De indigobakken konden we met nog droge ogen aanzien en ook van al die bomen - en struikennamen kregen we het klamme zweet niet in de handen, maar aan het einde van het pad, waar de route in asfalt overgaat, werden de ponchos en parapluutjes te voorschijn gehaald.
We volgden het geitenpad en de zandweg langs de mysterieuse grotten, waar vroeger indianen hun schuilplaats vonden. Het grottenstelsel is net als gapende monden, versierd met stalag-tieten en mieten. Hier en daar zie een drakenkop die als een spookachtig tafereel aandoet. Vroeger was er nog wel een held te vinden die een vertwijfelde poging waagde om zo'n nis binnen te klimmen. Heden ten heeft de ondermoed toegeslagen.
We liepen langs de Mata Pesca, Bruska, Watapana en Basora Cora Shimaron regelrecht naar de kust, waar het wonderlijke panorama van oliecontainers zich over het water aan de horikim aan ons ontvouwde. Gelukkig waren de vissers met vakantie, want er stond volop Tabbacco di Pescador in bloei.
We moesten verder over het koralen geplaveide pad, dat ietwat het tempo drukte. Het zeewater stond hoog en de koraalstenen waren glibberig geworden van het opspattende. Voorzichtig als de egeltjes, glibberden wij voort.
.
Een tot nu toe onbekend persoon was uit zijn overall gestapt om wellicht een verfrissende duik te nemen. Onder zijn schoen lag een briefje " Hier ligt Piet, we zien hem niet".
De buis altijd weer een evenement en zeker voor degenen die het kunststukje al gedaan hadden. Iemand probeerde nog om de hondjes te sturen om de helpende hand te bieden. Zelfs deze truck lukte niet om iemand uit zijn/haar evenwicht te brengen.
Het water in de lagune stond hoog en dat was te merken aan de modderige paden en de talloze grote zwarte muggen. Het tempo ging dan ook met sprongen omhoog en voordat de meesten het wisten, waren ze de kalkoven voorbijgesneld
.
Normaal is het Gorillas in de mist, maar nu was het de kalkoven in de rook. Iemand had een vuurtje gestookt, waarschijnlijk om de muggen op afstand te houden.
De zoutpannen van Jan Kok gaven een aanblik van moddersporen en plassen, waar zich geen reiger en flamingo vertoonde. Even verderop stonden nog wel een paar flamingos te kleumen. Ja, het had net nog geregend. Al stampvoetend probeerden we de modder van onze wandelschoenen te verwijderen. Bij thuiskomst ontdekte ik, dat dit maar ten dele is gelukt.
Met een vrolijke wandelgroet, Groetend, G.K.