Mishe, Miesje, Misje Wandelverslag 23-06-2013

Beste Wandelaars,

In Friesland ligt een dorpje, dat een naam heeft, waarin alle benevelingen in een woord worden samengevat. Het is aanbevelingswaardig om dit dorpje, dat Sexbierum heet, in Uw reisprogam op te nemen, mocht U eens het land van kaatsen, friese hengsten en de Oldenhove aandoen. Het dorpje waar Froukje Scheurendgoed woont. Het dorpje ligt niet ver van Pietersburen, waar zieke en verlaten zeehonden, de zogenaamde huilers, worden opgevangen.

Ik durf U best met droge ogen te vertellen, dat Froukje heel wat opzien baarde in haar dorp, als ze ter kerke ging. Zondags flaneerde zij met het gezangenboek stevig onder haar arm geklemd, zwierig met haar rok zwaaiend, naar het midden van het dorp richting gebedshuis. Achter langs geparkeerd staande auto's liep zij heupwiegend om het zebrapad effect te benadrukken -van zo zien ze me en zo zien ze me niet. De nieuwsgierige begijntjes hadden dan ook heel wat moeite om haar te volgen, ook al omdat ze af en toe niet goed durfden te kijken vanwege hun preutsheid. Moeders werden gewaarschuwd om goed op hun zonen te letten. In de kerk zong zij het hoogste lied. Vooral als haar favoriete gezang van het " Hijgend hert der jacht ontkomen "aangeheven werd, dan was haar stem boven alles uit horen. Een ware scheurendgoede  publiekstrekster.
De kerk was in die tijd daardoor altijd tot de nok toe gevuld, waardoor de dominee wel eens mopperde, dat de akkoestiek er teveel onder leed en de mede kerkgangers in hun gezang niet goed tot hun recht kwamen. Het geeft verdeeldheid placht hij te zeggen en wees zijn schaapjes er op dat de naamgever niet voor niets de geneugtes van het leven in de naam van het dorp verwerkt hadden om allen tesamen te houden. Helaas.

Misje, Mishe, Miesje ik heb je zo gemist. We waren 17 minuten onderweg of mijn telefoontje ging. Te laat opgenomen of het bereik tussen de heuvels was er debet aan dat mijn hallo niet gehoord werd. Ik kon het nummer ook niet terug bellen, want mijn tegoed moest aangevuld worden. Een misser dus.

Het zacht glooiende landschap is een lust voor het oog. Met zijn negenen zogen we de rust en lust op tot de bodem van onze ziel. Na het muurtje gingen we de rooi in voor een wonderschone limbo. Op handen en voeten, sommigen zelfs kruipend, moesten we onder de stekelige Wabi door. De beloning was niet mis. De boca Djegu, een plaatje met een mysterieus tintje, rolde zijn schuimende golven onverwoestbaar naar binnen. Schelpen, drijfhout, rondgeslepen stenen werden er gezocht en gevonden.
Na twintig minuten het zand en de rotsen bestudeerd te hebben, splitsten we op. De kortlopers werden op het spoor gezet om langs de zendmast terug te lopen. De langlopers zetten welgemoed hun tocht voort richting Watamula. Edoch na de tweede boca is door wij, onwetenden, een pad genomen , dat ons naar de heuvels voerde. We kwamen ogen tekort om al die prachtige vergezichten in ons op te nemen. Een voltreffer of een misser daar zijn we nog niet over uit. In ieder geval kwamen we niet bij Watamula uit.
Op het hoogste punt van de heuvel splitste onze groep zich wedermaal op. Een duo direct naar de auto's gaanden en een fietspad volgend groepje, dat uiteindelijk bij Jaanchi uitkwam. Hier werd motorische hulp ingeroepen om ons vervolgens te splitsen in een Misje duo en een Kura Hulanda duo. Intussen hebben hevig kontakt met elkaar gehad via Chippie en Digicel.

Zodoende denk ik, dat ik toch maar een voettocht naar Sexbierum in zal lassen, mochten we daar in de buurt komen.

Voor de volgende week moet ik me eens ernstig beraden, wat voor verrassingen ik U nu kan voorschotelen.

U hoort nader.

Met een vrolijke groet,

Groetend, G.K. (verslag en foto's)

Landhuis Hato en Rooi Rincon (Parkietenbos) 09-06-2013

Beste Wandelaars,

Ontdek het ongedierte, dat zich voortdurend door het stof heen bijt. Niet, dat wij in het stof beten, neen wij sloften dikke sporen achterlatend door het stof en dat gaf uiteraard veel stof tot napraten. Een korrektie met de stofverplaatser, de sapoelidi, zou hier wonderen hebben verricht.
Haast moet je niet hebben, het gaat ten koste van de zorgvuldigheid en dan kom je nog eens nergens en zie je nog eens niks.

De ingang naar het pad, dat ik van de vorige keer kende, was verstopt. Ons groepje liet zich niet weerhouden door een opgeworpen heuveltje en een paar schrammende Wabis en al spoedig zat het tempo erin.  Niet dat wij in een ijltempo het rondje bij Hato liepen en ook niet op zijn elfendertigst, maar met een gezonde pas voor zover het slingerpad dat toeliet. We genoten van hetgeen het voorgeslacht hier had achtergelaten, zoals oude besproeiingssystemen, uitgeputte putten en bolle tombes, waar vroegere bewoners hun laatste rustplaats kregen. Geen grafopschriften die enige verduidelijking gaven. Neen dan deed Anna Wallace dat beter met het volgende:

The children of Israel wanted bread and the Lord sent them manna,

Clark Wallace wanted a wife and the devil sent him Anna.

We hebben met eerbied de graven gelaten zoals ze waren.

De verlaten bouwvallen zijn van een burlesque schoonheid, als je tenminste oog hebt voor verval en erosie. Het gluren om een hoekie naar een eeuwenoude waterbron is natuurlijk niet meer van deze tijd en was ons waarschijlijk daardoor niet vergund, omdat we het bovenpad naar de uitgang namen.
Na dit rondje Hato togen we naar het Parkietenbos, Rooi Rincon. Tijdens de klim naar het terras en over een pas geschaafde weg, die ijvert met het Benenbrekerij pad, hadden we nog geen parkiet gehoord of gezien. We konden even uitrusten op het bankje bij de Mirador Rincon. Alsof er een blik Parkieten opengetrokken was vlogen ze om onze oren. Wel met een wijde boog.

De afdaling was na de beklimming een peuleschil en dra waren we bij de  immer imponerende rotswanden met hun prachtige nissen aangeland. Bij de bron werd er water geschept om in grote tonnen te doen. Vermoedelijk voor bewatering van tuinderijen en kostgrondjes. We hebben de mannen rustig laten opscheppen en zijn naar de de volgende bron waar de natuurbewakers een klein bruggetje hebben gebouwd over een kabbelend beekje.

Na nog nagepraat te hebben over de noeste arbeid, die er verricht is, bij het vrijmaken van wegen en paden door Uniek Curacao en vrienden zochten we onze bolides op.

Tot de volgende keer! U hoort nader.

Met een vrolijke groet,

G.K.