te vergemakkelijken en na de glooiende helling te hebben genomen, bestormde nagenoeg iedereen de vogeluitkijk, waar je waarlijk een glorieus uitzicht hebt over het groene geboomte en struikgewas.

Na ons vergaapt te hebben aan het vogeltje uit het kastje van de fotograaf, was een ieder er van overtuigd, dat voedertijd later was.
Het paadje achterlangs en langs de Dushi Bessie, die we niet gezien hebben, liep langs diverse putten om ons uiteindelijk bij de ruine van het landhuis Porto Mari te brengen. De ijsselsteentjes waren verdwenen enkele restanten getuigden, dat er vroeger veel meer van die steentjes waren voor de Sala en de Porch.
Het verhaal over de plantage door L. is altijd weer een belevenis apart. Een amerikaanse tourist zag lichamen hangen aan de bomen en wilde zo spoedig mogelijk deze plek de onheils verlaten. Het landhuis schijnt uit onvrede in de fik te zijn gestoken. We daalden het houten vlondertje af en begaven ons op weg naar Playa Hunku ook wel Dingo baai genoemd, vernoemd naar Seru Dingo, die rechts van de baai ligt. Hier kwam iemand op het ludieke idee om zijn eeuwige trouw te herbevestigen. Hier was een schone taak voor M. weggelegd, jammer dat ze niet kon mee wandelen.
Gelukkig ging de bruid niet van haar stokje.

Na op het koralen strand nog wat rondgescharreld en onze dorst gelest te hebben, beklommen we de links van de baai liggende heuvel Seru Mateo. Een steil en lastig klimmetje uitmondend in een trap die wel enig onderhoud kan verdragen. De uitzichten van Seru Mateo zijn spectaculair.
Het uitzicht naar het landhuis Porto Mari en Cas Abao is fantastisch.

Hierna begonnen we de terugweg en vonden het pad met de trap naar beneden. De afdaling was niet al te moeilijk en al gauw waren we bij onze auto's aangeland.
Verslag en foto's: G.K.

Wandeling Mishe, Westpunt

Een flinke groep wandelaars was geruim op tijd verzameld bij het geopende en gezellig ogende restaurant Misje. De moeite waard om deze plek te onthouden voor een lunch of diner.

Bij het laatste huis aangekomen om het pad te nemen naar het heuvellandschap achter Mishe werden we door de bewoners gewaarschuwd, dat het pad dichtgegroeid was en dat we gebruik mochten maken om door zijn tuin te gaan om een achterpad te nemen, dat geheel open was. 

Onze snoeischaren bleven opgeborgen en we bedankten de Banda Abou bewoners heel hartelijk en zetten onze voettocht voort. 

De juiste richting werd snel hervonden en voordat we het wisten stonden we ons te vergapen aan een Reiger die zich parmantig op de rots van Boca Djegu met uitzicht op ons wandelgroepje had geinstalleerd.

De bijzondere rots formatie met zijn fossielen en pillows waren indrukwekkend. Na het uitgebreid onderzoek of gezoek naar schelpen, waarbij de Kwal vermoedelijk een klein Portugees oorlogscheepje niet overgeslagen werd.

Hier splitsten onze wegen. De kortwandelaars namen intens afscheid van de langwandelaars, zakdoeken werden tevoorschijn gehaald en er werd driftig gesnoten.
Gelijk zette een ieder zijn weegs met gezwinde pas in.

De langloop-route voerde ons langs Dos Boka en Un Boka, waar we amper nog een plaatje van konden schieten, want we wilden wel voor donker bij onze autos zijn. Misschien hierdoor lag het tempo aan de hoge kant. We werden evenwel tot de orde geroepen, toen we het gedenkteken van de omgekomen duiker Wederfoort tegenkwamen. We werden er stil van. 

Over het maanlandschap probeerden we het pad terug te vinden en dat lukte pas nadat we een aanwijzer zagen in de verte. Deze aanwijzer bleek Watamula aan te wijzen.

Bekend terrein dus. Voordat we het wisten, waren we bij Kura Hulanda aangeland. Vanaf hier kon je met de Suv die Maureen tot haar beschikking had of met de benenwagen verder.

Al met al een aparte wandeling, die voorlopig niet herhaald wordt, daar de bediening bij De Kura niet optimaal was.

Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend,
G.K.

Wandelverslag Klein Piscadera en Rafael omgeving.

Parkeren bij Klein Hofje of in de omgeving van het landhuis Klein Piscadera, dat is een keuze tussen veilig betaald parkeren en minder veilig langs de kant van de openbare weg. We kozen voor veilig. Deze keer niet kwartetten in het verzonken bos, maar op avontuur langs de mangroven.  

  

Het pad achter het vervallen landhuis Klein Piscadera bracht ons aan de rand van de Piscaderabaai waar de Mangrove Tan en de Blancu ons wachtte. De watervogels verscholen achter de vele luchtwortels werden onrustig bij het zien ons groepje. We hebben ze al fluisterend moed ingesproken om toch vooral op de foto te gaan voor een gezellig album plaatje. Eilasie. De tocht voerde ons verder langs de mangroven, totdat we in het bos van de zwarte mangrove kwamen, waar een slavenmuur de aanleiding vormde om deze te volgen. Zaten we nu op het gebied van Rafael of Klein Piscadera, vroegen wij ons af? En wie zou de eigenaar wel zijn? Enige omgevallen zwarte mangroven toonden hun wonderlijke zijtakjes. Heeft het water zo hoog gestaan? We keken met verbazing naar al die knotjes van twijgjes.

Na "scheef takje" rechts, wil niet zeggen, dat je na "rechts takje" .........

Het pad volgend door dit wonderlijke bos kwamen we uit op een weg waar de oliepijpleiding nog in volle glorie te zien was en in de Piscaderabaai eindigde. Zo te zien was hij niet meer in gebruik. Roestgaten al over en zeker geen goed idee om hier het boegspriet lopen te beoefenen. 

De zandweg langs de pijp tussen opgeworpen wallen tot aan waar we er over heen moesten om het grasveld en de Puta Perfumado te begroeten, was een hete tippel. Het met Banana di Rif geplaveide pad was al enigszins gebaand, maar toch is zo'n lange broek wel handig om door het stugge gras en de lange Putas te banjeren. Onderweg werden we verrast door een wegschietend wild zwijn. Natuurlijk is dat heel wat anders dan waar je heden zoveel over leest van die zwijnen die schieten. We waren dan ook helemaal niet bang.

Het kronkel en buk-pad bracht ons uiteindelijk bij een amper door de takken heen te zien oprijzende muur. Het landhuis Rafael.

De reliquien lagen hoog opgetast en met moeite wisten we deze gedozerde barriere te nemen door voorzichtig over het stortvuil heen te stappen.

Naast het landhuis was het paadje, dat ons naar het hofi Rafael leidde. Een put met een Dushi Kabei er in, waterkeringen, betonnen deksels en andere ornamenten wekten onze nieuwsgierigheid. Een grote omgevallen Barber di Junckuman ontlokte de uitroep dat we nog nooit zo'n grote Barber hadden gezien. Hoe oud zou die zijn? De Dushi Kabei stond in een droge put, waarbij het leek, dat de put ook in de put zat. De hoge kapokboom hield het toezicht, van boven kan hij alles goed kon bekijken. 

Dank zij de vele lintjes waren we af en toe de weg kwijt, maar ik heb geen onvertogen woord gehoord.

Blijkbaar vond men het normaal is, dat je af en toe hier op Curcao spoorloos bent.

Na ruim twee uur en veel wandelplezier rijker konden we onze voertuigen wederom begroeten. De wachters met hond hadden keurig opgepast.

Verslag en foto's GK.

De Kabrietenberg. 11 jan. 2015

Onze tocht leidde over een heel bijzonder pad van koralen en over het plateau met prachtig bloeiende Mata Pesca's.  Af en toe een detour nemend, kwamen we eindelijk uit tegenover het hotel Santa barbara aan de Barbara Beach.

Het paadje door de mondi bracht ons op de asfaltweg met de bloeiende Brasia's, Basora Cora Shimaron en Negrita's ( Mata Galina ). De besjes van Watakeli kleurden oranje om de parkieten en de papegaaitjes te verschalken.

We vervolgden onze weg over het pad naar de Kabrietenberg. Helaas waren deze kledingstukken vanwege slijtage vervangen door onbestemde kleedjes. De leguanen waren schuw en zelfs de papegaaitjes kwamen niet even op je hoed, pet of muts zitten.
We begonnen aan de klim naar de top van de berg en over de rotsspleten heen stappend bereikten we het scenic punt vanwaar we een fantastisch uitzicht over het Spaanse Water en omstreken.
Een nieuw pad langs de waterkant bracht ons in verwarring, zodat we moesten improviseren om de route te hervinden. We kwamen bij een stijgertje aan waar een heel oude boot lag en pikten het begaanbare pad hier weer op.

De loodrechte rotswand noopte ons om enige voorzichtigheid te betrachten. Een stapje te ver en ..., ik moet er niet aan denken.

De afdaling was een peuleschil doordat de route op de heenweg door alle wandelaars die een snoeischaar bij zich hadden, gekuist was. Een lavenis stop en daar gingen we weer, maar nu rond de berg. De prachtige rotsformaties met afwisselend de magnifique uitzichten naar de Tafelberg waren uniek.

De verrassing aan het het eind langs de mangroven is altijd voor degenen, die voor het eerst deze tocht lopen een verrassing. De ijzeren trap naar boven. Iedereen, zag ik aan de glunderende gezichten, had deze belevenis niet willen missen. Met een vrolijke wandelgroet G.K.

Wandelverslag Chute du Nord. Noord

NB. Voor deze wandeling is toestemming nodig. 

Klokslag, nou ja, om en nabij drie uur kropen we onder de slagboom door of met een beenslag er over heen. Het volgende obstakel wisten we met een omweggetje te nemen. We zagen geen maagd op het maagdenpad, het had dan ook flink geregend. En zoals U weet, maagden zoeken gauw een droog plekje op voordat de bui losbarst.

Wij hadden als gewone wandelaars dat niet in de gaten. We sloften voort over het smalle pad naar de Tonweg. 

 

De eerste put was zo verborgen dat je moest door het struikgewas heen kijken om te zien dat hij opgemetselde wanden had. In de Karstput hebben we even oehoe geroepen, maar geen uil die zich daar verscholen hield. De pijpput zal, denk ik, een verbinding hebben met de karstput, want een vooraanstaande meende, dat hij oehoe had gehoord.

 

 De watakeli's ruiken altijd lekker en het leek wel of ze op zondag nog meer hun best doen.

Door de mondi onder de Manzanilla bomen door de bui was nog even blijven hangen, beriekten we de vlakte die ons langs prachtig bloeiende Mata Pesca voerde naar de Helm. Helmpje op en op de foto, een voor een. helaas vond de weergod Pluvius dat niet goed, want amper nadat het laatste kiekje genomen was, barste er een bui los. De poncho's werden over onze kletsnatte kleren aangetrokken, voor zover je zo'n ding bij de hand hebt.

De doorsteek naar de kust is immer een zoekplaatje. Gelukkig hingen hier en daar lintjes of flesjes , die ons richting gaven. Op het kustpad aangekomen, dorsten we de vissers niet te storen om bij de zee te gaan kijken. Het pad van D en B werd uitverkoren om terug te gaan. Blijkbaar had de regen toch invloed gehad op ons schoeisel, want enkele zolen wilden niet meer op de plaats, waar ze normaal behoren, blijven zitten. Waar een extra veter al niet goed voor is. Misschien moeten we plakband in het vervolg meenemen. 

Het was weer droog geworden, zodat we geen of nauwelijks last hadden van de Manzanillabomen. 

De gehele tocht nam toch nog 3 uur plusje in beslag, dankzij onze geveterde vrienden. Voor de volgende week zou de Kabritenberg een optie kunnen zijn. 

U hoort nader. Met een vrolijke wandelgroet, GK.

Hiking Tips and Info

Rule number ONE: don't go alone. Best is to form a group of at least four.



Tips and Info: hiking on Curaçao

Hot!
Try the southern trails in the cooler season November - February. September and October are the real hot months...no cooling breeze, go North in those months. It can be raining a lot (in August and November) and in March there is a strong wind. But you can not be sure; some years the weather is different from what it should be.
Hat!
Wear a hat, don't burn your face, don't get overheated, that sun is hot!!
Rainy Season
In August, October and November there can be heavy tropical rainstorms.
Many trails will be under water, muddy or just gone...
Time
Best times to hike: In the early morning, just after the sun gets up or in the hours before sunset. We prefer the afternoon, starting about 16.00 hours (it gets cooler with everery step).
Water
Always bring enough water. Put a bottle half full in the freezer a few hours before you go hiking. When you are ready to go, fill it up with water from the tab. Keep Cool!!
In the dark
Bring a pocket light. Soon after sunset, it gets dark. Also, a light is useful when visiting caves.
Maps
Do study the maps! Oh .. uh .. chances are you'll get lost anyway. Curaçao-Actief and Uniek Curaçao are working on a new set of maps with more trails and more accurate info.
Company
It is better not to go alone. Try to find people to hike with you. Or ask for a guided tour at Carmabi, Uniek Curaçao, Curaçao-Actief, Wild Curaçao or Hòfi Pastór. See their websites.
Walking stick
A walking stick is useful! To give support on muddy trails, or when you walk on rolling stones, or while you are climbing (especially down) and you can use the stick to push thorny branches out of your way.
Dogs
On most trails you can bring your best friend, but it should not run off and chase goats or wildlife.
Shoes
Give your feet proper support! The trails can be wet, slippery or muddy. You will walk on soft sand, rolling stones, and hard sharp coral tuff (lava).
Dress
A white blouse or T-shirt keeps you cooler than a dark one.
Poison!
Don't ever touch the leaves or eat the apples from the Manzanilla trees. They are very poisenous!
In wet weather, don't walk under the Manzanilla trees and don't touch the leaves.
What to do: in case you touched the leaves or stood under a dripping tree during a rain shower, use Aloe ointment or gel.
If you took a bite from the apple, drink lots of milk! And see a doctor.

( Indien u een hapje van een appeltje hebt genomen, drink veel melk en ga naar de dokter.
Bij huidaandoening: indien u de bladeren hebt aangeraakt, of na of tijdens een regenbui onder een druppelende boom hebt gestaan, gebruik Aloe zalf of gel )