Beste Wandelaars,
Bon Siman.
De onbarmhartige stralen van de zon die de naakte rotsen blakeren, weerhield ons niet om over Curaçaosche dreven te wandelen.
We verzamelden bij Zanolino de kunstenaar van enorme sculpturen, Ze zijn ter plaatse te bewonderen.
Een onzichtbare luchtfietser waarschijnlijk een van zijn laatste creaties, wist niet aan onze aandacht te ontsnappen, daar we regelrecht op dit tafereel af denderden. Met het fototoestel in aanslag probeerden we dit op de gevoelige plaat vast te leggen. Helaas mijn toestel lag nog thuis. Gelukkig namen 2 deelneemsters gelijk de honneurs waar. Nu nog even copy/paste wat ik in lange tijd niet gedaan heb.
Eens was er een kunstwerk van een majestueuse Dreamcatcher langs het pad neergezet door Zanolino, omdat de beheerders van het Christoffelpark het niet goed vonden, dat deze droom zender op de Christoffelberg geplaatst werd. Nu staat de Dreamcatcher in een museum op Otrabanda te dromen.
We lieten de luchtfietser het pad verkennen, maar zoals het hier altijd op dit eiland gaat, hij zal wel bellen als hij iets speciaals ziet.
De aanloopweg naar de rooi was goed gebaand. Hier moeten ook de ruiters langs. We volgden het spoor van de paarden tot aan de ingang van de rooi.
We hoefden niet veel te knippen en boven op het plateau aangekomen konden we gemakkelijk de weg vinden. Al spoedig zaten we bij het baken een slokje te drinken, dat na een kriskros pad ons verwelkomde. Nu kon je door naar het rode seinbord, dat we in de verte zagen.
Van de vorige wandeling meende ik me te herinneren, dat bij het rode seinbord stond "hier op Uw schreden terugkeren". We namen dus de weg die naar de gedeeltelijke geasfalteerde weg leidde.
Onze verassing was groot, want we vonden een bord met het opschrift, dat we in de richting liepen van het " Gebroken Kapmes " . Zo'n naar opschrift hadden we in geen jaren gezien. Stel je voor je bent lekker aan het snoeien en ineens breekt je kapmes. dan komt er van je pad niets meer terecht We vroegen ons af of hier ook gebroken harten te vinden waren. We liepen verder en kwamen weer op het pad dat ons naar de rooi gebracht had. Even voordat we het pad van de rooi opgingen, was er een pad dat de paarden namen en hun spoor van binnenins gerommel volgden wij weer.
Het kruikje was er niet meer. Een artefact van allure was met de noorderzon vertrokken. Alleen een overdorstige kan het aan zijn verzameling toegevoegd hebben. De rotsenbomenvreter was er nog. Op eens hadden we grote haast. Niet dat het ging regenen . Ook niet dat er onweer op komst was en zelfs niet dat de rotsenbomen vreter ons angst aanjoeg, maar de nieuwsgierigheid, dat onze luchtfietser wel eens terug zou zijn, joeg ons voort.
Na precies een uur en drie kwartier waren we weer terug bij Zanolino.
Met een vrolijke wandelgroet,
Groetend, G.K