Om tien voor vier zette de stoet autos zich in beweging om naar het punt van vertrek te rijden. Een ieder had er zin in.
Een vrolijk paadje leidde ons door een rooi en aldra klommen we tegen de helling op via een gelijdelijk stijgend weggetje dat vrij smal was en niet duldde dat je vriend of vriendin naast je liep. Zodoende kwam het, dat we zonder ongelukken de top bereikten.
Op het hoogste punt staat een zwartwitte paal om aan te geven, dat hier een hoogtepunt bereikt wordt. Ik kon het niet laten om hier even het paalzitten te beoefenen, zoals ik dat deed in mijn hoogtij dagen, toen ik liever zat dan moe was.
U weet dat het record paalzitten op enkele weken staat. Hij /zij blijft er net zo lang op zitten totdat de zit(s)ter eraf dondert. Er zijn mensen die jarenlang het zitten oefenen.
Het was de hoogste tijd om dit hoogstepunt voor gezien te houden, we moesten voort. De paden werden er niet breder op en je moest behoorlijk uitkijken of een Enfrau je niet te pakken nam.
De uitzichten naar de binnenrandmeren waren fantastisch. Sprookjesverhalen over het toverland in de verte deed ons denken, dat we op het vliegende tapijt zaten. Het Aladin gevoel maakte zich van ons meester.
Eindelijk na het vele afdalen arriveerden we op de T-splitsing in het bos. Onze droge kelen werden gesmeerd en op naar de kust door het Manzanillabos.
Het water stond hoog, af en toe spatte het over onze schoenen.
De weg terug was voor iedereen duidelijk omdat we op de heenweg ook dit pad genomen hadden. Tot aan die T-splising dan.
Hier namen we de tegengestelde richting en kwamen door een bomenrijk bosgebied met nagenoeg geen open plekken.
De rooi leidde ons al bukkend onder omgevallen bomen door naar het binnenwater waar de mangroven in volle glorie door hun luchtwortels naar lucht stonden te happen.
De waterkering met prachtige rondingen was hier en daar aan het afbrokkelen. Daardoor was het mogelijk om een kortere weg te nemen om onder de Manzanillabomen te geraken. Het pad terug liep via de rooi.
Op regenachtige dagen kun je er op rekenen, dat je een paar natte voeten krijgt.
Bij het huisje in het bos stapten we uit de rooi de weg op die ons naar onze autos voerde.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.