Beste Wandelaars,
Bon Siman.
Bij de Free Zone stonden de spelonken bezoekers al klaar bewapend met zaklantaarn en tondeldoos. Klaar om het avontuur te beginnen. We reden met zijn allen achter het vliegveld langs en kwamen bij het scheiden der wegen. We took the highroad..
Een waarschuwingsbord waarschuwde ons, dat je je hier beter niet kan ophouden, daar er anders wel eens onguur gespuis ons het leven zuur zou kunnen maken. Met ware doodsverachting reden we verder om op de plaats aangekomen, waar we onze auto;s uit het zicht van ongenode gasten parkeerden. De ondergrond was enigszins zacht geworden door de lokale buitjes.
En daar begon het gedonder. Ik dacht, dat 10 tot 15 minuten wachten wel voldoende zouden zijn. Na een half uur pijpestelen was de bui uitgeregend. We zagen twee regenbogen.
Welgemoed op naar de grot door de modder, want het water had zich intussen tot grote plassen verzameld en de ondergrond waar we doorheen moesten was zachte modder.
Allemaal wel eens een grot gezien. De grotten van Han zijn overbekend en in Vietnam schijnt een enorme grote grot te zijn van ongeveer een kilometer. De spelonken bezoekers kunnen hier hun hart ophalen.
Shin Got is hierbij vergeleken een piepklein grotje, maar wel een bizondere, vleermuizen komen hier niet voor, maar er schijnen zeer zeldzame garnaaltjes in het zoetwater meertje te zwemmen. Deze garnaaltjes zijn uniek in de wereld. Ze zijn zelfs zo uniek, dat ze zich niet laten zien. We stonden dan ook minuten te turen in het water, dat met een algenlaag bedekt was. Ja uren hadden we niet, want dan moet je wel wat eerder van huis gaan.
Als je de grot ingaat, moet je apevoorzichtig zijn, want je glijdt zo uit over de glibberige rotsjes. Een avontuur apart, eerst bukken om het gat in te kunnen en dan voetje voor voetje afdalen tot de rand van het plasje, een vochtige benauwde lucht is dan je deel. Als je te ver stapt dan maak je de garnaaltjes wakker en heb je kans dat een of ander onzichtbaar waterondier zich aan jou vastklampt. Spanning genoeg, de adreline stijgt. Mocht je dit overkomen, dan weet je niet op zo'n moment hoe vlug je uit de grot moet komen.
De Pictograaf zat er nog. Je moest je zaklantaarn wel goed richten om het tafereeltje in beeld te brengen. Een vliegend vogeltje is zo weggevlogen. Verder was er niet veel te zien dan wat kleurige rotspartijen. Het geklauter uit de grot was voor velen een hele toer. Maar als je een keer het licht ziet dan wil je wel. Sommigen zien het licht nooit, die blijven bij de garnaaltjes. We troffen evenwel geen skeletten aan. De grot leek zelfreinigend.
Na het grotavontuur van Shin, lieten we het bommendoel het bommendoel. Geen Bull's Eye . De tijd zat ons niet mee. We dachten een short cut tenemen door een pad te volgen naar de vlakte. Eilasie, grote plassen hielden ons tegen toen we de vlakte naderden.
Dan maar over de kust terug naar de crossing bij de auto's. Daar aangekomen moesten we nog even pootje baaien om de oversteek naar onze bolides te maken. Het water sopte over onze schoenen en kluiten aarde verzamelde zich aan onze schoenen. Geen kans om ze redelijk af te vegen. Nu was het de beurt om onze four wheel drives door de modder en plassen te loodsen. Op een eentje na lukte het ons allemaal. Maar met vereende duwkrachten en enkele technische aanwijzingen lukte het om deze pick-up ook op de vaste grond te krijgen. De weg terug met zijn vele plasjes was een fluitje van een cent.
Met een vrolijke wandelgroet,
G.K. Foto's en verslag.