Deze wandeling kan alleen gelopen worden met toestemming van de terreinbeheerder
Het gemakkelijkst zou het geweest zijn om het verslag van
11 maart 2012 te kopieeren, maar daar zit niemand op te wachten om
nieuws van bijna twee jaar geleden te lezen, dacht ik nog. En
hetzelfde was deze wandeling niet, het loopt altijd anders dan je denkt.
Ik loop me nog te verkneuteren, dat we weer iets
origineels aan ons wandelreportoire toegevoegd hebben. Het spoor bijster
raken, is eigenlijk de oorzaak dat we vernieuwend het jaar zijn
binnengestapt.
Het oude landhuisje aan de weg naar Westpunt op de
plantage Wacao,Wacawa of wat dies meer zij, was onze
verzamelplaats. Prompt op tijd was een ieder verzameld. Het ontvangst
kommittee, de beheerders Ronald en Mitchum, heette ons namens de gehele
Wacao/Wacawa familie hartelijk Bon Bini de eenden snaterden en de ganzen
gakten dat een lieve lust was. De bonte verzameling lopers stond te
trappelen van ongeduld om van start te gaan. Neen niet voor de Roses,
tien keer het zelfde heuvelloopje, maar een uitdaging, welke menigeen
heeft af doen zien van al die bergen en dalen die het plantageterrein
Wacao zo uniek markeren.
Eerst moest er nog een stukje gereden worden om op het vertrekpunt bij de steenbrekerij aan te komen.
Het oefenterrein Wacao bleek een goed oefengebied voor
ons wandelaars. De losse flodders vlogen ons om de oren, waarschijnlijk
door de inspanning, maar gelukkig waaide het flink en tijd om hier
aandacht aan te besteden hadden we niet. We kwamen ogen en oren tekort
om al dat schone natuurgebied rondom te bewonderen en naar de stilte te
luisteren. Mede hierdoor misten we wellicht de juiste afslag naar een
hoog uitkijkpunt op een van de hoogste heuvels van waar we een
overweldigend schouwspel over Playa Grandi naar de kust toe zouden
kunnen hebben. Nu waren we het spoor bijster en vonden het pad niet,
dat ons naar de oude bouwvallen met het sprankelend hoopgevende
opschrift " 't Komt Goed " zou brengen.
Op de kruising linksaf bracht ons bij het
moeraspaadje, dat ons het moeras inleidde. Het open water versperde ons
de weg. Even werd er gedacht het te dempen met de langste van de groep.
Begrijpelijk wilde hij niet voor paal liggen. Terug naar waar we vandaan
kwamen. Ook hier werd een Plan de Campagne gemaakt en dachten we door
verder door het prachtige Manzanillabos te kunnen circumnavigeren.
Helaas opnieuw Plan de Campagne en werd er besloten om
toch maar bij de eerste T-kruising rechtsaf te gaan ,dus terug en op
zoek naar het pad naar de uitkijk heuvel. Een groot vogelkenner had ons
er nog zo op gewezen. Moeten we niet......
Mogelijk door ons goede gesternte of een infratrilling,
die Sonja en mij als vooroplopers parten speelde, volgden we de ingeving
om de rooi, af en toe een wabi- takje weg knippend, in te gaan naar
door de avondzon beschenen rotspunten in de verte. Hoe verder we
vorderden, hoe sterker het geruis van de zee aanzwol. Een mooie monding
gloorde aan het einde. De Bergantinbaai zoals later
bleek. Hier waren we nog nooit eerder geweest. Helaas konden we er niet
lang vertoeven, daar vadertje tijd ons maande om voort te stappen.
De weg over de "Kancha de Tira" was snel gevonden en we kwamen langs het pad achter Playa Grandi bij de ruines aan.
"Het is goed gekomen". De bouwval had een nieuwe deur.
Een doorkijkje door een muur, eens een opslagplaats, was een pracht van
een fotolijst en bracht heel wat hilariteit. De bekkentrekkerij door de
muur stelde niet veel voor, maar de foto's gaven door al die pixels
precies aan, wie er het mooiste in haar/zijn hemd stond. Lintje erom en
opsturen als Kerstgroet volgend jaar. De terugloop naar onze autos bij
de steenbrekerij was een fluitje van een cent.
Met zijn twaalven
begonnen met zijn twaalven geeindigd gaf ons een goed gevoel en werd
opgeluisterd door de nachtbloeiende Daturas,Yerba Stinki.
Voor de volgende week niet weer zo'n lange wandeling. De Kabritenberg met zijn voodoo-nisje is prematuur.
Met een vrolijke groet,
Groetend,
Foto's en verslag: GK
