Verslag van de wandeling naar de noordkust

Bij de Kippenboerderij was het bijna niet te harden vanwege een penetrante kadavergeur. Stond de wind verkeerd of roken de kippen onraad en hadden ze net als de struisvogels hun kop in het zand gestoken en lieten ze alleen hun achterste nog zien? We zullen het waarschijnlijk nooit weten, want niemand mag zonder toestemming het terrein betreden.
Iedereen die verwacht werd, was er, dus snel op pad. De aanloopweg tot aan waar we de mondi ingingen, lag erals vanouds bij. Hier valt voor de Selikor geen eer te behalen, dacht ik nog.
.

Al fluks waren we op het plateau aangeland. De nieuw geschaafde weg was een verademing. Frisse lucht en een mooi uitzicht richting rafinaarderij en Julianabrug.
Via het nieuw gesnoeide paadje kwamen we op het Hennypad terecht. De Tonweg bracht ons tot aan het Waterpad. Dichtbij zie je overblijfselen van bewateringsystemen en putten. Enkele antieke autos staan ludiek verroest verscholen in het struweel. Roomijs staat er op een oud karkas. Helaas, die goeie ouwe tijd...

Intussen hadden we een gegraven put,een karstput en een pijpput langs de route bewonderd. De Brazil staat in bloei, een mooi geel bloemetje.
Het waterpad begint met een drenkbak, waar de koeien en ander vee vroeger zich tegoed konden doen. De putten werden voor irrigatie doeleinden gebruikt. Ik ben nog even beduusd, als ik bedenk, hoeveel manuren hierin verwerkt zijn.
Een enorme regenbak is nog zeer gaaf, geflankeerd door Basora, Saliestruiken en Brazilbomen. Een foto waard. Op de noordkust stond een verkoelend briesje en een voetzoolstrelend diabaas en rotsachtig weggetje is dan geen onoverkomelijke loopje.

Het pad naar de schietbaan was er nog en via de flesjes en lintjes waren we er snel. Het begon al donker te worden en om twintig over zes, de tijd dat de zon ondergaat, waren we wederom op ons beginpunt aangeland.

Foto's en verslag: G.K.