Klokslag, nou ja, om en nabij drie uur kropen we onder de slagboom door of met een beenslag er over heen. Het volgende obstakel wisten we met een omweggetje te nemen. We zagen geen maagd op het maagdenpad, het had dan ook flink geregend. En zoals U weet, maagden zoeken gauw een droog plekje op voordat de bui losbarst.
Wij hadden als gewone wandelaars dat niet in de gaten.
We sloften voort over het smalle pad naar de Tonweg.
De eerste put was zo verborgen dat je moest door het struikgewas heen kijken om te zien dat hij opgemetselde wanden had. In de Karstput hebben we even oehoe geroepen, maar geen uil die zich daar verscholen hield. De pijpput zal, denk ik, een verbinding hebben met de karstput, want een vooraanstaande meende, dat hij oehoe had gehoord.
De watakeli's ruiken altijd lekker en het leek wel of ze op zondag nog meer hun best doen.
Door de mondi onder de Manzanilla bomen door de bui was nog even blijven hangen, beriekten we de vlakte die ons langs prachtig bloeiende Mata Pesca voerde naar de Helm. Helmpje op en op de foto, een voor een. helaas vond de weergod Pluvius dat niet goed, want amper nadat het laatste kiekje genomen was, barste er een bui los. De poncho's werden over onze kletsnatte kleren aangetrokken, voor zover je zo'n ding bij de hand hebt.
De doorsteek naar de kust is immer een zoekplaatje. Gelukkig hingen hier en daar lintjes of flesjes , die ons richting gaven. Op het kustpad aangekomen, dorsten we de vissers niet te storen om bij de zee te gaan kijken. Het pad van D en B werd uitverkoren om terug te gaan. Blijkbaar had de regen toch invloed gehad op ons schoeisel, want enkele zolen wilden niet meer op de plaats, waar ze normaal behoren, blijven zitten. Waar een extra veter al niet goed voor is. Misschien moeten we plakband in het vervolg meenemen.
De eerste put was zo verborgen dat je moest door het struikgewas heen kijken om te zien dat hij opgemetselde wanden had. In de Karstput hebben we even oehoe geroepen, maar geen uil die zich daar verscholen hield. De pijpput zal, denk ik, een verbinding hebben met de karstput, want een vooraanstaande meende, dat hij oehoe had gehoord.
De watakeli's ruiken altijd lekker en het leek wel of ze op zondag nog meer hun best doen.
Het was weer droog geworden, zodat we geen of nauwelijks last hadden van de Manzanillabomen.
De gehele tocht nam toch nog 3 uur plusje in beslag, dankzij onze geveterde vrienden.
Voor de volgende week zou de Kabritenberg een optie kunnen zijn.
U hoort nader.
Met een vrolijke wandelgroet, GK.