Wandelverslag Plantage Patrick Put en Boca 06-08-2017.

Iedereen was ruim op tijd en we konden dan ook voortijdig onze eerste schreden zetten. We liepen de oude Westpuntweg af tot aan de afslag die ons naar de bouwval van het landhuis Patrick leidde.We zagen een waterbak en enige bloembakken. 

We dorsten de ruine van het landhuis niet binnen te gaan.

De muren stonden bol en er hoeft maar een steentje uit te schieten en de hele muur met dak komt naar beneden. 

Afijn, geen keukentegel , geen afvoer, geen fluit van binnen gezien. Op naar de vrouw Holle put. 

We staken de vlakte over waar vroeger de ezels en de koeien graasden. In de linker hoek pakten we het pad weer op, dat uitkwam op een brede zandweg.

We volgden deze tot de afslag, dat we bebost gebied betraden. Na enig bukwerk onder takken en omgevallen bomen doorkwamen we bij de oude  put met pilaren aan. Hij stond droog en niemand durfde in de put via de uitstekende wandstenen af te dalen. Het is wel een loodrechte afdaling en de wandelaars zijn niet zo piep meer. Achter de put bevond zich een drenkbak.

De twee opstaanders waren bovenin uitgehold en hadden duidelijk tot doel om via een katrol een emmer met water op te hijsen en in de drenkbak te gieten.

We kregen er dorst van. Na deze lavenis begaven we ons op weg naar de kust, alwaar ons een fris windje tegemoet kwam.

Links de Seru Costa en rechts de schorpioenenberg Seru Bayan. Pul di Padiki las ik op een bordje toen we bij de Boca aankwamen. Het is een betoverend gezicht die rotsen met daar tussenin de aanrollende golven met hun witte schuimkoppen.

De tweeling boca hield onze blik gevangen en het bekende doorkijkje met zijn lavastolsels ( knotten ) is zozeer fascinerend, datje er wel uren kan doorbrengen. Aan het einde van de 2de boca is het altijd spannend of je niet door het water moet banjeren.

De krabbetjes haasten zich om in hun holletje weg te schieten. Wij voelden ons verrast om niet in de drab weg te zakken en de droge kant op te klimmen. We aanvaarden de terugweg en na veel geslinger troffen we nadat we op de asfaltweg aangeland waren 2 ezels in een kunuku aan. Belangstellend zoals ezels altijd zijn, wilden ze wel op de foto en over hun neus gekriebeld 

worden. Het was niet ver meer naar onze autos.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, GK

Choloma

Choloma is de derde stad van Honduras. de mensen zijn arm en leveren goedkope arbeidskrachten. Wij kennen het als een voormalige pleisterplaats  op Curacao, een recreatiepark, waar een oud echtpaar de scepter zwaaide. Je kon er een maaltijd nuttigen als je maar tijd genoeg had. Nu is het een verlaten en vervallen boel.

We  begonnen te lopen langs het hek dat een kraal afsluit, waar de kabriten s'avonds opgevangen worden. Een troep kabriten was ons voor. Een flinke kudde liep voor ons uit en dat drukte meteen het tempo. 

Een paadje door de Enfrau - de stekeltjes- bracht ons aan de rand van het bos. Verderop was een keringsmuur waarvan de boog  ingevallen was en onherkenbaar was. 

We liepen door een gebied van hoge bomen en struikgewas, waar het makkelijk is om de weg kwijt te raken,  Dat we dan ook prompt deden.

Na enig gezoek wisten we de route op te pakken en kwamen achter het oude en niet meer gebruikte restaurant uit. We liepende weg af en doken onder de slagboom door en kwamen bij de afslag die naar de Seru Palomba voerde.

Het uitzicht vanaf de top van deze heuvel is magnifiek. Het uitzicht over het terrein van Maal is formidabel en de vergezichten over de St. Joris baai zijn idyllisch. Je kon merken dat er niet veel van het wandelpad gebruik wordt gemaakt. Mogelijk ligt dat aan de toestemming om het gebied te betreden. Op de heen weg waren we de terreinbeheerder tegengekomen en deze berichtte dat alles veilig was. We bezochten de dikke billen koraal met de heremietschelpen.

De terugweg over het modderig pad langs de mangrove-inham, gelukkig zakten we niet weg, voerde ons langs de dadelpalmen en de Puta Perfumado.

Door het grote bomenbos vonden we uiteindelijk het paadje dat achter het landhuis uitkwam. Hier werden we opgewacht door de kabriten die met hun gemekker me deed denken aan het carnaval.

De oude put en het platje onder de oeroude Indju begroeten ons. De wandeling was, ondanks dat we het recreatiepark gemist hadden, een succes.

Met een vrolijke wandelgroet, GK

Wandelverslag Groot Sint Michiel, Rancho, 27-08-2017

Wandelverslag van de Grootse Sint Michiel.

De kloek met de kuikentjes stond trots ons al op te wachten. De donjo had het druk met het regelen van een verjaarspartijtje. 

Na hem begroet te hebben, deed hij het hek voor ons open om de wandeling te laten beginnen over zijn dreven.

We liepen door het hek dat ons naar de betonnen vloeren voerde. Als U dat heel vlug uitspreekt, is het net of U gevloerd wordt.

We hielden links aan, maar misten de afslag die het heuveltje op ging. Afijn we liepen welgemoed verder en na veel geknip kwamen we bij de choller zijn optrekje. De meest onbruikbare spullen die men dacht niet meer nodig te hebben, lagen rondom zijn tent verspreid. Een archeoloog zou er vingers bij aflikken. Potten en pannen van niet te raden leeftijd lagen hier te kust en te keur. Zelfs gebruikte hij een zeer oude kruiwagen om de oude spullen her en der te vervoeren. 

Fietssporen liepen over het paadje, maar ik zag geen fietsenstalling. Dus kunnen het fietsers zijn, die willen weten hoe een choller een uiltje knapt. 

We vervolgden onze wandeling langs de vuilstort van Mal Pais en liepen langs brede paden. We gingen de  route volgen naar de put en de drenkbak. Er moest even flink geknipt worden, want het lover had zowel de drenkbak als de put aan hetoog ontrokken. We liepen naar de bloeiende Tamarinde en bespeurden een pad dat achterlangs liep, helaas liep het pad niet zoals we dachten en moesten we terug. 

De Passievrucht was droog en dus een slokje water smeerde de kelen. We kwamen bij de boom waar het opschrijfboekje verscholen ligt. Niemand had een pen of potlood bij zich. Het nageslacht zal niet weten, dat we er geweest zijn. Heuveltje af en op naar de Bringa Mosa ( vechtend meisje ). Dit boompje bloeide. De witte bloemetje noodde uit om een bosje te plukken. 

Maar kijk uit voor de stekeltjes want die kunnen vreselijk pijn en jeuk veroorzaken. 

Het sap van de Flaira is een doeltreffend middel om deze jeuk en pijn te neutraliseren.

De rode zaadjes van de  Bonchi Kabei lagen onder de boom. De oude Indjus lagen te rusten en de Pal'i Taki met zijn vervlochten beige stam stonden te pronken met hun groen bladerdak. De yerba di Kerkhof veld leek wel uitgedroogd , de kalebassen lagen op de grond en hingen aan de bomen. Een wondere natuur die je alleen maar op Groot Sint Michiel in die getale aantreft.

We liepen met gezwinde pas langs de mooie paden en kwamen weer uit bij de betonnen vloeren. Een laatste slokje voor degenen die nog wat over hadden, want het was warm. De dieren stonden ons al op te wachten en ik droeg het het verzamelde parkeergeld af. 

Bij het weggaan stonden eenden ons uit te snateren en wensten ons een dushi reis.

Met een vrolijke wandelgroet, GK

Wandelverslag 03-09-2017, Boca Sami, Vaersenbaai.

Na het parkeren van onze autos spoedden we ons naar de houten brug, die voor de geul begint

en in het water ophoudt. Een paadje van keien voert ons aan land.

Vroeger was dat heel wat anders. Toen was er geen brug en moest men al pootjebaaiend de andere kant proberen te bereiken. Er is ook een tijd geweest dat de brug over de geul heenging en je niet de kans liep om natte voeten te krijgen.

Veilig over de brug begint de " Bullenbaai Ruta ". Een fraaie route die ons  langs het water van de zoutpannen voert. Gele stenen, die door Uniek Curacao geplaatst zijn, volgend klimmen we over de rotsen. 

Af en toe zien we een donkergrijze reiger die in het evenzo donkergrijze water tuurt of zij/hij, 

dat kon ik niet goed bepalen aan de vleugelopslag, een glinstering van een zilvervisje ziet. 

Een witte reiger staat in de verte te gluren wat al die wandelaars aan het doen zijn. 
Een groene reiger vliegt met een schreeuw  op.  Het is toch een hele bedoening in die uitgestrekte wateren van Boca Sami en houdt onze aandacht vast. De Flamingo's houden zich op afstand. We moeten maar raden of het een mannetje of een vrouwtje is.

We lopen door over een vlakte waar aan het einde zich de duinen van Sami bevinden. Deze zijn overdekt met Banana di Rif van Fyves. Het vocht van deze banaan schijnt goed tegen exceem te zijn. 

We komen voor een ijzeren hek te staan. Maar het blijkt dat er net genoeg ruimte open gelaten is om je er doorheen te wurmen. Het lukt ons allemaal en ineens staan we voor twee Bonairiaanse ezels.

Een Curacaosche ezel balkt heel anders en wil haast niet op de foto. het zal iets met "Opsporing verzocht" te maken hebben. 

Een echtpaar zat voor hun huis te eten en we wensen hen "bon provecho".

De ruta over de vlakte van de biezen was de volgende belevenis. Als je nog nooit je biezen gepakt hebt, kun je dat hier doen. Velen dachten er anders over en stiefelden richting van Kokoma Beach. We hadden geen tijd voor een lekker drankje aldaar en trouwens de prijzen zijn toeristenprijzen hier.

Over het bruggetje en langs de 80- min route kwamen we boven bij de geschutsopstelling aan. Geen kanon meer te zien en de uitleg van het toeristenbureau was ook verdwenen. 

We probeerden het pad te vinden dat langs de zuidkust liep, eilaassie.

Op het eind van het pad, dat naar Boca Sami gaat, is het altijd weer spannend wie naar boven gaat de heuvel op. Het scheelt tien minuten. Vanaf de heuvel heb je een fantastisch uitzicht over Boca Sami en de Lagune.

Later wist men te vertellen dat er een kanon twee meter lager onder de top lag te schutteren.

De vooroplopers hadden er 1 uur en 50 minuten over gedaan en de heuvelbestormers 2 uur.

Jammer genoeg was de pleisterplaats gesloten, er kon niet nagenoten worden. 

Met een vrolijke wandelgroet, GK

Wandelverslag Renbaan ,Landhuis Brievengat, Schietbaan. !3-08-2017

De wandeling. De Renbaan, Kancha di kore.

Een wandeling naar de renbaan is een avontuur apart met veel Wabi. Na de uitzichten over de wijken Brievengat en Schelpwijk vanaf het terras kwamen we na veel geknip op de renbaan aan. Een haag van Wabis belette ons om rechtstreeks naar de renbaan te lopen. Na enig gezoek vonden we een doorsteek. Wat zag die renbaan eruit. Een grote groene wildernis. Geen paard te bekennen, laat staan een ruiter. Iemand riep nog van "Hop, hop, hop paardje in galop" maar die zat blijkbaar op de verkeerde tribune. 

We hebben er maar een slokje opgenomen, want de temperaturen waren van dien aard, dat we niet wilden riskeren, dat er iemand hallucinaties of een fata morgana kreeg. Hop, hop,hop. We verlieten het trieste geheel en knipten hier en daar een takje weg om het spoor voor een volgend hiker achter te laten. De richting naar het landhuis Brievengat ging over gebaande paden.

De mensen die bij de renbaan wonen, hielden de zandweg  berijdbaar. We volgden het pad langs de poort en kwamen op de geasfalteerde weg uit die naar het landhuis loopt. 

Tussen het hekwerk door, dat het landhuis tegen indringers afsluit, heb je een mooi uitzicht. We maakten we een foto voor het nageslacht. 

Een stelletje honden begroeten ons. Een met halsband en twee zonder. Ze lieten zich niet aanhalen,want daar hadden ze geen tijd voor. 

Het opgeworpen heuveltje over en we kwamen langs een prachtig bloeiende Lantana Camara, de Mata Sanger. Een feestelijk gezicht als je  bedenkt, dat je heuvel op moet. 

Bij de Ogem paal met de dwarslat hielden we beraad.

De keus om hier rechtstreeks te lopen naar de kippenfarm in twintig minuten of via de verroeste steenbrekerij in een uur en twintig te doen, waarbij vermoedelijk nog wel het een en ander te snoeien viel. De meesten wisten het wel, want het was heet.

Zo kwamen we bij de kippen boerderij aan om kwart voor zes.

De kippenvoerders waren al naar huis en de bewakingshonden verwelkomden ons met een luid geblaf, alsof ze wilden zeggen," Bim bam beieren onze kippen hebben geen giftige eieren en we zweren bij hart en ziel, we hebben nog nooit gehoord van Ipronil.

Ik hoop dat U een prettige wandeling heeft gehad.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, GK