Beste Wandelaars,
Bon Siman.
Met een opgeruimde afwezigheid besloot ik toch de wandeling doorgang te laten vinden, omdat er ook al vanwege de monumentendag op 11 juni niet gewandeld wordt.
De almanak of te wel het boek der boeken er op raadplegend, kwam ik tot de slotsom, dat een wandeling over de terrassen achter Daniel zo gek nog niet was, als het tenminste niet regent. Schuilplaatsen en bomen in deze omgeving die een
goede beschutting geven, vind je er weinig. Mocht je langs een rotswand lopen, als Pluvius zijn luiken open zet, heb je nog een kans, dat je tijdig een grote overhang vindt. Je moet dan wel aflandig gaan staan, vooral als je in een muizennis zit.
Die zijn piepklein.
Stel je voor je bent net uitlandig en het regent niet, dan sta je mooi voor paal als je onder zo'n overhang staat. Gelukkig hebben we op Curaçao alleen maar van die grote, grote, ruime. Wat wou ik ook al weer zeggen? Afijn, het zal wel een van mijn opgeruimde afwezigheden zijn.
Er komen niet veel wandelaars of personen die verdwaald willen raken in deze gebieden. Dit is ook te merken, dat er weinig vuil verspreid ligt.
De koeien laten een spoor van uitgedroogde bemesting achter. Ze hebben duidelijk een andere route ontdekt. En het is niet zo "van die wandelaars zullen we eens een poepje laten......", want daar denken ze absoluut niet bij na met hun achterste.
Aan een koevoet en een patjol,( chapi), heb je niet veel als je over het maanlandschap ven een terras huppelt. Een wandelstok om je evenwicht te bewaren is een beter attribuut.
Na het agaveveldje was het nog een half uurtje naar de afdaling. Onder begeleiding van de Daniel hond was het een fluitje van een cent ,als je de geelgeverfde stenen maar volgde. De hond begeleidde niet meer. Hij had andere speelmakkers gevonden.
De afdaling biedt twee richtingen. De klauterroute langs de wand in oostelijke richting en de klauterroute in westelijke richting die uit komt op de vlakte van Hato We namen de laatste en baanden ons een weg naar Kueba Pachi. De rotswand met zijn vele verbijsterende nisse gaven onseen gevoel dat we in een andere wereld waren. Bij kueba Pachi aangekomen dronken we een slokje want de tijd die drong.
Al gele stenen volgend kwamen we bij de Bahada di Daniel. Ook hier was het motto krijt op tijd. En zodoende kwamen we bij de splitsing uit van waar het nog acht minuten is naar Daniel.
Eilaassie we raakten de weg kwijt, want het werd al donker en we raakten verwijdert van het landhuis. Ik kon me ook niet herinneren dat we dit ongeknipte pad hadden gevolgd.
Terug en weer opnieuw beginnen. Dit herhaalden we nog een keer.
En ja daar driemaal scheepsrecht is, namen we nu wel het juiste pad. Kwart voor acht waren bij donker en welzijn beland bij het Landhuis Daniel.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.