Beste Wandelaars,
Aankondiging.
Een stekelig pad, de Infrau ( lidcactus ) staat in bloei, leidt ons vanaf de windmolens op de noordkust voorbij Playa Canoa naar de door vleermuizen bewoonde grot. Hier wordt ook de Voodoo bedreven. Voor mensen die het geen steek kan schelen, wil ik toch aanraden een lange broek te dragen. De ingang, afgeschermd door een Manzanillaboom, moet over rotsen beklommen worden, wil men de grot ingaan. Vele indianen tekeningen zal men aantreffen. Gelieve niet de vleermuizen te verstoren. Verzamelen bij het restaurant op playa Canoa.
Duur 1 uur en 40 minuten + 15 minuten rondkijktijd in de grot.
Een stekelig pad, de Infrau ( lidcactus ) staat in bloei, leidt ons vanaf de windmolens op de noordkust voorbij Playa Canoa naar de door vleermuizen bewoonde grot. Hier wordt ook de Voodoo bedreven. Voor mensen die het geen steek kan schelen, wil ik toch aanraden een lange broek te dragen. De ingang, afgeschermd door een Manzanillaboom, moet over rotsen beklommen worden, wil men de grot ingaan. Vele indianen tekeningen zal men aantreffen. Gelieve niet de vleermuizen te verstoren. Verzamelen bij het restaurant op playa Canoa.
Duur 1 uur en 40 minuten + 15 minuten rondkijktijd in de grot.
Verslag.
Deze stekeltjes wandeling, waar de egeltjes duivels genoeg geen brood van lusten en de varkens verscholen onder de bomen hun stekels opzetten, zullen we ons uitstekend heugen. Je hoeft er n.l. geen steek van te snappen, als je belaagd wordt door zo'n Enfrau. Je voelt het wel al en er vormt zich een een soort ingekapselt wratje, waar je nog jaren een aandenken aan hebt.
Deze stekeltjes wandeling, waar de egeltjes duivels genoeg geen brood van lusten en de varkens verscholen onder de bomen hun stekels opzetten, zullen we ons uitstekend heugen. Je hoeft er n.l. geen steek van te snappen, als je belaagd wordt door zo'n Enfrau. Je voelt het wel al en er vormt zich een een soort ingekapselt wratje, waar je nog jaren een aandenken aan hebt.
Afijn, het pad liep langs de bloeiende lidcactussen hetgeen een fraaie omlijsting was en kwam uit achter de Kura van Wilsoe. De linten wezen ons de weg en we vervolgden ons pad zonder ook maar een levend wezen tegen te komen op enige leguanen en gevogelte en dat varken na. De oude Ijzeren koelleidingen die we langs ons pad vonden gaven aan, dat hier vroeger een plantage moet zijn geweest, waar je een koud biertje kon kopen. Heel bijzonder in deze hete omgeving, maar wel een steengoede gedachte.
We liepen richting rotswand over een smal paadje, dat ons naar de grot voerde. In de ingang van de grot groeide een Manzanillaboom.
We moesten behoorlijk klimmen over de rotsblokken om in de grot te komen, maar dan dan heb je ook wat. Een Maribomba nest hield ons op afstand om die duidelijke Indianen tekeningen en rondfladderende vleermuizen te bewonderen.
De voodooisten onder ons hielden hun adem in bij het aanschouwen van een geofferd geitje en de takjes, die op een geheimzinnige manier waren gerangschikt.
Een brul uit een spelonk van een of andere ontspanningsregelaar deed ons opschrikken, dat er een prachtige stalagmiet verderop stond. De uitgang aan het einde van de grot bracht ons boven op het terras vanwaar we een schitterend uitzicht hadden naar de Tabertourbus. De terugtocht was een fluitje van een cent, of toch?
Zoals gewoonlijk wilden de vooroplopers een nieuw pad opgaan, maar werden snel tot de orde geroepen, want ik weet waar dat toe leidt. De Surinaamse cactussen voorbij en onderdoor en richting windcharger nr.5.
Evenwel de groep werd opgesplitst omdat iemand zijn zonnebril mogelijk verloren had.
De Noordkust was door het wild opspattende water een adembenemend schouwspel. Er werd dan ook driftig gefotografeerd.
Al met al een aparte ervaring die door de stekelige opmerkingen ons nog lang zal heugen.
G.K.