Meanwhile, at the North Coast

While our hiking group was following trails along the South coast (starting at Varssenbaai), we went to the National Park "Shete Boca", the seven bays.

At the entrance there is a small fee to pay, to support Carmabi, the Caribbean Research and Management of Biodiversity, that takes care of many bays and parks on the island.
At the little restaurant, famous for its pancakes, is a parking place. Trails can be done by foot or by car.

Since we had small children with us, we drove to Boca Pistol, where the waves are hammering the North side of the island (we loose about 3cm. each year; compensated by some growth at the South side).

The boca is named after the booming sound that the waves make, bumping into caves and coming out like an explosion, with a lot of noise, throwing water into the air.

Before leaving the park we went to another boca, with the Natural bridge. See the pictures!
Every boca is a photo opportunity the visitor should not miss.

Boca Pistol

Green and red Banana di rifi. (reef bananas, xerophyte)

Water falling back into the waves

Boca Pistol

Trail head Boca Pistol

Boca Wandomi

trees cover the volcanic rocks

lizard taking a sunbath

the natural bridge

Stairs down and up on the way to the natural bridge

Lizard

Christoffel Mountain

Vaersenbaai, Unico, Pesj en Binatrail. Zuid

Beste Wandelaars,

Mocht je ooit in Den Haag een wandeling maken richting Schilderswijk, dan kom je op de grens met Schilderswijk het indische restaurant de "Soeboer" tegen. Daar is de huidige nederlandse coalitie gesmeed, gaat het verhaal. Rutte dacht, na een pedas indisch maal, krijg ik een warm onthaal. En Samsom, die Delilah nog in zijn gedachten had, merkte te pas en te onpas op, dat na een lauw ontbijt, ben je zo je haren kwijt en daar kan Hercules over mee praten. Het begin van een kale tijd. De zogenaamde Inlevercoalitie was geboren. Als die twee even verder gewandeld waren, de Wijk in, hadden die onderhandelingen veel korter geduurd en hadden we nu verwonderd zitten kijken, want bij de Soephoer van Cambell ben je klaar in een wip.

De Zuidkust geeft reden tot nadenken. Zeker als je bedenkt, dat er een tijd is geweest, zo'n 7000 a 8000 jaar geleden, dat onze mogelijke voorouders uitkeken op de monding van de Colombiaanse rivier de Magdalena. Moeilijk voor te stellen natuurlijk, als je alleen al je geboorte niet eens kan herinneren.

Wij zagen een prachtige kust met grillige rotsformaties en enorme brokken steen in het water liggen. Playa Unico is een kleine idyllische baai met aan weerszijden schitterende rotswanden. Het was even afdalen, eigenlijk glijden naar de rooi die ons leidde naar het Unico baaitje.

Na dit genoeglijke schelpjes zoeken en koraaltjes bekijken, liepen we verder over de heuveltjes tot we Pesj Baai, het zogenaamde Vrijgezellenbaaitje, bereikten. Hier kon er aan een voor ons neergezette tafel plaats genomen worden. Een druifje is niet te versmaden en een slokje water wil er altijd in en dat terwijl je een magnifieke kustlijn kan bewonderen.

Evenwel we konden hier niet al te lang bij blijven zitten, want we waren nog niet eens op de helft. langs de niet ongevaarlijke kust lopend, zagen we enkele zwemmers in het zilte nat dartelen. Wij met onze bezweette lichamen dachten er het onze van. Bartho had voor ons gelukkig het pad gebaand, zodat we snel door konden tot aan de weg naar Bullenbaai. Het asfalt is immer minder gezellig, vind ik. Plusminus 500 meter verder konden we De Binatrail oppikken.
Deze trail wordt bevolkt door het Curacaosche hert. Helaas was er geen spoor van ze te herkennen.

Het Lago Disparse is altijd een wonderbaarlijk gezicht, vooral de Palmboom die normaal in het water staat en nu op het droge. Geen rondzwemmende eendjes en andere watervogels die hier normaal vertoeven. Door het bos naar het picknick hoffi. Niks te pikken blijkbaar, want er was niemand te zien. Welgemoed zetten we onze wandeling voort.

Over de weg konden we dankzij het voorstel van M. door het drooggevallen moeras, waar anders de flamingo's rondstappen. Bij onze bolides aangekomen konden we konstateren, dat er geen ongeregeldheden zich hadden voorgedaan tijdens onze voettocht. We waren welkom op Kokomo, zoals het tegenwoordig heet.

G.K.

Wandeling Zuidkust - startpunt

De altijd weer mooie zuidkust noodt ons uit. Hiertoe verzamelen we bij Vaersenbaai. De loop begint hier heuvel op langs de kust naar Playa Unico, daarna Pesjbaai en verder langs de kust.
Via de een onverharde weg komen we op asfalt en volgen dit tot aan de slagboom, waar we de Bina trail oppikken. Het eindpunt is weer Vaersenbaai.
Duur 2 1/2 uur.

Het Verzonken Bos Wandelverslag Zondag 20-01-2013

Hallo Wandelaars,

Soms zie je door de bomen het bos of door het bos de bomen niet meer. Nu zag je zelfs door het Verzonken Bomenbos de zee in de verte lonken voor een verfrissende duik.

Unieke plek, dat Verzonken Bos, veel hoge Manzanilla bomen en grillige rotspartijen. De lidcactus woekert hier lustig voort. M. dacht, ik ga de boom in. Met een verleidelijke pose probeerde ze een foothold te krijgen om via een uit de grot stekende boom de grot in te gaan. Helaas, de fotograaf had zijn camera vergeten.

Landhuis Noordkant


Bij nader inzien heeft ze er toch maar van af gezien. Wij vonden het heel verstandig, gezien een goed voorbeeld tot volgen uitnodigt. We waren er niet van overtuigd, dat we er zonder kleerscheuren van af zouden komen. Wel waren we ervan overtuigd, dat je het klimmen op onze leeftijd  beter aan de snotapen kan overlaten en het poseren aan M. Het moet lang geleden zijn, dat we in die grot afdaalden. Dit deden we meestal tijdens een wandeling vertrekkend van Sunset Heights.

Precies om vier uur vertrokken we met zijn elven voor een flinke voettocht, waarbij vergeleken de tippel van Keetje  een peuleschil is.
Via het Maagdenpad en Combipad kwamen we op de Tonweg terecht. Een fraaie slinger onder een groen bladerdak. De Mata Sanger, de Watakeli, Welensali en de zowel Basora Cora als de Pretu stonden volop in bloei.

Pijp-put.

De eerste put was bedekt onder het struweel en bijna niet te zien. De karstput uitgesleten door het sijpelende water is een soort mangat, waar geen man in durft te gaan. De pijpput gaf stof tot nadenken. Wie slaat er nu zo'n stomme pijp in de grond of was dit toch met overleg gebeurd en heeft men indertijd de pijp in zo'n karstputje laten zakken. Er stond geen bordje bij.

Grote put

Waterbak

Watakeli


Op het pad naar het Verzonken bos struikel je over de kwartliter flesjes. Water uit de dichtbijzijnde put, een kleurstofje en smaakje en je hebt limonade moet die slimme boer gedacht hebben. Geen succes dus, zo te zien aan de overblijfselen.
De gehele wandeling heb ik gedacht aan het verslag, dat ik vanavond moest schrijven van deze kringloop. Want mijn moeder riep te pas en te onpas "plicht is plicht". Ik zal dan ook best een verslagen indruk hebben gemaakt. Al die trieste meldingen van de vergane glorie.

De oude werktuigen en de wegrottende autos gestald onder de hoede van moeder natuur. Roestbakken die ongetwijfeld betere tijden hebben gekend. Ik dacht even terug aan de tijd, dat ik van Maarten Toonder een Hotchkiss overnam. Bouwjaar 1938 en bij de wapenfabrieken van Parijs vervaardigd. Rolgordijnen had de wagen, een sportstuur met voorontstekingshendel. Schijnwerper op het dak. Owee, degeen die niet wou dimmen.

Het Waterpad met zijn vele putten en zijn irrigatiewerken bracht ons uiteindelijk aan de kust. Een fris windje hield ons vief om de rest van de wandeling met gezwinde pas voort te zetten.
Het Slavenpad, vernoemd naar de slavenmuur die er langs loopt, bracht ons langs de al slapende bijen. Op naar het landhuis en dank zij de gezwinde pas konden we deze aftakelende toestand nog bij licht bewonderen.

Na 2 uur en 40 minuten waren we weer bij onze voitures aangeland.
Tot de volgende week!
G.K.

Wiilebrordus - Jan Kok zoutpannen en Rif Sint Marie

Beste Wandelaars,

Blub,blub.

U weet natuurlijk, dat we op Curacao geen biezen hebben. Die heb je alleen maar in de Biesbos en aan de oevers van de Nijl. U heeft zich ook afgevraagd, hoe dat komt? Volgens mij heeft de gaande en komende man, maar vooral de gaande zijn biezen gepakt en is er nooit meer mee terug gekomen. Zelfs niet op hangende pootjes. Ik lag me suv, als ik dit bedenk. Ojeetje , nu is de nieuwe spelling ook al in mijn spinsels geslopen. Zouden die kronkels dan nooit ophouden?

Er sluipt veel rond vandaag de dag. Warda, warda.  Vorige week zag ik nog een gedaante in mijn tuin zitten. Vlak naast de grote bloempot verscholen in de schaduw. Bleek het de kat van de overburen te zijn. Hij zag mij het eerst en zette het gelijk op een lopen en ik had nog wel mijn zondagse pak aan. Ik had het geluk, dat ik niet als de wiedeweerga uit mijn tuin behoefde te vluchten. Ja, je moet oppassen, want veel gespuis kan zijn tengels niet thuis houden en voordat je weet,ben je je kettinkje kwijt.

Nu we het toch over de lange stengels hebben, neem nou die lange stengels van de Broomhead, als je ze breekt, komt er een onweerstaanbare geur vanaf. Vroeger werden ze gebruikt om de w.c. potten mee schoon te maken. Kleine stengels voor de kleine en grote stengels voor de grote boodschap. Ze worden ook wel Puta Luangu ( smerige slet ) genoemd of in de volksmond Puta Perfumado. De thee van de blaadjes schijnt goed te zijn tegen buikpijn en een losse buik. Ook is het gebruik niet onbekend bij de afleggers. Vroeger werden de overledenen gebalsemd met knoflook en besprenkeld met rum om toch vooral de baf niet te ruiken.

Nu willen we die uienzaad planter vragen of hij ook wat knoflook en Broomheadzaad langs de paden strooit om de cadaver lucht tegen te gaan, zodat we langs frisruikende wegen kunnen wandelen.

Blub, blub.

Rond vier uur was iedereen aanwezig , die aanwezig kon zijn. Met zijn negenen togen we op pad.

Na de mooie onverharde wegen liepen we langs een kleine lagune met prachtige uitzichten naar heuvels in de verte. Het pad voerde ons door de mondi naar het in verval zijnde landhuis Rif Marie. Geen dakpan op het dak en de meeste kozijnen waren ontmanteld. Volgens een wet hier op Curacao zou je geen vastgoedbelasting meer hoeven te betalen, als er geen pannen op het dak liggen.

De foto sessie duurde even, daarna zette een ieder de pas erin. De Rif Marie Lagune is een plaatje op zich. We vervolgden onze route langs het water en sloegen de weg in naar de kust. Majestueuze rotswanden met dreigende spelonken daagden ons wederom uit om dit vast te leggen op de gevoelige plaat. Langs het koralen pad met het uitzicht op Curacao Oil Terminal kwamen we bij de buis waar we al jonglerend over heen balanseerden.

Een drinkstop en gelijk hierna langs een pad met kleine plasjes. Dat was boffen, want de voorspellingen luiden " blub blub".

Ook de verdere route bleek na de overvloedige regen van gisteren in een uitstekende wandelstaat te verkeren. Zelfs de moddervlakte was gekrakeleerd. De Flamingos in de verte zagen er nog een beetje verkleurd uit. Een vlucht van deze vogels kon ik net niet voor de lens krijgen. Een volgende keer beter.

Een flinke wandeling die zeer in de smaak viel.

Met een vrolijke wandelgroet,

G.Kroeger.

Wandeling rond de zoutpannen van Jan Kok

Beste Wandelaars,

De komende  zondag gaan we een frisse voettocht maken langs de zuidkust.

Hiertoe begeven we ons naar de kerk van Willibrordus, waar een ieder die daar behoefte toe gevoelt een bezoekje kan afleggen om te vragen of we welriekende paden mogen betreden.

Voor de degenen, die dat niet willen, kan er gewoon geparkeerd worden in de daarvoor bestemde vakken. Vanhieruit vertrekken we naar het in een ruïneuze staat verkerende landhuis Rif Marie.

Langs de kust verderop aanschouwen we de prachtige spelonken in de rotswanden.

Over de buis,altijd een hachelijke zaak, balanceren we richting van de Jan Kokse zoutpannen.Hier kan het enigszins modderig zijn. Terug langs de weg naar de kerk.

Duur: ongeveer 2.30 uur.
G.K.

Wandeling naar Watamula - 1-2013

Beste Wandelaars,

De spits is er af. Opgewonden en verontrustend naar de lucht kijkend verzamelden we ons op het parkeerterrein van Kura Hulanda te Westpunt. Er was net een flinke plens gevallen overgaand in een een gestaag regentje. Na een poosje geen drupje meer. Een bijna geheel blauwe hemel deed ons besluiten om de de paraplu in zijn foudraal te laten. Daar stonden we dan, popelend om op pad te gaan. Het pad naar de plek, die Watamula heet. Een modderige weg vol met plassen. We konden er amper omheen laveren. Gelukkig waren de weergoden met ons, alhoewel in de verte donkere wolken zich samen pakten, geen spettertje.

Op de kust aangekomen werden we gelijk verrast door de hoog opspuitende fonteinen, golven, die zich tegen de rotsen te pletter sloegen. Wat een een prachtige aanschouwing van dit waterspel. In een nevel van ragfijne waterdruppeltjes werden de kleuren van de regenboog ontdekt. Uit de rotsbodem steeg een onderaards gezucht op. De watergeest probeerde zich hier naar boven te worstelen. Even verderop vergaapten we ons aan het schouwspel van het opzwepende water, dat zich via een opening in de kustwand naar een ronde poel in de rotsgrond ruiste.

De tocht was begonnen, want er kwam nog veel meer. Er moest namelijk veel geknipt worden, want zo te zien hadden andere wandelaars zich zonder snoeiatributen zich door de Wabis en Manzanillas gestort.

De grillige Kustlijn werd versierd door enorme afgebrokkelde rotsblokken, sommige, denk ik, van meer dan hoderdduizend ton. Door het lichtspel van de namiddagzon is de goudkleurig aandoende rotspartijen een lust voor het oog. Goudzoekers kunnen hier hun hart ophalen. Een natuurlijke brug was er eentje te ver voor ons.

Nog meer knipwerk wachtte ons en uiteindelijk bleek er geen doorkomen meer aan. De snoodaards van de Kura terreinbeheerders, tenminste dat vermoed ik, hadden een wal van Wabis opgeworpen om verdere doorgang te beletten. En ja dus , moesten we voor een tweede keer met een ware doodsverachting het smalle paadje langs de diepe afgrond nemen. Zonder blikken of blozen werd dit gedaan. Ik ben werkelijk trots op ons wandelclubje. Aan het einde van deze byzondere voettocht had ik best een bloemetje willen uitreiken, maar er waren alleen maar wat lidcacteeen voorhandig. Doordat de kabriten er al zo moeilijk meelopen, heb ik hier maar van afgezien.

Verslag en foto's: G.Kroeger