Wandelverslag San Pedro, Clusia, Fosfaatmijn. 17-03-2019

Beste wandelaars,

Bon siman.

Op naar de oude fosfaatmijn. 

Rotsblokken op het pad

De wandelaars gingen met een vrolijk gemoed op weg over de vlakte van Hato en kwamen bij een weg die naar de grot en de Clusia leidde. 

 De grot

De grot, andere kant.

De weg was smal, ook wel eens breed, maar de voerman lag niet te rusten en zodoende klommen we gestadig verder op naar de grot. Een paar enorme rotsblokken kwamen we tegen en het rotsige pad liep langzaam omhoog. We zagen de opening die ons tot uitrusten noodde, evenwel gingen we het smalle rotsachtige pad omhoog.

Hier moest ik even bekijken hoe het verder moest. Een verval van bijna twee meter moesten we overbruggen. Met een zetje en met behulp van de uiteinden van de rotsen trokken we ons op en klauterden we naar de Clusia. 

Clusia, zaaddoosjes

Hij stond niet in bloei, maar wel waren er zaaddoosjes te zien. 

Het gehuppel over de spleten lieten we aan ons voorbijgaan, daar we de route onder Clusia bomen namen. Het mocht niet baten brede spleten waren hier ook. We kwamen aan een breed pad, waarbij de wandelaars in de gelegenheid waren gesteld om de fundamehten van het vervallen wachtershuisje te bezoeken. 

Daar dit bezoek een heen en weerdertje was, liepen de wandelaars die bekend waren alvast naar de Mina di Fosfaat. Voorzichtig keken we over de rand, want we wilden wel enig idee hebben, hoe diep het was. 

De fosfaatmijn

Nu kwam het pad dat ons naar de rand van het terras bracht. Voorzichtig daalden we af en desnoods moest je gaan zitten en je benen uistrekken om het volgend rustpunt voor je benen te bereiken.

Kleuren

De overhang is van ongekende schoonheid. 

Gaatjes in het zand van de Lion Ant

Op het zand zagen we overal gaatjes van de Lion Ant die de mieren in de val wil lokken. Het mondi pad, dat we nu betraden was prachtig en je waande je in een andere wereld. 

 Geen schildpadden

 Sargassum

Uitzicht over Hatovlakte

We kwamen uiteindelijk uit op een zandweg  die ons naar de schildpadden voerde, tenminste dat dachten we. Het roet in het eten was het zeewier. De boca lag vol met Sargassum. De lieve schildpadden lieten zich niet zien. We hebben zover er plaats was nog even op het bankje gezeten , maar het mocht niet baten, de leatherhead, de Driekiel en de Groene schildpad lieten zich niet zien. 

Om zes uur keerden we naar onze auto's terug en waren half zeven op de plaats van vertrek aangeland.

Ik hoop dat U een prettige wandeling heeft gehad.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wandelverslag Santa Catharina, Tunnel en Boca's, 03-03-2019.

Beste wandelaars,

Bon siman.

Het huis van de Sabbia, het plantje met de gele kelkjes en de sumpinas, die op de trap en het bordes het landhuis sieren. Ik denk dat ik maar een sabbiatical neem, een zogenaamde geurdag. Deze schitterende plant heb ik alleen hier gezien. 

Zoals de meeste landhuizen in verval. heeft het kenmerken van grandeur en koninklijkheid. Een prachtig uitzicht over de vlakte, waar veel Pal'i taki bomen groeien en als het geregend heeft de enorme vijver vpl staat met hemelwater die de bomen doet weerspiegelen. Het lijkt wel een tover- tanki.

Na het verzamelen togen we op weg naar de Savanne di yerba langs het pad dat naar landhuis Santa Catharina gaat. Bij grote witte steen sloegen we het pad in dat ons naar de Savanne di yerba voerde. Ook hier weer bij grote witgeverfde steen, deze steen lag al een ietsje het pad op, linksaf. 

We kwamen nu in het gebied van de Savanne. Op een heuvel zagen we eeen zwartwitte betonnen paal, welk het hoogste punt van de omgeving aangeeft. Het ging heuvel op en af. en we kwamen in de buurt van de noordkust. Vroeger kon je direct doorsteken naar Boca Chiki, maar sinds je alle scharen voorgaats moet hebben en het lastig om je een weg te banen is dit een no-go.

Bij de boca Chiki aangekomen troffen we daar twee eenzame vissers aan. Ze hadden al een visje gevangen. Het water was ruw en spoelde onverwijld de boca binnen.

We keken naar het waterspel van de bruisende golven die de tafeltjes overspoelde. Je moet daar niet invallen, want je komt er niet gemakkelijk uit. Op naar boca Grandi. Deze boca liet minder spectaculair waterspel zien. Het waren meer of minder aanrollende golven met schuimende toppen. Bij boca Labadera konden we even uitblazen en een slokje drinken. 

De Banana di Rifi was hier volop aanwezig. 

Dit plantje heeft een natuurlijke eigenschap om badkamerexceem te genezen. Je moet het banaantje doorbreken en het vocht tussen je tenen smeren.

De Tunnel of the Doom was de volgende stop. Deze inham kun je inlopen en je ziet het schuimende water door naar de overhang te kijken. Duikers moeten heel rustig water hebben eer ze er ingaan. Het schijnt dat er verderop een kamer is waar je adem kan halen. Wij hebben het maar gelaten voor wat het was, trouwens niemand had duikspullen bij zich. 

We spoeden ons daarna naar het pad dat naar het vervallen landhuis leidde. Bij het landhuis aangekomen moest je een heuvel op, waar vroeger een gehele trap was. Hier bloeiden aan het eind bij het opgaan naar het bordes de gele Sabbia bloemetjes uit een aartje. Dit gaf allure aan het landhuis. Nu zijn ze bijna allemaal verdwenen. Geen zonnige sfeer meer. Het landhuis waarvan geen pan meer op het dak lag, is van binnen te zien behoorlijk vervallen.  Je moet op eigen risico er door heen banjeren en uitkijken dat geen pan of bint op je hoofd krijgt. We keerden weer naar onze auto's en hadden precies twee en een half uur over deze wandeling gedaan.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Pannekoek, Seru Pilaar, 10-03-2019.

Beste wandelaars,

Bon siman.

De beste stuurlui staan aan wal. Ik heb nog bij de allerbesten gekeken of er een geschikte goede tussen zat, maar bij nader inziien, kon ik er geen eentje vinden. Tussen de allerbesten is wel moeilijk zoeken of er nog een goede bij zit. Ik dacht dat ik er eentje gevonden had, evenwel die wou niet gaan sturen en bleef liever bij moeders de vrouw. Je moet roeien met de riemen, die je hebt. 

Gelukkig waren er liefhebbers genoeg met riemen.  En zodoende houd ik me maar bij de bloemejes.

Op weg van de rotonde die bij Cost U Less naa naar de rotonde van Zegu aan de rechterkant van de weg bij een Tienda die batidos verkocht, zag ik een Bonchi Kabei die volop in bloei stond. Ik heb er een foto van gemaakt die U hier aantreft.

Bonchi Kabai  (Erythrina velutina)

Bij het Landhuis Pannekoek was amper plaats om te parkeren en daar we toch Pannekoek inmoesten reden we de geasfalteerde weg in die naast de uitspanning ligt, waar men iets voor de dorst kan kopen.  Normaal staat hier in de rooi naast de weg (links) de Barbol di Junckuman, de trots van de Jonker. een gele bloem die op een phallus lijkt. Een bloem die niet veel op Curacao voorkomt. Helaas bloeide hij niet. 

Bij het huis van Marijke aangekomen, parkeerden we zoveel mogelijk langs de kant van de weg en togen we op pad. 

Het laantje gaf al vrij vlug aan waar Marijke's nature trail begon. We kwamen in de rooi en klommen het pad omhoog naar Seru Pilaar waar het hoogste punt van de omgeving vereeuwigd werd.

De muur over en we volgden de bergkam. Mooie uitzichtenwaren ons deel. In de verte zag je Boca San Juan en Boca Sal voor ingezetenen. Hier haalt de hele buurt van Pannekoek zout, voor zover hij of zij zich aan de ze klim waagt. Het had duidelijk niet veel geregend, want het zout glinsterde ons tegemoet. 

zout voor het opscheppen

Bij playa Sal opperde een wandelaar om de route via de andere kant van de boca te vervolgen. Meteen heb ik haar tot route aanvoerder benoemd. Ik wist overigens niet dat het heuvel op en af was. Een zware route dus. 

het nieuwe pad

Gelukkig kwam iedereen behouden aan op het pad dat naar de waterkering ging. Een slingerend mondipad dat via een rooitje bij de het water van San Juan uitkwam. De Mangrove stond hier te genieten van de rust en het het brakke water. 

de oude keringsmuur

De keringsmuur is een enorm waterwerk geweest. Het brokkelt nu af. Een nieuw pad bracht ons wederom bij de rooi terug. Gelukkig had het nu niet geregend want we konden er met gemak doorheen, dat is wel eens anders geweest.

In de bewoonde buurt stapten we uit de rooi en spoeden we ons naar het eindpunt. De maishi chiki stond er vergeeld bij. Ik denk dat er niet veel geoogst wordt.

Na 2 1/2 uur waren we bij onze auto's terug.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

 

Wandelverslag Porto Marie, Vogeluitkijk, PLaya Hunku, 24-02-2019

Beste wandelaars,

Bon siman.

Het is al bijna een jaar geleden dat we deze tocht gedaan hebben. Dat was te merken ook, want sindsdien is er niet meer geknipt, lijkt het. 

Langs de putten, waar bijna geen water in staat, kwamen we bij de vogeluitkijk aan. Een stevig gevaarte, uit houten balken en planken opgetrokken uitkijk. 

Vroeger toen je de trap opging moest je uikijken voor maribomba's die zich verborgen hielden onder je voeten. Mij hebben ze al te pakken genomen, vandaar dat ik huiverig ben om de trap op te gaan. 

de vogeluitkijk

Gelukkig dat nu niemand er last van had, want zo'n prik is niet zo leuk en doet behoorlijk pijn. 

Langs het smalle, begroeide paadje vervolgden we onze weg. We kwamen nog een put tegen. Ook deze stond droog. 

de put verborgen in het kreupelhout

Het had de afgelopen weken niet geregend. Een spettertje was er hooguit gevallen. We waren zwaar tegen de regen uitgerust. De meesten van ons hadden regen poncho's en paraplus bij zich, want je kon niet weten. 

Het geluk is met de nietwetenden en we sloften naar het landhuis dat betere tijden gekend heeft. Het verhaal van een vroegere wandelaarster ging er dan ook in als koek. Het schijnt dat er een Amerikaanse dame was, die allemaal lijken aan de bomen zag hangen. Nu moet U weten dat in de vorige eeuw in de jaren dertig er een blikseminslag is geweest. Door de brand die ontstond is het landhuis tot de grond toe afgebrand, maar van superfisical elementen heb ik bij mijn weten nog nooit gehoord. Ofschoon er een redu gaat, dat het niet pluis is, als je er des nachts verblijft. Spiritu. De witte wieven is er niets bij vergeleken. Er schijnen zelfs Dromedarissen, kamelen en olifanten gespot te zijn.  

De entree was gemakkelijk te vinden. Voor de wandelaars was er een trap aangelegd om de fundamenten te bewonderen.  Aan de ijselsteentjes kon je zien, waar vermoedelijk de keuken is geweest. Nadat iedereen goed rondgekeken had en via het houten trapje, dat tevens als entree diende, op het pad aangeland was, vervolgden we de route naar playa Hunku. 

Je moest een slagboom voorbij. Als je de sleutel kan bemachtigen, heb je een prive strandje. Vroeger bloeide hier de Morning Glorie volop langs de route. Playa Hunku is een idyllisch strandje dat tussen twee heuvels ingeklemd zit. Rechts, als je met je gezicht naar de zee staat, heb je de seru Dingu en links de seru Mattheo. 

Je kunt er heerlijk schelpen en koraal stenen zoeken. 

de seru Mateu op

Over die laatste, de Mattheo, moesten we om bij het eindpunt uit te komen, echter er zit een vervelend stukje tussen voordat je de treden van de trap bereikt, oppassen geblazen. Voor degenen die het niet aandurfden, was er een alternatieve route; zij konden op de terugweg het door een blauwe steen gemarkeerd paadje nemen. 

uitzicht vanaf seru Mateu

Op seru Mattheo heb je prachtige uitzichten over het Porto Marie plantage  en het strand. 

Na ruim twee uur waren we terug bij de auto's.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.