Mishe, Miesje, Misje Wandelverslag 23-06-2013

Beste Wandelaars,

In Friesland ligt een dorpje, dat een naam heeft, waarin alle benevelingen in een woord worden samengevat. Het is aanbevelingswaardig om dit dorpje, dat Sexbierum heet, in Uw reisprogam op te nemen, mocht U eens het land van kaatsen, friese hengsten en de Oldenhove aandoen. Het dorpje waar Froukje Scheurendgoed woont. Het dorpje ligt niet ver van Pietersburen, waar zieke en verlaten zeehonden, de zogenaamde huilers, worden opgevangen.

Ik durf U best met droge ogen te vertellen, dat Froukje heel wat opzien baarde in haar dorp, als ze ter kerke ging. Zondags flaneerde zij met het gezangenboek stevig onder haar arm geklemd, zwierig met haar rok zwaaiend, naar het midden van het dorp richting gebedshuis. Achter langs geparkeerd staande auto's liep zij heupwiegend om het zebrapad effect te benadrukken -van zo zien ze me en zo zien ze me niet. De nieuwsgierige begijntjes hadden dan ook heel wat moeite om haar te volgen, ook al omdat ze af en toe niet goed durfden te kijken vanwege hun preutsheid. Moeders werden gewaarschuwd om goed op hun zonen te letten. In de kerk zong zij het hoogste lied. Vooral als haar favoriete gezang van het " Hijgend hert der jacht ontkomen "aangeheven werd, dan was haar stem boven alles uit horen. Een ware scheurendgoede publiekstrekster.
De kerk was in die tijd daardoor altijd tot de nok toe gevuld, waardoor de dominee wel eens mopperde, dat de akkoestiek er teveel onder leed en de mede kerkgangers in hun gezang niet goed tot hun recht kwamen. Het geeft verdeeldheid placht hij te zeggen en wees zijn schaapjes er op dat de naamgever niet voor niets de geneugtes van het leven in de naam van het dorp verwerkt hadden om allen tesamen te houden. Helaas.

Misje, Mishe, Miesje ik heb je zo gemist. We waren 17 minuten onderweg of mijn telefoontje ging. Te laat opgenomen of het bereik tussen de heuvels was er debet aan dat mijn hallo niet gehoord werd. Ik kon het nummer ook niet terug bellen, want mijn tegoed moest aangevuld worden. Een misser dus.

Het zacht glooiende landschap is een lust voor het oog. Met zijn negenen zogen we de rust en lust op tot de bodem van onze ziel. Na het muurtje gingen we de rooi in voor een wonderschone limbo. Op handen en voeten, sommigen zelfs kruipend, moesten we onder de stekelige Wabi door. De beloning was niet mis. De boca Djegu, een plaatje met een mysterieus tintje, rolde zijn schuimende golven onverwoestbaar naar binnen. Schelpen, drijfhout, rondgeslepen stenen werden er gezocht en gevonden.
Na twintig minuten het zand en de rotsen bestudeerd te hebben, splitsten we op. De kortlopers werden op het spoor gezet om langs de zendmast terug te lopen. De langlopers zetten welgemoed hun tocht voort richting Watamula. Edoch na de tweede boca is door wij, onwetenden, een pad genomen , dat ons naar de heuvels voerde. We kwamen ogen tekort om al die prachtige vergezichten in ons op te nemen. Een voltreffer of een misser daar zijn we nog niet over uit. In ieder geval kwamen we niet bij Watamula uit.
Op het hoogste punt van de heuvel splitste onze groep zich wedermaal op. Een duo direct naar de auto's gaanden en een fietspad volgend groepje, dat uiteindelijk bij Jaanchi uitkwam. Hier werd motorische hulp ingeroepen om ons vervolgens te splitsen in een Misje duo en een Kura Hulanda duo. Intussen hebben hevig kontakt met elkaar gehad via Chippie en Digicel.