Beste wandelaars,
Bon siman.
Wat je normaal niet tegenkomt, zie je niet. Ziende blind is iets anders. Wij zagen het wel en onze fantasieen gingen gelijk aan de haal met de beelden die in onze gedachten vormden. De buurtjeugd vatte de koe bij de hoorns en liet zich deze gelegenheid niet ontnemen.
De ezeltjes waren er toch! En zulk een kans mag je je niet laten ontnemen. Wat een pret, wat een lol. Vroeger ging het zo toe in deze kontreien. Nu is de vlakte er nog. Geen ezels. Na het landhuis, de ruïne Patrick met zijn bloembakken en waterbak kwamen we op deze vlakte uit.
We begonnen de wandeling precies op tijd, nou ja een minuutje eerder, aandachtig dat je dan iets meer tijd hebt onderweg om de interressante objecten eens nader te bestuderen.
Na de dulle aanloop van de oude weg naar Westpunt, kwamen we een volgestort pad tegen, die naar het oude landhuis leidde. Gelukkig was dit pad veel belopen en de aarde aardig aangestampt, zodat we er gemakklijk over londen. Er stonden geen plassen, wat mij verwonderde na de overvloed van Pluvius.
Een paar honderd meter verderop vonden we de regenbak. In de buurt gingen de bloemen alle perken te buiten, leek het wel. Na het vervallen landhuis, de buitenmuren lagen tegen de vlakte, liepen we reglrecht naar het veldje waar de krabben hun gaten graven . Geen ezel zal het wagen om hier bokkesprongen te maken. Wij wel, diagonaalsgewijs staken we het veldje over en kwamen uit bij een pad dat op een breder pad uitkwam.
We volgden dit pad tot aan de afslag naar de put.
O,o,o, die Sangurus toch. Gelukkig om erger te voorkomen had iemand insectrepellent bij zich. We kwamen bij de veelkleurige rots. De fotografen stonden met hun toestel in aanslag.
We wandelden richting van de noordkust tussen de seru Kosta en seru Bayan, de schorpioenenberg en arriveerden bij de tweelingsboca Patrick. De golven rolden af en aan. Het was een schitterend gezicht, een decor voor de films van Harry Potter zou niet misstaan. De Tabacco di pescador zag er een beetje verpieterd uit. De spleet werd bezocht.
golven
vervallen landhuis Patrick
de put
boca
heremiet krabbetjes
de kleurrijke rots
tussen de rotsen
seru Kosta
seru Bayan
de spleet
de rotswand
Het doorkijkje naar de boca met de ruwe golven was een lust voor het oog. Zo ondeugend hebben nog nooit naar een boca gekeken.
De terugweg liep langs de voet van seru Bayan. Geen water was er blijven staan, zodat we de groene flarden van de godin Tara misten.
Na vele omwegen vonden we onze auto's terug, waar we ze hadden achtergelaten.
2 uur en een kwartier waren we onderweg geweest,
Ik hoop dat U een mooie wandeling heeft gehad.
Met een vrolijke wandelgroet,G.K.