Wandelverslag Groot St. Michiel Kalebasroute.17-04-2016. Midden-Zuid

Beste Wandelaars,

Bloeiende Wayaca


Een veilige plaats om te verzamelen is Landhuis Groot St. Michiel zeker. Gakkende ganzen, blaffende honden, hinnikende paarden, kwakende eenden, kraaiende hanen en balkende ezels houden de wacht. Voor die vijf gulden parkeergeld heb je een hele dierentuin die op je auto past. Heb ik de pauwen met hun aparte lokroep nog vergeten te noemen.

Hófi

Een flinke groep voetpadders waren enorm nieuwsgierig hoe de wereld er op Rancho bij lag, Tien over vier starten we om laat gangers nog de gelegenhied te geven om op te vormen. Door het hek naar een wonderschoon hofje, waar Mangobomen, zeer oude Indjus, een aantal Carawarabomen, Mahonybomen door hun gebladerte beschutting bieden tegen de felle zon. Bij de betonnen vloeren werd zoveel mogelijk links aangehouden totdat we op een heuveltop de omgeving van grote hoogte konden aanschouwen. De illegale bouwwerken waren duidelijk te zien.

Stam van de Boonchi Kabai

Bringa Mosa bloempje

Voort ging de voettocht al afdalend en klimmend totdat we een Chollerhut van plastic tegen kwamen. Niemand thuis, de was hing te drogen, leek het, onderdelen van fietsen lagen op een hoop en plastic zwarte zakken waren in bomen opgehangen, om te voorkomen dat de duiven niet te laag overvlogen. De tentflap stond half open als welkom, je moest natuurlijk niet op de rommel letten.

Betonafval

Edoch we moesten verder en een kopje thee drinken was niet ingecalculeerd. Bij de landfill aangekomen, verbaasden we ons er over, dat er bijna geen rook te bespeuren viel. Normaal heerst er een waar gordijn van wazigheid over dit gebied. Blijkbaar op zondag is iedereen naar de kerk.

Vuilstort Mal Pais

Zandweg

Een brede zandweg, waar je met zijn zessen gemakkelijk naast elkaar kon lopen, voerde ons over het gebied van Weitje. De Wayacas stonden als een van de weinige bomen in het groen op de uitzonderlijke bruine vlakte. Een paar zeer oude Cadushis hielden de wacht op een heuveltop. De bringa Mosa leek wel uitgestorven en van het Salistruikgewas waren de neer hangende bladeren een teken dat het droog, zeer droog was. Een regenbuitje is geen overbodige luxe. De putten staan bijna allen droog.

Geoffroea Spinoza

Surun de Mondi
De bomen zijn in slaaptoestand om maar zo weinig mogelijk vocht te gebruiken. De Surun di Mondi, de Bonchi Kabei zijn kaal. Een regenbui kan hier wonderen doen en de bloemenpracht van deze bomen doen ontluiken. Na een oponthoud op het heuveltopje ,waar onder een steen het wandelboekje ligt, dat onze wandeldoorgang registreerd voor het nageslacht, gingen we verder de helling af om ons naar de mooie Pal 'i taki, Indjus en Lahara bomen te begeven.

 Kerkhof-yerba

Indju

De Kalbas had zijn vruchten her en der verspreid, een wonderlijke wereld als je om je heen keek.

Palu di Taki in bloei.


Uitzicht

De dam lag aan onze linkerhand. De yerba di Kerkhof stond als droogbloem te verdrogen. We vervolgden ons pad langs de dam en togen richting landhuis. Smalle paardenpaadjes lagen vol met wat een paard niet meer nodig heeft. Een paar doorsteekjes bracht ons uiteindelijk weer in het hofje met de Mangobomen. De mangopitten lagen op de grond. Het is een slechte tijd voor nieuwe boompjes.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

De Rooientocht-Meiberg-Kathun 10-04-2016.

Beste Wandelaars,

Bon Siman.

Bij Zanolino verzamelen is geen ramp, want er is veel te zien aan allerlei kunst-voorwerpen en uitingen. Het brengt je op schimmige gedachten en voordat je het weet, gaat je fantasie op de loop. De grote afgezaagde blokken hout liggen opgeslagen in de tuin en voor de muuromheining geduldig te wachten op de hand van de meester. 

Even dacht ik nog, het moet tijdens mijn lunch geweest zijn bij een bord dampende soep, het onbewogen leven van een dood blok hout als aanhef van een wandelverslag te beschrijven. 

Maar wij als rooienrakkers brachten geen geduld op voor dit soort zaken en vertrokken zelfs iets eerder, daar alle aangemelden aanwezig waren. Onze schokbrekende schoenen wilden en moesten de rooien uitproberen.

Even voor vieren gingen de rooienrakkers van start om het rooiensysteem in de droge tijd te onderzoeken. Normaal als het regent zorgt de rooi voor een natuurlijke afvloeiing van het water naar zee. In deze barre tijden van El nino valt er nagenoeg geen drup, laat staan, dat een rooi volloopt. Er wordt zogezegd niets afgevoerd. Geen lieslaarzenwerk. Geen natte voetten en we hoefden niet op te passen voor rotsblokken die naar beneden raasden. 

Dat dit wel gebeurt kun je zien aan de vele rotsblokken, die her en der in de rooi verspreid liggen. Het paadje naar de rooi was een makkie. Bukken en knippen was er nagenoeg niet bij, want het pad was goed onder handen genomen door de voorlopers.

Bij de rooi aangekomen, ziet alles er lieflijk uit. Een ruim gebaand pad biedt gemakkelijk doorgang. langzaam verandert het beeld in rotsblokken die maar steeds groter worden. 

Het klimmen en klauteren vereist elke aandacht om je voeten een houvast te geven.

Zo kom je bij de galerei aan. Optorende rotswanden en steile afdalingen die je voetje voor voetje moet nemen. Een bordje " Caution, voorzichtig "zou totaal overbodig zijn geweest. Het stond er ook niet. We daalden af totdat we weer normaal konden lopen. 

De gemetselde dam gaf ons nog een probleem en moesten we al zittend, de meesten, afdalen. Het laatste stuk was niet zo beproevend meer. Al gauw hadden we de uitgang naast het C.O.T. bereikt. Een tanker lag op de boei te wachten . We liepen over een terrein dat vroeger voor opslag van materialen gebruikt leek. Een kleine tank die vroeger rood-wit-blauw geschilderd was, deed blijkbaar geen dienst meer.

Hier moesten we het pad oppikken dat ons langs de kust leidde. Op een smal gevaarlijk paadje langs de afgronden van de kust moesten we langs om bij het begin of eigenlijk is het einde van de Kathunrooi te geraken. De Kathunrooi is een mooie rooi die stukken gemakkelijker te begaan is. Er wordt gezegd dat hier ook nog restanten van indianen tekeningen gevonden worden.

Na deze rooi met zijn vele prachtige nissen kwamen we op een pad waar de paardjes draven en de fietsers ook ruim baan wensen.

Aan dit pad ligt de rots die de bijnaam heeft van de "Bomenvreter"gezien het stammetje dat door de rots omklemd wordt.

Langs de net gerestaureerde grenspaal Hermanus/Meiberg naderden we ons eindpunt. De hondjes van Zanolino en de buren stonden ons al blaffend en kwispelend op te wachten.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.