De wandeling rond de Kabrietenberg

Druk was het wel daar bij het restaurantje aan het einde van de Caracasbaaiweg. Het leek dat heel Curacao uitgelopen was voor het strandplezier. We konden amper een parkeerplaats vinden.

Met zijn vijven gingen we op pad en bij de afslag naar de top van de Kabrietenberg werden we verrast door een markering in de bomen van een zwarte BeHa, cup D zo te zien, en een zwart kanten directoirtje met roesjes. Was dit een voorteken van zwarte kunst? Daar iedereen net in de krant gelezen had , dat er een dame gespot was, die op haar blote voeten uit de Mondi kwam, hielden onze geschokte vrouwelijke deelneemsters het voor gezien.

Geen toppunt vandaag. Jammer genoeg waren wij, mannen, in de minderheid. Niet de berg op dus. Dan maar rond de berg. Een gezellige tocht met prachtige uitzichten op het Spaanse Water en de mooie golfbaan van Hyatt. De foto's hiervan spreken voor zichzelf.

Een zeer verrassend moment was het toen we een Bruha-nisje vonden in de rotswand langs ons pad. Een ceramisch masker met twee vooruitstekende tanden en daaronder twee voedsel schaaltjes. Dit hadden we nog nooit eerder gezien. Zie foto.

Wat moesten we hier mee aan. We keken elkaar veelbetekenend aan. Een veeg teken. Met onze geoefende pilotenoren hoorden we de Prikichis al krijsend laag over vliegen. Ik legde mijn gehoor apparaat tegen de rotswand en hoorde het in Keulen donderen. Daar begint het gedonder al, dacht ik. Al dat gerommel ook rond de Kabruhaberg. Later werd duidelijk dat ons pad in het water dood zou lopen.

Een nieuw gemaakt paadje bracht ons langs een nog nooit eerder geziene graafput, uitnodigend om 'vrouw Holle" aan te roepen. De fotografen waren door het dolle.

Alleen ik had het te druk met snoeien, vandaar geen plaatje, maar wel terug op de route. Waar blijft die zwarte poes nou en dat laddertje waar we onderdoor moeten, vroeg ik me in stilte af. IJzeren trappen aan het eind, eind goed al goed. Om met Churandi te spreken,"we waren blij, heel blij".

Foto's en verslag: G.Kroeger

Naar Boca Sal - To Boca Sal

Ook deze wandelaars - de kleine groep met knieproblemen - vonden de weg naar Boca Sal. Niet vanuit Pannekoek, maar vanuit Soto.
Wij parkeerden de auto's bij Landhuis Groot Santa Martha en volgeden de weg te voet langs de muur van de tuin met Manzanilla's en Kapokbomen, tot de afsplitsing naar Playa Hundu.

Also these hikers -the small group with knee problems- found their way to Boca Sal. Not from Pannekoek, but from Soto.
We parked the cars at Plantation House Groot Santa Martha and followed the road on foot along the wall of the garden with Kapok trees and Manzanilla trees. Untill the fork with a left turn, asphalt road, to Playa Hundu.

Dan linksaf over asfalt richting zee tot de afsplising van het pad naar Boca Sal. De wandeling kent enkele glooiingen, maar vraagt niet om echt klimwerk.

We followed the road till there is, on the left, a turnoff to Boca Sal, see photo. The hike has a few slopes, but does not include real climbing.

Het eerste gedeelte van de wandeling, de asfaltweg, is bereikbaar voor rijdend verkeer en wordt volop gebruikt als vuilstortplaats. Maar ook dat leeft verrassende plaatjes op.

The first part of the walk, the asphalt road, is accessible for cars and is (unlawful) used as landfill. But also that gives surprising images.

Niet alleen afval, maar ook een val.

Not just waste, but also a trap.

Het pad naar Boca Sal.

The path to Boca Sal.

 Boca Sal. Hier ontmoetten wij onze hiking-groep.

Boca Sal. Here we met our hiking group that started at Pannekoek.

Terugwandeling langs dezelfde wegen. Nog een mooi bloempje geschoten. Net zo klein als het besje van de Stakamahachi, maar het zit aan een andere plant, een flinke struik.

The hike back follows the same route. I took a picture of a tiny berry; just as small as the
berries of the Stakamahachi, but it is another plant, a hefty Bush.

Kapokboom. Kapok tree.

Landhuis Groot Santa Martha, museum en sociale werkplaats, te Soto.

Plantation house Groot Santa Martha, museum and social institution, in Soto.

F.Cools

Het Marijke Pad.

Hallo Wandelaars,

Het enthousiasme voor deze mooie wandeling was weldadig. Als laatste meldde ik me om kwart voor vier bij het Landhuis Pannekoek. Om vijf voor vier reden we de Balor di Junckuman voorbij, hij bloeide niet, naar het huis van M.
Daar vingen we onze voettocht aan. Het begin tot aan de voet van de berg of moet ik heuvel zeggen, was een makkie.
Daarna begon de klim naar de top, aangeduid door een zwartwitte hoogtepaal. Helaas is het bordje met het opschrift "Dit is het Toppunt" verhuisd naar de Statenzaal.
Het was warm en vochtig en dat was te merken ook, want de doorgewinterde lopers van de vorige wandeling vonden deze klim een peuleschilletje en toch bespeurde ik hier en daar verhitte gezichten.
De opmerking, dat het broeierig heet was, als op een tropische dag in Nederland, deed mij richting Oostpunt kijken en dat heb ik net zolang vol gehouden totdat ik weer bij zinnen was. Die arme donders, dacht ik, hebben geen airco zoals wij. Een windje op de top bracht een heerlijke verkoeling.
Over en langs de slavenmuur lopend, genoten we van de fantastische vergezichten en de landhuizen en de gebouwen in de verte. Een enkele bromelia stond nog in bloei, maar dat hield niet over.
Op naar Boca Sal. En wie kwamen wij hier tegen? Jawel, de oprichters van de wandelclub,die hoogstpersoonlijk kwamen controleren of wij niet te veel lawaai maakten en dat onder de leiding van mijn ega.
Ze vertelde me later, dat ze ons van heinde en verre al konden horen. Ik heb haar gezegd, dat we juist muisstil waren om de Bromelia's te horen loeien.
Je kon zien, dat het al een tijd droog is, want we konden onze weg vervolgen over de slikgronden zonder er in weg te zakken. Het idyllische doorkijkje naar de aanrollende golven van de woeste zee gaf ons een verrassend gevoel van je niet op Curacao te wanen. En toch is dit ook Curacao.
Terug via de weg die we gekomen waren, moesten we nog even zoeken naar de afslag, die naar het binnenwater leidt van San Juan. De uit vervlogen tijden waterkeringen zijn hier al behoorlijk aan het afbrokkelen. Hoe en waar deze voor dienden, was ons geheel en al niet duidelijk. Misschien kan iemand mij daarover uit de droom helpen.
Enkelen waren al benauwd of we het eindpunt wel voor donker zouden halen, vooral toen er geopperd werd of we een aan mij onbekende doorsteek wilden onderzoeken. De bomen ruisten en struiken waaierden. Gelukkig vonden we het door twee stenenhoopjes gemarkeerde pad en daar gingen we de lange kronkelende rooiweg terug. De rooi werd zogezegd, steeds rooiender. Al wat hier ook onder verstaan moet worden.
De auto's stonden er nog, zoals we die achtergelaten hadden. Een nette buurt. Wat wil je ook in zo'n vlinderbuurt waar de Bomba de koekepan zwaait.

G. Kroeger

Buriku Trail - Ascencion

 Start of the Buriku Trail (this hike, to the Bay and back, is about 1 hour)

The Crab Forest

A Curaçao "Bolcactus

Warawara, Curaçao Eagle.

 

Path to the Crab holes

Landcrab in hole.

Something has been eaten.

Trail to the Bay

Trupial / Oriole.

Trail to the Bay

Trail to the Bay

Sandpipers at the side of the Bay.

Drift plastic

Ascencion Bay

Landhuis Ascencion - Krabbenbos - Baai

Op verzoek van enkele onzer trouwe aanzeggers is voor de voettocht door het Krabbenbos en het Kaya kaya veld of zijn het toch de "Bai no Bolbe"-plantjes, gekozen.

Het pad leidt vervolgens naar de Boca Ascention waar de schildpadden hun show opvoeren.

Van hieruit beklimmen we de spectaculaire route die zich aan de rotswand van het plateau koestert.

Curaçaosche bolcactus

Langs de kleurrijke rotspartijen komen we op onverwachte uitkijkpunten terecht, die een schitterend panorama geven van het gebied rondom het Landhuis Ascention.

Aansluitend keren we terug via het "Kas di palu Maishi" trail; een verbindingspaadje dat over een dam en door de mondi leidt naar de weg naar Ascension.

Our hiking group walks at Plantation Ascencion, through the Krabbenbos (forest of crabs), along the bay with turtles, and climbs up the rocks to beautiful views.
Turning back to Plantation Ascencion via a small path behind the Kas di Palu Maishi.

photos and text by G.Kroeger