Beste Wandelaars,
Bon siman.
Winden waaten om de rotsen. Op de noordkust kun je een frisse neus halen. Je mag wel uitkijken, dat hij niet te fris wordt door het opspattende zeewater. Het heeft de laatste dagen flink gewaaid, de golven beuken de rotsen van de grillige noordkust. Het is goed te zien in de bocas. Het aanrollend water met zijn schuimende toppen is het schouwspel van de natuur dat geen weerga kent, voor mij althans. Uren kun je er naar turen en je ziet nimmer hetzelfde tafereel.
Toko Santa Pretu, een toko, die op zondag open is, is de verzamelplaats waar je min of meer veilig je auto kan parkeren, daar er altijd bedrijvigheid is. We hadden geen moeite om een plek te vinden, alleen moest je er wel opletten om niet de ingang naar het aangrenzende huis en wasserij te blokkeren.
Vrolijk liepen we het zandpad op. Een grote steen gaf aan dat je de mondi in moest. Er wordt hier blijkbaar veel gewandeld, want de paden waren goed bijgehouden. Door de uitgestrekte Savanne di Yerba kwamen we op de noordkust. De vlakte is immer een lust voor het oog. We hadden enige moeite om de doorsrteek naar Boca Chiki te vinden, maar met enig gezoek vonden we het pad dat ons naar deze boca leidde. De kleine eerst ,dan de wat grotere boca Grandi en tenslotte een nog grotere Boca Labadera,
Als je het goed wilt brengen moet je naar een climax toe werken, zei mijn grootvader altijd.. De tunnel of the Doom aan het einde van het kustgebeuren is de kers op de taart. Op deze plek is het gezellig B.B.Q-en. Uit de wind en de tunnel op de achtergrond. Het geheel van de Doom leek net een zwart gat. We konden er niet genoeg van krijgen. Stel je voor dat je erin duikt en aan zo'n rotspunt blijft hangen. Dan is het net zolang zuchten tot de zuurstoffles leeg is.
Op weg naar het landhuis kwamen we voor een enorme verrassing te staan. Een grote plas water versperde ons de weg. De voorloopster deed het ons voor en wij nagenoeg de helft van de deelnemers volgden naarstig het ingedrukte voetspoor, waardoor we nog dieper in de modder wegzakten. Zou die andere helft toch gelijk krijgen. We lieten ons niet kisten en er was zelfs eentje, die manmoedig door het water stiefelde, maar ik zag hem op een gegeven ogenblik naar zijn schoeisel zoeken. Gelukkig vond hij deze terug. Het wordt vanavond wel schoonnmaken, want de modder hing met kluiten aan je schoenen. De rest had een detour gemaakt en wisten hun wandelschoenen schoon te houden. Een fluitje van een cent, als je de fluit maar hoort.
Het door de zon beschenen landhuis lag in de verte te lonken. We spoedden ons voort en nadat we de treden van de trap naar het landhuis beklommen hadden , kon een ieder met veel gehijg de stukken dakpannen bewonderen die her en der verspreid lagen. Bij de Davidster was het stil. De nagedachtenis aan de betere tijden had haar invloed niet gemist.
De achtertuin leek hetzelfde als de voortuin. Een woestenij, een ondoordringbaar muur van groen. Waar eens de vijver was, was nu een canope van struiken en bomen. Verscholen daaronder moet toch behoorlijk veel water gestaan hebben, gezien dat Pluvius de hemelsluizen de laatste dagen geopend heeft.
De trugweg naar ons beginpunt was net of men de stal rook. Met gezwinde pas werden de laatste stappen gezet.
Na 2 1/2 uur waren we bij onze bolides wedergekeerd