startpunt
chollerhut
de brekerij
put
landhuis Noordkant
in het wild
het landhuis verscholen in de verte
Bon siman.
Vogelijn op groene tak. De Prikichis hielden ons bezig en wij hun. Ze draaiden hun nekje heen en weer rond en vlogen weg al drukte makend, als ze het niet meer vertrouwden.
Verbazendwekkend was de ruimte in de schuilhut met overal rommel eromheen. Wat kan een mens al verzamelen.
De Choller had het zich gemakkelijk gemaakt. Zelfs had hij een ruimte gemaakt, waar hij bezoek leek te ontvangen. Persoonlijk ben ik een keer deze man tegengekomen en heb een praatje met hem gemaakt. Het bleek toen dat hij er al vijftien jaar woonde. Af en toe sliep hij bij zijn moeder, maar zonderde zich meestal af, want hij voelde zich buitengesloten bij zijn familie. De man kwam enigszins met een verstandelijk handicap bij me over, maar hield van de natuur en rust, vertelde hij. Op mijn wederkerende wandelingen heb ik hem nooit meer gezien, want ik was toch wel een beetje nieuwsgierig geworden.
De renbaan zag er verlaten uit. De vlakte rondom was van alle vegetatie ontdaan. Het lijkt het Weitje wel, dacht ik nog. Iemand zal er flink aan deze schoonmaak verdiend hebben. Paden moet je zelf maken. De toegangspoorten staan in het blauwe hinein.
En zo kom je langs het landhuis Brievengat met wel megen blaffende honden, waartussen ook een paar agressieven zitten. Ook hier waren er dammen opgeworpen, zodat het pad verborgen leek te liggen. De doorsteek naar het kronkelpad dat het terras opgaat moest hier en daar een takje weggeknipt worden.
We kwamen boven aan de top aan en volgden de electrapalen waar in de buurt van de oude steenbrekerij de nodige weggehaald bleken. De ceramische geleiders waren nog intakt. Als souvenir zouden de geleiders in een verzameling niet misstaan. Het electrahuisje stond er nog. De maribombas waren verdwenen.
We liepen de heuvel op naar de bak van de stenenbreker en hadden een mooi uitzicht over de schietbaan. Gelukkig waren de leden van de schietclub niet aan het oefenen. Afzwaaiers waren niet te duchten. We liepen langs een afgraving waar men vermoedelijk de keien vandaan haalden en volgden de weg naar benee. Verschillende ranges zagen we en de neergang van de steenbrekerij. De stoelen en zitbanken stonden klaar om het laatste slokje uit onze flessen te wringen. Wij danken de Schietclub leden voor het aangenaam verpozen.
Het landhuis Noordkant is een verhaal apart. Zo'n twintig dertig jaar geleden was het nog bewoond. De Wabi's rondom het landhuis vormen een natuurlijke barriere. Moeilijk om doorheen te komen, als je geen snoeischaar hebt. Het lukte ons via de achterdeur in het vervallen landhuis te komen. Overal hingen Maribomba nesten aan de muren en zoldering. Even dacht ik nog aan de bijen van vorige week, ik kom zo bij je. De maribomba's hielden zich rustig. Eigenlijk zag je er geen. Wellicht waren ze op zoek naar water. Ook de inloopput stond droog en de put die naast het betonnen vloertje lag was ook kurk.
Terug naar de auto’s.
Ik hoop dat u van deze wandeling genoten hebt. G.K.