Playa Santa Cruz.
Om stipt vier uur vertrok een groep van 12 wandelaars. En zoals normaal de gang van zaken is, wie er is, is er en anders moeten ze maar even bellen, dat er enige vertraging is opgetreden, dan wachten we vijf minuten. Niet voor niets geeft de wandelaankondiger zijn /haar telefoonnummer door.
Playa Santa Pretu een byzonder strand met zwart zand en mooie rotspartijen, geen Pedro pretu te zien. Boca Piscador, omgedoopt in Boca Bert, visser en Bert niet gezien, een kleine boca met een kleurige charme was de volgende halte. De lenige lopers daalden een rotsje lager af om op het plateautje verder te lopen tot aan de rand. Bij een wilde zee is dit af te raden, daar de golfslag dit plateau nog wel eens wil overspoelen.
Bij de "en route "Bringa Mosas"( vechtend meisje ) werd even stil gestaan. De gestage klim vergt de nodige energie en onze batterij werd opgeladen voor het laatste stukje naar de Magazina. Hier volgde een drinkstop. Ook de hond die door E. ergens opgepikt was, werd water aangeboden. Het beestje was niet dorstig zo te zien en liep om het plastic pseudokommetje heen of hij/zij het zag branden.
Op weg naar Pos Spanjo het vroegere landhuis Espagnol kwamen we diverse ingestorte gebouwtjes tegen, die vroeger gediend moeten hebben als opslag en bewoning. Van het landhuis zelf is weinig meer over getuige de afgebrokkelde muurtjes. Alleen de fundamenten zijn zo hier en daar nog te onderscheiden. De weg achter het landhuis was ook deze keer weer moeilijk te vinden. De Shimarikubomen droegen jammer genoeg geen vitamineC oppeppende vrucht. De afdaling vanaf het landhuis is altijd weer een plaatje apart met prachtige uitzichten over het Santa Marta gebied. We vervolgden onze weg richting Playa Hulu.
Bij de splitsing kon er gekozen worden voor de vlugge of lange route. Vier dames kozen voor de eerste en de rest ging verder op pad naar Hulu. Vanaf dit punt raakte Mary achterop en daar zij van de hoed en de rand weet, moet dit haar parten gespeeld hebben. Een paadje, dat naar Hoed leidt, moet haar ondernemingsgeest aan gewakkerd hebben om langs de kust te gaan. Een short cut blijkt vaak een long cut te worden. Zonsondergang was dichtbij. Bij aankomst op het etablisement van Juni Obersi bleek M. in geen velden of wegen te bekennen.
De noodploeg rukte te gehaast uit. Mijn bril en stok vergeten. Onderweg kreeg ik een telefoontje van M. dat ze verstrikt zat in de mondi, maar niet ver van Boca Piscador zou zijn. Geroep werd hier evenwel niet beantwoord. Bij de Blauwe Kamer aangekomen werd ons gefluit en geoehoe beantwoord. Aardedonker, want de maan was nog niet op en het duurde even voordat hij achter de wolken vandaan kwam.
Het was inmiddels negen uur en M. had nog een flinke weg door de bushbush te gaan.
P. en E. stapten bij de blauwe kamer manmoedig de mondi in zonder knipscharen maar wel met een goede zaklantaarn.
T. bleef achter om door geroep de survivers terug te geleiden. Mijn benen wilden niet meer en ik besloot de terugtocht zonder zaklantaarn in de maneschijn te aanvaarden. Het kontakt met M. was gemaakt.
Eind goed , alles goed. Een afzakkertje bij Juni deed wonderen.
Voor de volgend week een rustige, vlakke, lommerrijke wandeling lijkt op zijn plaats. Den Dunki lijkt me uitermate geschikt.