Voor mensen die verstrikt raken in de beslommeringen van het dagelijks leven is de Daniel voettocht een uitkomst. Alle verwarring verliezen we zodra we een wandeling maken over de vlakten achter het landhuis Daniel.
Het steeds weer uitkijken waar je je voeten neerzet, is een eerste vereiste om niet op die akelige rotspuntjes te vallen.
Een verademing is het, als je vanaf de terrassen kijkt over de kust, Een geestesverruimend schouwspel.
Opgewekt en monter werd de pas erin gezet. Op het maanlandschap aangekomen ging het tempo drastisch omlaag.
De paden bewijzering is perfect uitgevoerd door "Uniek Korsow". Om de twintig meter en soms nog korter een geel geverfde steen. Je ogen zijn toch naar beneden gericht.
We bereikten de Bahada di Daniel met zijn prachtige uitzichten over de terrassen en de vlakte van Hato. Een Warawara, maar het kan ook een Partawela geweest zijn, piepte hoog in de lucht. Het was stil om ons heen.
Door de rooi worstelen we ons naar boven in de richting van de afdaling. De foudraal, eens een aandenken, dat hier militairen de wacht hielden tijdens de tweede wereldoorlog, was verdwenen. Naief kun je dat noemen, wetende dat er wandelaars zijn, die van alles verzamelen wat er op hun weg ligt.
Op ons pad op het tweede terras lagen enkele uitgedroogde droppings, die lagen er de vorige keer ook en hebben ze niet meegenomen blijkbaar. Denkende dat er in deze buurt geen koeien zouden komen, blijkt een fabeltje te zijn, want op een van onze vorige tochten heb ik ze tussen de bomen in de mondi gezien. Ze loeiden niet, maar stonden al rustig herkauwend ons gade te slaan.
We namen de afslag naar de Mirador di Kueba Pachi. Een schitterend uitzicht was ons deel.
We vervolgden onze route langs de afscheidingsmuur of was deze muur gebouwd om het vee te beschermen, dat ze niet over de rand van het terras vielen.
Bij Kueba di Pachi moesten we een enigszins steile afdaling maken, welke je soms zittend moest nemen om het je gemakkelijker te maken.
Beneden wachtte ons een zitbanktafel. Hier konden we rustig de zaak overzien en een slokje water nemen om onze dorst te lessen.
Het geklauter en geklim gaat niet in je warme kleren zitten. Er is nog even nagedacht om de Noordroute als terugweg te nemen, maar de tijd noopte ons om dezelfde tocht terug te volgen als we gekomen waren.
Het pad met zijn moeilijk begaanbaar structuur had zijn tol geeist. De vermoeiende voettocht had de nodige energie gekost. Het bleek dat eentje van ons bijna aan het eind toch wankelde en met moeder aarde in aanraking kwam. Gelukkig niet ernstig en we konden onze tocht welgemoed voortzetten.
Op de veilige plek bij het Hotel Restaurant vonden we onze bolides onbeschadigd terug.
G.K. Verslag en foto's.