Een wandelgroep zo mooi in de rooi zie je maar zelden. Het leken wel ontdekkingsreizigers. De rooi is mooi breed en goed begaanbaar. Aan het einde van rooi, nou ja het einde, hij liep nog een stuk door. De rooi werd doorkruist door een dwarspad waarvan ik vermoed, dat als we rechts uit de flank gaan op de parallelweg uitkomen.
Linksaf intrigeerde ons. Dus het linkse pad op richting van de Magazina. Dit was voor iedereen nieuw. We wisten niet wat ons te wachten stond. Het liep naar het noorden. Daar kwamen we net vandaan.
De belpaal is niet ver meer, dat als je hulp nodig hebt? We vonden een veel bereden weg, die naar de magazina leidde. Ja, zo valt er nog eens iets te ontdekken.
Bij de magazina was het rustig. Het scheepje voer nog steeds in de mist. Amper te zien, geetst in het beton. Een vliegende Hollander pur sang. Eenzaam ronddolend over die vele golfjes. Verder geen schip in de buurt, opgeslokt door de grote oceaan.
Het was vijf uur en via het paadje achterlangs was het zeker nog een uur. In versnelde pas, gezwinde pas zo te zeggen, liepen we langs een scheidingsmuur ook wel slavenmuur genoemd.
Achterin klonk de kreet kunnen we niet even stoppen. Het tempo was blijkbaar te hoog of sommigen waren te lang bij de Magazina gebleven. Boven bij de t-splitsing aangekomen, werd er gedronken om het uitgedroogde stuk leer soepel te houden, want anders praat het zo moeilijk.
Een paar wandelaars wilden een zijpad uitvogelen, maar daar had de rest geen fiducie in. Maar goed ook, want de rooi lag een stuk verder op.
Rooi 2 of eigenlijk liepen we nu door dezelfde rooi, maar vanaf de andere kant en dan zie er toch heel anders tegenaan. Gelukkig vonden we het einde waar we er ingegaan zijn. Iemand wou weten of er nog water in de put zat. Een steentje...plons.
De flessen werden nog een keer aan de mond gezet en het laatste stukje naar onze autos was niet ver.
Twee uur en 28 minuten waren we onderweg geweest en hadden genoten van natuur en bizonderheden.
Tot de volgende week zondag.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.