Beste wandelaars,
Bon siman.
Het huis van de Sabbia, het plantje met de gele kelkjes en de sumpinas, die op de trap en het bordes het landhuis sieren. Ik denk dat ik maar een sabbiatical neem, een zogenaamde geurdag. Deze schitterende plant heb ik alleen hier gezien.
Zoals de meeste landhuizen in verval. heeft het kenmerken van grandeur en koninklijkheid. Een prachtig uitzicht over de vlakte, waar veel Pal'i taki bomen groeien en als het geregend heeft de enorme vijver vpl staat met hemelwater die de bomen doet weerspiegelen. Het lijkt wel een tover- tanki.
Na het verzamelen togen we op weg naar de Savanne di yerba langs het pad dat naar landhuis Santa Catharina gaat. Bij grote witte steen sloegen we het pad in dat ons naar de Savanne di yerba voerde. Ook hier weer bij grote witgeverfde steen, deze steen lag al een ietsje het pad op, linksaf.
We kwamen nu in het gebied van de Savanne. Op een heuvel zagen we eeen zwartwitte betonnen paal, welk het hoogste punt van de omgeving aangeeft. Het ging heuvel op en af. en we kwamen in de buurt van de noordkust. Vroeger kon je direct doorsteken naar Boca Chiki, maar sinds je alle scharen voorgaats moet hebben en het lastig om je een weg te banen is dit een no-go.
Bij de boca Chiki aangekomen troffen we daar twee eenzame vissers aan. Ze hadden al een visje gevangen. Het water was ruw en spoelde onverwijld de boca binnen.
We keken naar het waterspel van de bruisende golven die de tafeltjes overspoelde. Je moet daar niet invallen, want je komt er niet gemakkelijk uit. Op naar boca Grandi. Deze boca liet minder spectaculair waterspel zien. Het waren meer of minder aanrollende golven met schuimende toppen. Bij boca Labadera konden we even uitblazen en een slokje drinken.
De Banana di Rifi was hier volop aanwezig.
Dit plantje heeft een natuurlijke eigenschap om badkamerexceem te genezen. Je moet het banaantje doorbreken en het vocht tussen je tenen smeren.
Dit plantje heeft een natuurlijke eigenschap om badkamerexceem te genezen. Je moet het banaantje doorbreken en het vocht tussen je tenen smeren.
De Tunnel of the Doom was de volgende stop. Deze inham kun je inlopen en je ziet het schuimende water door naar de overhang te kijken. Duikers moeten heel rustig water hebben eer ze er ingaan. Het schijnt dat er verderop een kamer is waar je adem kan halen. Wij hebben het maar gelaten voor wat het was, trouwens niemand had duikspullen bij zich.
We spoeden ons daarna naar het pad dat naar het vervallen landhuis leidde. Bij het landhuis aangekomen moest je een heuvel op, waar vroeger een gehele trap was. Hier bloeiden aan het eind bij het opgaan naar het bordes de gele Sabbia bloemetjes uit een aartje. Dit gaf allure aan het landhuis. Nu zijn ze bijna allemaal verdwenen. Geen zonnige sfeer meer. Het landhuis waarvan geen pan meer op het dak lag, is van binnen te zien behoorlijk vervallen. Je moet op eigen risico er door heen banjeren en uitkijken dat geen pan of bint op je hoofd krijgt. We keerden weer naar onze auto's en hadden precies twee en een half uur over deze wandeling gedaan.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.