Wandelverslag Michielsberg, 1- 10-2018.

ingang van de lagun

Beste wandelaars. Bon siman.

Met frisse tegenzin van de kat, tegenstribbelen hielp niet,  dronk hij smalend zijn melk. Met melk meer mans, dacht hij nog. Doordat de muis in het verdomhoekje zat, terwijl de kat zijn laarzen oppoeste, merkte hij op "In het donker zijn alle muisjes grijs, behalve dan die "zethem- oppers". 

Dit is een aanhef die nergens  opslaat, Maar tegenwoordig worden er dingen beweerd die kant noch wal raken. Blijkbaar de waarheid zit hem in het muizennisje, het verdomhoekje.

 nieuwe aanplant van Mangrove-bomen

 watervlakte

 lagun Sint Michiel

uitzicht

Zo'n mooie wandeling hebben wij nog niet gehad, zongen de voetpadders. De aanlooppaden waren van een ongekende schoonheid, tenminste dat er nog volkstammen over naar huis schrijven. Wat een leuk bos, en dat op Curacao bij Sint Michiel, de vissersplaats. 

 bijna op de top

 op de top

Het weer hielp ook een handje mee. Tot aan de top hielden we het droog tot iemand zei, ik zie een buitje aankomen. Iedereen gehaast naar beneden, maar het bleek loos alarm te wezen. Een niet noemenswaardig miezertje daalde op ons neer. De Manzanillabomen dachten eindelijk, daar heb je weer zo'n blarentroep. Maar helaas. 

 Guaba Baster appeltjes

Shimarucu-boom

Gelukkig zijn er ook nog andere, vriendelijker bomen. Bomen die hun praal en pracht tonen met bloemen en vruchten. Zo ook stond de Guaba Baster vol met vrucht evenals de Shimarucu in mijn tuin. De Mata Sanger, een Lantana Camara, wier oranje kleurige bloemen stond de omgeving op te frissen en de Salie di Seru met haar witte toefjes het pad op te vrolijken.

( oude Fransisco, eens een voorbeeldig gezagvoerder, zei nadat hij de Public Adress bediend had " Bullshit makes the grass grow green" en hij borg de spreekbuis op. Heel vroeger waren zijn ouders voor de quillotine gevlucht, vandaar zijn franse inslag. Hij wist waar de koppen rolde. )

 langs het randje

pad langs het water

De paden liepen af en toe naar beneden naar de kust toe. Je moest oppassen dat je niet koprollend naar beneden kwam. Alles komt op zijn pootjes terecht. Uiteindelijk bereikten we het pad dat ons naar de top van de Michielsberg zou brengen. Een geel lint om een boom en blauwe verf op een rots gaven weer dat je dit pad moest volgen.  We hielden geen pauze. Drinken doe je maar op de top. Er is wat afgelurkt.

Uiteraard hadden we geen dorst meer toen we beneden op de parkeerplaats aankwamen en dat was maar goed ook, want praktisch alle kroegen waren gesloten.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag van de Paramira en Newtown wandeling. 06-11-2016.

Beste Wandelaars,

Bon Siman.

U heeft vast wel eens van de Blauwgakkokhals, die gakken er lustig op los,, het Pimpelpaarsmeesje, want die kunnen zo vrolijk fluiten, en de Bruinsnuitkever gehoord. In de volksmond worden ze ook wel het Kokhalsje, Pimpeltje en Snuitje genoemd. Deze komen jammer genoeg op Curacao niet voor. Daarentegen zijn er wel de vele snoeshanen en belhamels, maar wat wil je ook in zo,n land, waar regelmatig het licht uitvalt, zodat je het verschil niet ziet. Zelfs bij de volle maan, zie je niet of je met een snoes of een hamel te maken hebt, laat staan, dat je de heibel hebt horen luiden. 

Gelukkig is het bijna kerst en dan worden de lichtjes weer ontstoken. Reeds nu wordt ons voor ogen gehouden hoe de klepel in de steel zit en omgekeerd, want met vereende krachten weten we wie er over een paar dagen in de vereenigde staten een vrouw of een man is als president de lakens uitdeelt. Het zal wel een vrouw zijn, want die zijn goed met lakens. Hier op Curacao staat het P S voor, geef mij er maar twee. Of zou het amper nog lukken om met de doedelzakspelers het bestaan met een Man-signatuur te bepalen.

Vooruit de berg op moet een ieder gedacht hebben. Na het 44ste staandertje vonden we het pad door de rooi naar de berg Paramira. Mooi groen is niet lelijk.

En groen was het, alsof er geen droge tijd, geen El Nino, was geweest. De Byrsonima Crassifolio stond ons uitbundig met zijn groene tooi te begroeten en vooral gele bloemen, want hij bloeit in deze tijd. De stenen pijl lieten we even voor wat het was, want hier kwamen toch terug. We begonnen aan de klim naar de top van de Paramira. De quaresma liet ons met rust. We waren blij, dat het nagenoeg windstil was. Met een gerust hart de flagstone rotsformatie overstekend, klommen we gestadig verder. Op de top aangekomen was het uitzicht overweldigend. Tussen de groene heuvels in de verte zag je een paar gebouwtjes en op de wegen reden speelgoedautotjes. Amazing. Op naar de tweede top met het kadasterblok, nog hoger dus en een nog mooier uitzicht. Doordat er verschillende bomen in bloei stonden was het een feestelijke tocht. De IJzerboom,palu di Heru, bloeide, zoook de Watakeli en de Bringa Mosa, vechtend meisje.

 Terug bij de pijl begonnen we aan een rulle afdaling, de speciale techniek van dwarsop kwam ons goed van pas en dan was je nog blij dat er bomen stonden die een houvast gaven. We kwamen uit bij een dam waarop de fabrieken van John Godden, de mangaanertsmijner, stonden. Nou ja, de overblijfselen althans. Van de verhittingsschoorsteen was niet veel meer over. De Palu di Sias Cora op afstand gaven fleur aan het geheel. Met hun wortelstelsels boven de grond, een opzienbarend verschijnsel, probeerden ze de laatste druppel vocht te bemachtigen. Het leek wel of deze bomen geen water nodig hadden, want hun wortels kronkelden over een dam die toch een behoorlijke hoogte had. Maar zoals een oud spreekwoord zegt, "het kronkelen der wortelen haalt de laatste druppel naar boven".

Even verder op vonden we de gebouwen opgetrokken in Neo Byzantijnse stijl. De bogen waren er , maar de deuren en kozijnen waren verdwenen.

Ook hier had de tand des tijds toegeslagen. De Bridgewater dakpannen, engels gekarteld, lagen verspreid en de muren met Cattybrook Bricks uit Bristol bogen stonden amper nog overeind. Een grote waterbak hield onze blik gevangen. Zouden de settlers hier hun wekelijkse gemeenschappelijk bad genomen hebben? Hebben ze hier elkaars rug geschrobt? Of moest men juist met het water zuinig omspringen. Dat laatste zal wel het geval zijn geweest, want het gebied kent geen natuurlijke bronnen. En van schrobben krijg je het extra heet.

Je zou er dorst van krijgen. We spoedden ons in de richting van de baai van Lagun, waar onze autos geparkeerd stonden. Onderweg  is er vast wel een of andere koude rakker te krijgen. Het hotel/ restaurant boven met het uitzicht op de baai deed het bier en ander vocht sissnd naar binnen glijden. De zon was al onder en begon al aardig te donkeren, zodat we niet veel van het baaigebeuren zagen.

Voor de volgende week is er geen wandeling gepland door de drukte van familiebezoek. Maar mocht er onverhoopt toch een wandeling zijn dan wordt U op de hoogte gesteld.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

After another rain shower, a short walk at Hato

Entrance at the San Pedro farm.

The local "bolcactus"

sharp rock and needles everywhere

horse trail 

The mills

along the dirt road the beauty of tiny flowers

all wet, wet, wet

a little world by itself

Path to the coast. Close to the mills. We turned back here.

Wandelverslag Daniel, de Oostroute, Bahada di Daniel. 14-10-2018.

Beste wandelaars,

Bon siman.

Het is al weer een lange tijd geleden , dat we de oostroute, Bahada di Daniel, gelopen hebben. Nu er op een uitkijkpunt een zitje is aangebracht is het uitkijken geblazen. 

Over de vlakte van Hato zijn diepe plassen te bewonderen. Af en toe zie je stipjes in de verte. Het zouden koeien van San Pedro kunnen zijn.  Aanvankelijk is het wel modderig. Het profiel van je schoenen slibt dicht, maar gelukkig is dat niet erg, want we wandelen over geaccidenteerd terrein. 

Het weer is bewolkt, prima wandelweer zou je zeggen , maar de vochtigheid ligt hoog.en voordat je het weet ben je doornat van de transspiratie en de hoge vochtigheid. Iets droogs om na de wandeling aan te trekken is geen overbodige luxe. Bij Hotel-Restaurant Daniel stonden we te popelen om van start te gaan. Weer of geen weer. We waren voorbereid op een zware niet te lange tocht.

Een van de vorige keren konden we de bui onderweg nog herinneren die ons overvallen had. Je zag toen het pad amper en met die scherpe stenen is wandelen een geheel andere sport geworden. Een overleving expeditie. We zijn er dan ook niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Ook hier op het terras van Daniel kan het af en toe lekker spoken.

De verzamelde groep wandelaars stonden klaar om te gaan. We waren voorbereid. Een stok in de handen en een vooruitziende blik. Even voor half vier zette de stoet zich in beweging. We namen de eerste afslag niet. Duidelijk voor "early birds" stond op de richtingaanwijzer. We liepen rechtdoor ,nou ja, tot aan de  aanduiding om rechtsaf te slaan. 

We liepen naar het uitkijkpunt waar het uitkijkzitje ons wenkte. Hier namen we even rust om vervolgens naar de Bahada te gaan. Dit een soort helling die ons naar het tweede plateau brengt en vervolgens als je het de vlakte opgaat, is kueba Pachi achter de bergwand. Ook hier heeft Uniek Korsow voor een zitbank gezorgd. 

Wij kwamen niet zover. De zelfde route terug en we stommelden weer over de rotspunten. De Pan de Diable was moeilijk te vinden, want overal werden we afgeleid door de bloeiende Basora Blancu. Ook de Watakeli stond in bloei. Wat ruiken die bloemen toch lekker. Net parfum.

Mooi voor zonsondergang waren we bij het hotel Daniel aangeland. 2 uur hadden we over deze wandeling gedaan.

G.K.

Wandelverslag St. Michiel, Rancho Allegre, 07-10=2018

Beste wandelaars,

Bon siman.

Ganzen gakten, kabriten mekkerden, Ezels balkten, Kippen tokten en pauwen bergroeten ons met een tropisch lokroep  Na meneer Pinedo gesproken te hebben, vertrokken we door het ijzeren hek afgesloten door een ketting met slot.
We namen de verkeerde afslag  en kwamen uit achter huizen van de wijk Michiel Libier. Hier moesten we duidelijk niet zijn. We probeerden nog om een doorsteek te vinden, maar moesten onverichter zaken terugkeren en namen nu wel het goede pad. 

de wandelgroep

De chollertent vonden we helaas niet, want het paadje zag er verdacht onbegaanbaar uit. We kwamen dan ook niet op het punt van overzicht op de vuilnisstortplaas van Mal Pais.

onderweg

Het had flink geregend afgelopen vrijdag en dat was te merken ook. Na maanden van droogte kan de grond heel wat hebben. Bij de dam lag een heel grote plas. Hadden we ons badpak maar meegenomen. 

bij de dam

Op naar de Brazielboom. Het opschrijfboekje lag onder de grote steen in een plastic doosje, maar was toch een beetje vochtig. We schreven onze antecedenten op en vervolgden onze route langs de Bonchi Kabei en de oude Indju's. 

We kwamen op de Kalbasroute. De afgevallen kalbassen lagen er verpieterd bij en de Pal'i Iaki bloeide nog niet. Blijkbaar toch de verkeerde tijd uitgezocht. Maar je kan ook niet alles hebben. 

kalbas

Groen groen alom. Je kon merken dat de bui van een dag resultaat heeft. Paddestoelen waren helaas niet te bespeuren. Een elfenbankje in een oude Indju was alles, wat we zagen.

Terug via de Kalbasroute  bracht ons uiteindelijk weer op de parkeerplaats van Ranch Allegre.

foto's en verslag: G.K.