Wandelverslag Vaersenbaai,Boca Unico, Pesjbaai, Binatrail. 26-07-2015.

Aankondiging: We gaan langs de zuidkust van Kokoma beach via Boca Unico en vrijgezellenbaai lopen. 

Via de Bina trail wandelen we terug naar Vaersenbaai.

Verslag: 

Donker wolken pakten zich samen voor de kust van Curaçao. 

We huppelden toch vrolijk naar boven het plateau op tot we het kustpad oppikten. 

Hoe mooi is onze natuurgebied, ook als het droog is. Hier en daar probeerde een bloemetje schuchter het kopje op te steken. De afgebrokkelde rotsen lagen her en der verspreid beneden aan de kust, hetgeen een ludieke aanblik gaf. 

De grillige kustlijn stralend in de late middagzon is een immer majestueuze tafereel waar menig schilder zijn penselen aan gewaagd heeft. Ook wij, de voettochters, konden er niet genoeg van krijgen. 

Een bootje met lokale vissers voer langs. De vissers zwaaiden een groet naar ons , die wij beantwoorden. Je kon echt zien dat er grote golven stonden, want het bootje ging behoorlijk te keer. Het woei dan ook flink. Af en toe moest ik naar mijn pet grijpen en een gaatje vaster op mijn hoofd knellen.

De rustpauze na 3 kwartier hielden we zittend aan de tafelbank met een palapa tegen de zon. Genietend van de prachtige zonovergoten kust lesten we onze dorst.

Het bordje Bullenbaai gaf ons de richting waar de bullen liggen. Maar een buis die ons vervolgens aanspoorde om de weg te vervolgen naar de geasfalteerde weg, die ons naar de ingang van de Bina trail leidde. De bullen hebben we daardoor nooit gevonden. 

Onderweg kwamen we een prachtige bloeiende Kibra Hacha tegen. 

Onder de slagboom door of er omheen liepen we het Mal Pais gebied op. De Bruska toonde haar schitterend gele bloemetjes. De Bringa Mosa, vechtend meisje, toonde haar witte bloem. Vooral niet aankomen. Au, Au. De 'bina trail' voerde ons naar de Dam van het Lago Disparse. Hier sloegen we af naar de Pos di Pia. 

Verslag en foto's: G.K.

Wandelverslag Bahada di Daniel Kueba Pachi 12-07-2015.

Voor mensen die verstrikt raken in de beslommeringen van het dagelijks leven is de Daniel voettocht een uitkomst. Alle verwarring verliezen we zodra we een wandeling maken over de vlakten achter het landhuis Daniel. 

Het steeds weer uitkijken waar je je voeten neerzet, is een eerste vereiste om niet op die akelige rotspuntjes te vallen. 

Een verademing is het, als je vanaf de terrassen kijkt over de kust,  Een geestesverruimend schouwspel.

Opgewekt en monter werd de pas erin gezet. Op het maanlandschap aangekomen ging het tempo drastisch omlaag.

De paden bewijzering is perfect uitgevoerd door "Uniek Korsow".  Om de twintig meter en soms nog korter een geel geverfde steen. Je ogen zijn toch naar beneden gericht. 

We bereikten de Bahada di Daniel met zijn prachtige uitzichten over de terrassen en de vlakte van Hato. Een Warawara, maar het kan ook een Partawela geweest zijn, piepte hoog in de lucht. Het was stil om ons heen. 

Door de rooi worstelen we ons naar boven in de richting van de afdaling. De foudraal, eens een aandenken, dat hier militairen de wacht hielden tijdens de tweede wereldoorlog, was verdwenen. Naief kun je dat noemen, wetende dat er wandelaars zijn, die van alles verzamelen wat er op hun weg ligt.

Op ons pad op het tweede terras lagen enkele uitgedroogde droppings, die lagen er de vorige keer ook en hebben ze niet meegenomen blijkbaar.  Denkende dat er in deze buurt geen koeien zouden komen, blijkt een fabeltje te zijn, want op een van onze vorige tochten heb ik ze tussen de bomen in de mondi gezien. Ze loeiden niet, maar stonden al rustig herkauwend ons gade te slaan. 

We namen de afslag naar de Mirador di Kueba Pachi. Een schitterend uitzicht was ons deel. 

We vervolgden onze route langs de afscheidingsmuur of was deze muur gebouwd om het vee te beschermen, dat ze niet over de rand van het terras vielen. 

Bij Kueba di Pachi moesten we een enigszins steile afdaling maken, welke je soms zittend moest nemen om het je gemakkelijker te maken. 

Beneden wachtte ons een zitbanktafel. Hier konden we rustig de zaak overzien en een slokje water nemen om onze dorst te lessen. 

Het geklauter en geklim gaat niet in je warme kleren zitten. Er is nog even nagedacht om de Noordroute als terugweg te nemen, maar de tijd  noopte ons om dezelfde tocht terug te volgen als we gekomen waren.

Het pad met zijn moeilijk begaanbaar structuur had zijn tol geeist. De vermoeiende voettocht had de nodige energie gekost. Het bleek dat eentje van ons  bijna aan het eind toch wankelde en met moeder aarde in aanraking kwam. Gelukkig niet ernstig en we konden onze tocht welgemoed voortzetten.

Op de veilige plek bij het Hotel Restaurant vonden we onze bolides onbeschadigd terug. 

G.K. Verslag en foto's.

Natural Bridge - on youtube

Natural Bridge North Coast

Wandelverslag Raphael en omstreken. 05-07-2015.

Wandeling voor vier :-)

Als een quartet schoten we door de bocht, de sterculia latend voor wat hij was en amper tijd om de wilde komkommertjes te bewonderen. 

Langs het hek rond het Klein hoffi basin, waar de eendjes en meerkoetjes hun afkoelingsperiode hielden. We vlogen bijna uit de bocht om in een rooi te af te dalen, waar onze voorgangers een flinke tijd geleden nog plachten te snoeien. Nu moesten we het zelf doen. 

De Puta Perfumado geurde als geen ander. Het was mede hierdoor dat we zo lekker naar dennegeur roken en geen last hadden van de maribombas en bijen die het oude vervallen landhuis van Klein Piscadera plachten te bevolken. 

De troosteloze aanblik van het puin rondom en muren, die op instorten stonden, gaf ons de nostalgie van voorbije tijden toen Tropenweelde hier nog zijn feesten en partijen hielden.

We volgden de route door het bos en kwamen uit op een open vlakte bij de lagune die ons naar de Mangel Tam noodde.

De Mangel Tam ook wel Tan genoemd is een Rhizophora mangle. Een altijdgroene boom die in de kustgebieden of langs binnenbaaien gevonden wordt. Op onze eilanden meestal enkele meters hoog, maar kan hier tot ruim tien meter worden.

De bloem is klokvormig; bleekgeel van kleur en 2 cm in diameter. De vrucht is kegelvormig roestbruin 2 a 3 cm lang bevat 1 zaad, dat reeds in de vrucht ontkiemt en een 20- 30 cm cylindervormig orgaan krijgt ( hypotyl ) dat, met de kiem, enige tijd afvalt en rechtop in de modder terecht komt of verder drijft tot de grond geraakt wordt. In het laatste geval richt de hypotyl zich recht omhoog en produceert blaadjes aan de top ( kiemplant ). De bast en bladeren bevatten veel tannine en worden gebruikt in de leerlooierij. De steltwortels leveren een rode verfstof die voor het verven van vloeren en meubels wordt gebruikt. Een aftreksel van de vruchten wordt ( na gisting ) als alcoholische drank gedronken.. Ook zijn de gedroogde bladeren als tabak in pijpen gebruikt. Nog vele toepassingen van de verschillende onderdelen van de boom worden geneeskrachtig beschouwd.

De zwarte bomen met hun luchttakjes werden driftig gefotografeerd, volgens mij worden ze zwarte mangels genoemd. Heel byzonder. De krabbegaten vermijdend liepen we verder totdat we bij de pijpleiding kwamen die in de zee uitmondt.   Vroeger zag je nog wel eens een staartje van een Leguaan uit een van die doorgeroeste gaten komen.

We kwamen op de weg, die ons naar de crossing over de pijpleiding bracht. Daar aangekomen liepen we gelijk het gras op. 

De Puta Perfumado route volgend liet ons voor een muur van groen staan. Waar was de doorgang ook al weer? Al knippend op goed geluk af, vonden we de doorgang naar de opgedroogde poel waar wilde varkens hun dorst lesten. 

Lint volgen, terwijl je geen lint ziet, is zoiets, als je niet weet, wanneer je door het lint gaat. 

Op een gegeven ogenblik voelde ik iets op mijn voet vallen. Een leguaan ging er als een haas vandoor. De buds aan de Dushi kabei konden we niet zo vlug vinden, waarschijnlijk aan het oog onttrokken door de begroeiing.

Met een beetje geluk vonden we het pad terug want anders waren we nog in het Hoffi van Rafael geweest.

Op de zandweg aangkomen liepen we naar de uitgang waar we wederom verbaasd waren dat er geen ruitje getikt was. Het schijnt mee te vallen als je maar geen electronica in je auto achterlaat.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K. (verslag en foto's).

Not hiking? Visit a Plantation house! (Landhuis)

San Juan, family home.

There used to be many Plantation houses on the island of Curaçao. Due to neglect, some have disappeared, are overgrown by shrubs and trees or have their walls still standing, but their roofs have gone.

Santa Catharina, ruin.

Nevertheless, there still are quite a few houses that have been restored. Some are family houses, some are galleries, some are museums, some are restaurants or offer bed&Breakfast. 

If not going for a hike, visit to a plantation house. Here are the websites: 

The history of the plantation houses on Curaçao. 

Plantation houses that can be visited are: 

Landhuis Ascencion, every first Sunday of the month. Drinks, snacks, arts&crafts, music. From 11 am to 1 pm. Lots of hiking trails.

Landhuis Bloemhof. A gallery with a garden. Exhibitions in or around the house. 

Photo: H.van Bergen
In the garden you'll find the Cathedral of Thorns, an art project by artist Herman van Bergen.

Landhuis Daniël, hotel and restaurant. 

Landhuis Dokterstuin, restaurant.

Landhuis Habaai, gallery 

with a wonderful Tea garden. 

Landhuis Klein Santa Martha, restaurant and bed&breakfast, with wonderful views. 

Landhuis Knip (in Dutch). Tulamuseum. Views all around.

Landhuis Savonet, a museum at the entrance of the national park Christoffelpark. 

Landhuis San Juan can not be visited, but there are hiking trails and several boca's (small bay) on the plantation. Also a great place for diving.

Landhuis Groot Santa Martha. Local crafts and history.

Wandelverslag Boca Patrick, 28-06-2015.

Zeven man sterk had de stoute schoenen aangetrokken om zich in het avontuur te storten van onbekende mondipaden en geitenpaadjes. 

Bij de slagboom aangekomen, die overigens meer op een erepoort leek, liepen we vrolijk het palmenbos in. 

De palmen stonden wel op afstand, maar je kon ze duidelijk zien. Af en toe sloegen we een pad in dat net gedozerd was en naar een put of een magazina leidde. 

De seru Kosta stond nog net zo als vroeger in de volle zon te blaken.

Op de kust namen we het weggetje naar de oude steenbrekerij. Bij vorige bezoeken waren hier nog staketsels en overblijfselen van de machines te bespeuren. Helaas is de inzameling van oudijzer populair bij de bevolking, zodat we het moesten doen met wat ijzergruis en vervallen bouwsels , waar de bomen al in begonnen te groeien.

Boca Santa Pretu, een lust om naar te kijken. De hoogopspattende watergolven rolden af en aan, dit ludieke waterspel houd je gevangen, totdat het klokje van gehoorzaamheid je maant om verder te gaan.

Langs een markeringspunt wandelden we over de scherpe stenige kust richting van de Supplados en het spuitgat. 

Een herdenkingskruisje wees ons erop, dat het vissen of snorkelen hier niet zonder gevaar is. Wie de ongelukkige is geweest was niet meer te lezen. De foto had de elementen der natuur niet doorstaan.

Bij aankomst van de boca Patrick is het even omschakelen, als je bedenkt, dat dit geen gewone boca is, maar een decorvolle dubbele boca , die in een extra terrestial rolprent niet zou misstaan. 

Na enig rondstruinen waarbij je goed moest opletten, dat je geen natte voeten kreeg, hebben we geprobeerd om de middenrots te beklimmen. Eilasie, het was te steil voor mijn oude botten.

Op de weg terug vonden we vreemde sporen. Vermoedelijk hebben de schorpioenen en duizendpoten een vollemaans partijtje gehad.

De weg terug was een fluitje van een cent. Zelfs de Green Tara liet verstek gaan, nou ja op die ene na dan. We vonden onze vervoermiddelen zonder ingeslagen ruiten na 2 3/4 uur terug.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K. (foto's en verslag)