Beste wandelaars,
Groot was de opkomst om aan de lommerijke ontspannende wandeling naar Den Dunki te beginnen. Sonja deelde fluitjes uit om toch maar vooral een fluitsignaal te kunnen geven voor het geval men in hoge nood kwam te verkeren.
Gelukkig hebben we geen tuitende oren gekregen, alles verliep naar wens,totdat mij het bericht bereikte bij de Pos di Orashon, dat het tempo te hoog lag en daardoor enkelen hebben moeten afhaken. Mogelijk kennen deze medewandelaars het gebruik niet, dat bij afslagen op de route altijd gewacht wordt. Bij de afslag naar de Pos is er gewacht. De Pos met zijn grote schaduwrijke bomen geeft immer het nodige oponthoud. De paadjes door het veld en het hoge gras worden met een slakkengang genomen. De tussenliggende goed begaanbare paden behoren met een gezwinde pas gewandeld te worden, want anders waren we nog niet thuis geweest. De put, die vroeger de watervoorziening was van de omliggende tuinen van het landhuis Jan Thiel, was afgedekt met een soort hekwerk om vooral te nieuwsgierigen op afstand te houden.
Het dansvloertje lag bedekt met gebladerte. De Kenepas, Mispels, Tamarijnen en Mahokbomen, waaronder een hele grote ongeveer 300 jaar oud, denk ik, omzoomden het betonnen vloertje, waarover vroeger heel wat beentjes gezwierd moeten hebben. Langs de achterkant van de zoutpannen liepen we over een dam, die het brakke water moest keren.
Even later kwamen we langs de salinas op weg naar Parque Sorsaka. De ingang lag verscholen naast een prachtig, in de omringende natuur weggewerkt, huis. Het park zag er keurig verzorgd uit. De oversteek naar Parque Den Dunki was dichtbij en we vervolgden onze weg via geslagen putten, oude muren, een brug en een oude put waar munten uit de VOC tijd gevonden zijn. Ook stond er nog een slordig geparkeerde auto. Je kon zien dat ie erg oud was, want het merk was niet meer op te merken.
Op de terugweg kwamen we wederom langs de pannen met in het midden op aanzienlijke afstand een groep Flamingos. Het zoutwachtershuisje stond in de verte te lonken. De uit koraalsteen opgebouwde weggetjes door de salinas stonden niet meer onder water en waren zeer goed begaanbaar. de route liep verder via een trail over een heuvel die ons naar ons beginpunt voerde. Half zeven waren we op ons eindpunt aangeland. 7 km in twee en half uur is niet snel te noemen, tenminste als je het sightseeings effect niet meetelt. De volgende keer zal ik het woord drentelen niet in de mond nemen, daar dit blijkbaar de wandelaars op het verkeerde been zet.
Voor de volgende week zijn geen suggesties binnegekomen. Ik denk persoonlijk aan een pittige wandeling.
Daniel speelt nog steeds in mijn gedachten.
Met een vrolijke wandelgroet.
G.K.