Pages

maandag 30 mei 2016

Wandelverslag Patrick 29-05-2016

Beste wandelaars!
Verzamelen is geen punt, maar een stoet in beweging zetten gaat vanzelf. Je hoeft maar voorop te lopen en dan volgt de rest vanzelf.
Daar gingen we dan. De oude Weg naar Wesrpunt loopt door het gebied van Poortvliet richting Barber. De plantage met de kokosbomen, niet meer afgesloten door de rood-witte poortslagboom, gaf ons het feeerieke gevoel van hoge bomen en veel wind. We keken onverholen naar het zwerk of we geen bezemstelen voorbij zagen komen. Op een bordje stond Patrek. hier komt pa goed aan zijn trekken, dacht ik nog.



Een betoverend gebied waar oude bouwvallen van magazinas en landhuizen de overhand hebben. Naarstig keken we uit naar de Poema, welke deze buurt onveilig schijnt te maken. Buiten een paar wegschietende hagedissen en overvliegende vogels konden we geen levend beest ontwaren. De Seru Kosta lonkte. 



Onherbergzaam, als een rots in de branding in lang vervlogen tijden. We kwamen bij de kustlijn en vervolgden onze weg naar de steenbrekerij. De meeste overblijfselen het zogenaamde schroot was opgeruimd. De oude machines die de grote brokken rots in kleinere stukjes vermaalde waren niet meer. Alleen onze fantasie kon ons helpen hoe het hier allemaal toeging. De oude vervallen gebouwtjes stonden nog half overeind om te getuigen dat hier vroeger de steenbrekrij stond.



We liepen er omheen en verkenden het terrein. Boca Santa Pretu was de volgende markante plek met zijn mooie rotsformaties en hoog opspattend water. Als er zo'n grote golf de rand had overspoeld leken de uitgesleten wanden net watervalletjes. 



We liepen rond de boca en genoten van het waterspel. De natuurlijke brug deed ons vergeten, dat we op rotsen stonden die geaderd waren door scheuren. Vroeg of laat of zoals die oude indiaan 1000 jaar geleden vertelde kalven er grote brokken af. Je zal maar aan de beurt zijn. Bij het spuitgat was het opletten geblazen om het juiste moment van hoog opspuitend water vast te leggen. De Suplado's heeft niet iedereen gezien, want door de harde wind, die de golven onstuimig deed opzwepen, waren deze door het schuimende water haast niet te zien. 



Boca Patrick is een tweelingboca, waarvan de eerste grotendeels onder water stond en een magisch decor vormde voor de omgeving. De tweede boca was een stuk rustiger. Door een nauwe spleet tussen de rotsen binnen te gaan hadden we een mooie doorkijk op de eerste boca. Met spleetogen geniet je er dubbel van, maar wij keken niet zo nauw. 



De weg terug was een long way to Tipperary met rechts de Seru Kosta en links de Seru Bayan waar het barst van de schorpioenen. Waarschijnlijk hebben deze het leven zuur gemaakt van de Puma van Patrick.



Bij onze aankomst bij de auto's was er geen geit meer te bekennen alleen de señora van het bewoonde huis zwaaide mij hartelijk uit.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.