Wandelverslag landhuis Noordkant 13-10-2019

Beste wandelaars,

Op de porch van het Landhuis Noordkant

Bon siman.

Verzamelen bij de kippenfarm, het koelere weer had de nodige wandelaars aangetrokken, ondanks de vele afzeggingen. 

De slagboom over en we waren op weg naar de volgende hindernis. Het ijzeren hek, waar je met pijn en moeite je langs wurmt om je pad te vervolgen. Bij de tweede afslag linksaf, het Maagdenpad op. We wisten van de vorige keer dat we op terugweg over het Combipad en Maagdenpad moesten, deze  versperd waren door omgevallen bomen. Nu is het pad na veel zagen weer begaanbaar. 

Dromen voor de voetgangers. Paden waarop lage Wabiboompjes groeien. Je moest uitkijken, geen gedroom meer. Slingers waar je de Enfrau moest mijden. Het leken af en toe wel geitenpaadjes. Neen, deze wegen gaan niet over rozen. 

Plotseling doemde het vervallen landhuis voor ons op. Het was omringd door Wabi geboomte en we wilden door de voordeur komen om de Haloweeensfeer te proeven. In de jaren 60/70/80 werden hier door familie eigenaren de Haloweeenfeesten georganiseerd voor genodigden. De muurschilderingen herinneren ons hieraan. Nu is het landhuis in onbruik geraakt met een rustgevende achterporch, waar we een slokje namen. De indiaanse inloopput werd ook afgeschermd door Wabi. Dit is wel eens anders geweest. Vroeger toen er nog gesnoeid werd, kon je er gewoon inlopen. Als het geregend had, stond de tanki vol water en werden er autos gewassen. Ach, die goede oude tijd. We togen na aangenaam verpozen naar het eindpunt via de Clandestiene weg en kwamen veilig aan bij onze autos. We hadden er al met al minder dan 1 1/2 uur over gedaan.

Voor de volgende week een iets langere wandeling. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag San Pedro, Kiridongo expo. 20-10-2019. Noord

Beste wandelaars,

Foto collage , cooyright H.KK

Bon siman.

Mama Dongo stond ons uit te zwaaien toen we naar de Yubi's expositie wilden vertrekken. De koeien loeiden en de paarden hinnikten als uitgeleide van de  gemeleerde wandelgroep. 

Het eerste stuk was ietwat saai. Een troosteloze weg. Gelukkig was het niet zo heet en er blies een windje wat voor enige verkoeling zorgde. 

Rechts had je de bergwand met zijn vele nissen en grotten van het terras en links was de grillige noordkust met zijn opspattende water. De paden lagen bezaaid met stenen en koeienvlaaien en waren goed begaanbaar. Hier en daar stond een plasje. Er was een buitje gevallen.  

We zagen de rots die de plaats van de expositie aangaf, opdoemen. Kieren en spleten zag je in de rotswand en zelfs nissen, waarin de wonderlijkste attributen verstopt waren. Een foto van moeder Maria stond verscholen in een nisje. De tentoonstelling breidt zich uit. Nu de paaseieren nog. 

We liepen naar de vierde windmolen en verzamelden ons op de kust, waar via een gemaakte ladder meteen op de rand met de zee kon begeven en het aangespoelde hout kon oprapen. Helaas ieder zag af om de ladder af te dalen vermoedelijk vertrouwden de voetpadders het bouwsel niet zo erg. 

Zelfs het huisje verderop werd maar mondjesmaat bezocht, waar je toch een schitterend uitzicht hebt van het opspattende water langs de noordkust. Het was bewolkt en dat gaf een charmant tintje aan de omgeving. Niemand kon een fatsoenlijk houtje vinden. 

Ik heb een foto genomen van de grote klossen hout, die blijkbaar iedereen te zwaar vond om mee te nemen. 

Het dispuut brak los of Houtjesbaai wel hier ligt bij de eerste punt waar de ladderafdaling begint of te wel verderop bij de Boca. Sommigen dachten dat er een pad naar toeliep, dan was het mogelijk de kuststrook bij de stellages dat dit Houtjesbaai was. Ik heb het geprobeerd uit te vinden, maar dat is niet gelukt. Na nog langs de kust gebanjerd te hebben, volgden we het pad omhoog en kwamen uit op de weg die naar San Pedro liep. 

De bron en de Kayuda bomen waren de laatste momenten van deze wandeling. De Kayudabomen hingen vol met vruchten die op schubappels lijken..

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K. (verslag en overige foto's)

  

Kueba di Pachi - Hato

copyright M. K.

Wandelverslag Daniel, de Oostroute, Bahada di Daniel. 14-10-2018.

Beste wandelaars,

Bon siman.

Het is al weer een lange tijd geleden , dat we de oostroute, Bahada di Daniel, gelopen hebben. Nu er op een uitkijkpunt een zitje is aangebracht is het uitkijken geblazen. 

Over de vlakte van Hato zijn diepe plassen te bewonderen. Af en toe zie je stipjes in de verte. Het zouden koeien van San Pedro kunnen zijn.  Aanvankelijk is het wel modderig. Het profiel van je schoenen slibt dicht, maar gelukkig is dat niet erg, want we wandelen over geaccidenteerd terrein. 

Het weer is bewolkt, prima wandelweer zou je zeggen , maar de vochtigheid ligt hoog.en voordat je het weet ben je doornat van de transspiratie en de hoge vochtigheid. Iets droogs om na de wandeling aan te trekken is geen overbodige luxe. Bij Hotel-Restaurant Daniel stonden we te popelen om van start te gaan. Weer of geen weer. We waren voorbereid op een zware niet te lange tocht.

Een van de vorige keren konden we de bui onderweg nog herinneren die ons overvallen had. Je zag toen het pad amper en met die scherpe stenen is wandelen een geheel andere sport geworden. Een overleving expeditie. We zijn er dan ook niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen.

Ook hier op het terras van Daniel kan het af en toe lekker spoken.

De verzamelde groep wandelaars stonden klaar om te gaan. We waren voorbereid. Een stok in de handen en een vooruitziende blik. Even voor half vier zette de stoet zich in beweging. We namen de eerste afslag niet. Duidelijk voor "early birds" stond op de richtingaanwijzer. We liepen rechtdoor ,nou ja, tot aan de  aanduiding om rechtsaf te slaan. 

We liepen naar het uitkijkpunt waar het uitkijkzitje ons wenkte. Hier namen we even rust om vervolgens naar de Bahada te gaan. Dit een soort helling die ons naar het tweede plateau brengt en vervolgens als je het de vlakte opgaat, is kueba Pachi achter de bergwand. Ook hier heeft Uniek Korsow voor een zitbank gezorgd. 

Wij kwamen niet zover. De zelfde route terug en we stommelden weer over de rotspunten. De Pan de Diable was moeilijk te vinden, want overal werden we afgeleid door de bloeiende Basora Blancu. Ook de Watakeli stond in bloei. Wat ruiken die bloemen toch lekker. Net parfum.

Mooi voor zonsondergang waren we bij het hotel Daniel aangeland. 2 uur hadden we over deze wandeling gedaan.

G.K.

Wandelverslag Patrick, Put, Boca, 26-08-2018

Beste wandelaars,

Bon siman.

Wat je normaal niet tegenkomt, zie je niet. Ziende blind is iets anders. Wij zagen het wel en onze fantasieen gingen gelijk aan de haal met de beelden die in onze gedachten vormden. De buurtjeugd vatte de koe bij de hoorns en liet zich deze gelegenheid niet ontnemen.

De ezeltjes waren er toch! En zulk een kans mag je je niet laten ontnemen. Wat een pret, wat een lol. Vroeger ging het zo toe in deze kontreien. Nu is de vlakte er nog. Geen ezels. Na het landhuis, de ruïne Patrick met zijn bloembakken en waterbak kwamen we op deze vlakte uit.

We begonnen de wandeling precies op tijd, nou ja een minuutje eerder, aandachtig dat je dan iets meer tijd hebt onderweg om de interressante objecten eens nader te bestuderen. 

Na de dulle aanloop van de oude weg naar Westpunt, kwamen we een volgestort pad tegen,  die naar het oude landhuis leidde. Gelukkig was dit pad veel belopen en de aarde aardig aangestampt, zodat we er gemakklijk over londen. Er stonden geen plassen, wat mij verwonderde na de overvloed van Pluvius.

Een paar honderd meter verderop vonden we de regenbak. In de buurt gingen de bloemen alle perken te buiten, leek het wel.  Na het vervallen landhuis, de buitenmuren lagen tegen de vlakte, liepen we reglrecht naar het veldje waar de krabben hun gaten graven . Geen ezel zal het wagen om hier bokkesprongen te maken. Wij wel, diagonaalsgewijs staken we het veldje over en kwamen uit bij een pad dat op een breder pad uitkwam.

We volgden dit pad tot aan de afslag naar de put.

O,o,o, die Sangurus toch. Gelukkig om erger te voorkomen had iemand insectrepellent bij zich. We kwamen bij de veelkleurige rots. De fotografen stonden met hun toestel in aanslag. 

We wandelden richting van de noordkust tussen de seru Kosta en seru Bayan, de schorpioenenberg en arriveerden bij de tweelingsboca Patrick. De golven rolden af en aan. Het was een schitterend gezicht, een decor voor de films van Harry Potter zou niet misstaan. De Tabacco di pescador zag er een beetje verpieterd uit. De spleet werd bezocht.

golven

vervallen landhuis Patrick

de put

boca

heremiet krabbetjes

de kleurrijke rots

tussen de rotsen

seru Kosta

seru Bayan

de spleet

de rotswand

Het doorkijkje naar de boca met de ruwe golven was een lust voor het oog. Zo ondeugend hebben nog nooit naar een boca gekeken.

De terugweg liep langs de voet van seru Bayan. Geen water was er blijven staan, zodat we de groene flarden van de godin Tara misten.

Na vele omwegen vonden we onze auto's terug, waar we ze hadden achtergelaten.

2 uur en een kwartier waren we onderweg geweest,

Ik hoop dat U een mooie wandeling heeft gehad.

Met een vrolijke wandelgroet,G.K.

Wandelverslag Wacao, Bergantinbaai, Playa Grandi,29-04- 2018

Wacao of Wacawa is een militair oefenterrein, grenzend aan Savonet (het Christoffelpark). Wandelen moet aangevraagd worden bij de ingang.

Bon siman.

De nissen op onzee voettocht over het heuvelgebied van Wacao bij Bergantinbaai.
De ene nis is de andere niet, al lijken ze op elkaar. Piepklein. Gelukkig waren we snel uit de buurt van de nissenbaai en konden we ons met betere zaken bezig houden. Zoals niet door een verdwaalde kogel geraakt te worden.

 Ingang Bergantinbaai

 De rooi

 Altijd mooi voor een kerstkaart

Overhangende rotsen

 Heuvels, gezien vanuit de rooi

Keien

Hulzen lagen alom op de schietbaan, evenwel heb ik geen verdwaalde kogel gezien. Gelukkig maar. Het was lekker fris op de noordkust. Er stond een stevige bries en we waren nog lang niet moe.

Op naar Playa Grandi. De bouwvalletjes stonden ons al te begroeten. Vooral de geschilderde ezel deed zijn best om de loslopende te doen vergeten. Een punt om uit te rusten en om van de omgeving te genieten.

Veel tijd hadden we niet, want het was al vijf voor zes en zeker nog een half uur lopen naar onze auto's.

Deze vlakke wandeling deed niet denken aan het heuvelachtige begin en voordat we het in de gaten hadden, waren we bij oude steenbrekerij aangeland, waar we onze geparkeerd staande bolides terug vonden.

Een mooie maar vermoeiende wandeling zat er op.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Santa Catharina. 05-03-2017

Beste Wandelaars,

Bon siman.

Winden waaten om de rotsen. Op de noordkust kun je een frisse neus halen. Je mag wel uitkijken, dat hij niet te fris wordt door het opspattende zeewater. Het heeft de laatste dagen flink gewaaid, de golven beuken de rotsen van de grillige noordkust. Het is goed te zien in de bocas. Het aanrollend water met zijn schuimende toppen is het schouwspel van de natuur dat geen weerga kent, voor mij althans. Uren kun je er naar turen en je ziet nimmer hetzelfde tafereel. 

Toko Santa Pretu, een toko, die op zondag open is, is de verzamelplaats waar je min of meer veilig je auto kan parkeren, daar er altijd bedrijvigheid is. We hadden geen moeite om een plek te vinden, alleen moest je er wel opletten om niet de ingang naar het aangrenzende huis en wasserij te blokkeren. 

Vrolijk liepen we het zandpad op. Een grote steen gaf aan dat je de mondi in moest. Er wordt hier blijkbaar veel gewandeld, want de paden waren goed bijgehouden. Door de uitgestrekte Savanne di Yerba kwamen we op de noordkust. De vlakte is immer een lust voor het oog. We hadden enige moeite om de doorsrteek naar Boca Chiki te vinden, maar met enig  gezoek vonden we het pad dat ons naar deze boca leidde. De kleine eerst ,dan de wat grotere boca Grandi en tenslotte een nog grotere Boca Labadera,

Als je het goed wilt brengen moet je naar een climax toe werken, zei mijn grootvader altijd.. De tunnel of the Doom aan het einde van het kustgebeuren is de kers op de taart. Op deze plek is het gezellig B.B.Q-en. Uit de wind en de tunnel op de achtergrond. Het geheel van de Doom leek net een zwart gat. We konden er niet genoeg van krijgen. Stel je voor dat je erin duikt en aan zo'n rotspunt blijft hangen. Dan is het net zolang zuchten tot de zuurstoffles leeg is.

Op weg naar het landhuis kwamen we voor een enorme verrassing te staan. Een grote plas water versperde ons de weg. De voorloopster deed het ons voor en wij nagenoeg de helft van de deelnemers volgden naarstig het ingedrukte voetspoor, waardoor we nog dieper in de modder wegzakten. Zou die andere helft toch gelijk krijgen. We lieten ons niet kisten en er was zelfs eentje, die manmoedig door het water stiefelde, maar ik zag hem op een gegeven ogenblik naar zijn schoeisel zoeken. Gelukkig vond hij deze terug. Het wordt vanavond wel schoonnmaken, want de modder hing met kluiten aan je schoenen. De rest had een detour gemaakt en wisten hun wandelschoenen schoon te houden. Een fluitje van een cent, als je de fluit maar hoort.

Het door de zon beschenen landhuis lag in de verte te lonken. We spoedden ons voort en nadat we de treden van de trap naar het landhuis beklommen hadden , kon een ieder met veel gehijg de stukken dakpannen bewonderen die her en der verspreid lagen. Bij de Davidster was het stil. De nagedachtenis aan de betere tijden had haar invloed niet gemist.

De achtertuin leek hetzelfde als de voortuin. Een woestenij, een ondoordringbaar muur van groen. Waar eens de vijver was, was nu een canope van struiken en bomen. Verscholen daaronder moet toch behoorlijk veel water gestaan hebben, gezien dat Pluvius de hemelsluizen de laatste dagen geopend heeft.

De trugweg naar ons beginpunt was net of men de stal rook. Met gezwinde pas werden de laatste stappen gezet.

Na 2 1/2 uur waren we bij onze bolides wedergekeerd

Wandelverslag van de Archeologische wandeling te Patrick. 16 oktober2016. Noordkust

Beste Wandelaars,

Met een aanloopje begonnen we bij een grote waterbak en dicht gegooide putten. Niet om er gelijk in te springen, want de bak was leeg en de putten vol met aarde. Daar putten we moed uit voor de volgende stap. 

Vervolgens was het vervallen landhuis aan de beurt om bezichtigd te worden. Wat zag dat er uit! De daken waren ingevallen, de kozijnen verdwenen. Hier en daar zag je nog een stuk dakpan op de grond liggen. Stompen van muren stonden nog overeind. De keukenvloertegels of waren het badkamertegels door het stof bijna onherkenbaar.

Sinds de algehele blackout hadden we over zonlicht niet te klagen. De koperen ploert vergezelde ons voortdurend en als we de schaduw van de bomen opzochten, dan kwamen die venijnige vliegbeesten ons het leven zuur maken. Fijne wandeling gehad? O,ja, maar die Germen voerde ons langs paden, die alleen maar door die ellendige beestjes bevolkt waren. Hij had makkelijk praten, want hij droeg een lange broek met een onuitstaanbaar luchtje, waar blijkbaar die sanguras weet van hadden.

De put met de opstaande muurtjes,pilaren, is een plaatje apart. Zo'n mooie oude put. Tussen die muurtjes hing vroeger een emmer met een katrol om het water omhoog te hijsen en in de bijbehorende bak leeg te gieten om het vee te laven. De muskieten deden nog een vreugdedansje rond de put om de nieuwe aanvoer te vieren. Wij taalden er niet om, want we hadden deet. Het vervolg van de route was langs een paar kleurige rotsen die plots voor ons opdoken, een verrassend gezicht. 

Terug over de vlakte die in de zeventig jaren door veel ezels bevolkt werden. De jeugd van Barber had hier veel vertier en plezier. Vroeger en dan spreken we niet over heel lang geleden, maar van de jaren zestig- zeventig, werd er op de plantage Patrick door de Canadezen door een universiteit gesponsord land en tuinbouw uigeoefend. En dat leek aardig te lukken, maar tijdens een periode van veel regen werden de dammen door de overstroming weggeslagen en de oogst ging grotendeels verloren. Hierna is het project verlaten.

Wederom langs  de ruine landhuis Patrick. We volgden een idyllisch paadje langs het badhuis, een well house, en beklommen een  gemetselde dam om vervolgens bij een andere vlakte uit te komen. Het sluisje, een overloop,in de dam deed ons verbazen. Als we niet doorgelopen waren, hadden we nog in die potsierlijke houding daar gestaan. We gingen op zoek naar de ovale put. Even verderop weer de dam op en naar benee. Na enig gesnuffel, want voor je het weet ben je er voorbij, vonden we deze unieke ovale put. Mogelijk is het dat de puttenbouwers een prettige avond hebben gehad en niet meer wisten dat rond rond is en ovaal ovaal. Diep was ie wel.

De cylindergraven , dat moeten er vroeger vijf geweest zijn, waren door de tand des tijds behoorlijk uit hun goeie doen of moet er van grafschennis gesproken worden. De graven waren ingevallen, het mooie ronde had zijn glans verloren. De inscripties waren er niet meer. We konden niet ontdekken van wie die graven waren. Normaal wordt de Shon en familie er begraven.

De Magazina is ook niet meer wat het geweest moet zijn, maar de omvangrijke muren staan nog steeds. De bakken achter de magazina zijn niet meer in gebruik. Het liep tegen zessen en de terugtocht duurde zeker nog twintig minuten. Voor donker thuis komen, hoorde ik mijn moeder nog zeggen.

We liepen het pad terug dat nog langs een put leidde. Bij een vervallen huis was een grote bak, het leek wel een zwembad, die had de functie om de kokosnoten te doen ontkiemen en ook zwommen er buiten de jeugd van Barber vis in. Nu stond hij droog en onderhoud is er geen jaren aan gepleegd. De omgeving is een speelterrein voor kinderen uit de buurt te zien aan de lappen schuilplaatsen.

Onder de slagboom door op naar onze geparkeerd staande vervoermiddelen.

Voor de volgende week lijkt me de Grafroute te Rif Marie een keus. Wel een lange tocht, maar je moet er iets voor over hebben, wil je een keuze kunnen maken om hier begraven te worden.

Tot de volgende week.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandeling in het gebied achter het Landhuis Daniel.

Wandeling in het gebied achter het Landhuis Daniel. Foto's.

De wandeling is over een aanvankelijk maanlandschap terrein, totdat we de terrassen afdalen.

Denk aan stevig schoeisel, dat tegen een stootje kan, aan te trekken. Het is verstandig om plakband of een touwtje mee te nemen om losgelaten zolen bij el elkaar te houden. Een wandelstok als derde steunpunt is aan te bevelen.

Wandelverslag Daniel Noordroute. 09-08-2015.

Beste Wandelaars,

Bij het bordje Noordroute / Oostroute was de keuze van te voren al bepaald. De Noordroute is minder rotspuntig dan de Oostroute, tenminste in de eerste oogopslag, maar het blijft uitkijken om je voeten zo goed mogelijk neer te zetten.

Een afgebrokkelde muur is een aanwijzing, dat hier vroeger heel wat stenen versleept werden.  

De agaves en aloe beplanting duiden erop, dat de plantage eigenaar aan landbouw en veeteelt deed. Ook de kapotte jeneverflessen gaven met zekerheid aan, dat het nuttige met het aangename afgewisseld werd. We volgden de door uniek Korsow geel geverfde stenen. Uniek werk. Zodra je een geeltje mist, zit je in de problemen. Na veertig minuten hobbelen, naderden we de rand van het terras. Hier moesten we ergens afdalen.

Bij de rand van het plateau aangekomen, begonnen we met een steile helling af te dalen. De bahada was lastig, maar laverend bracht een ieder het er goed vanaf. De wandelstok als derde steunpunt bewees goede diensten. We hadden een prachtig uitzicht over de kust. Een mooie gave muur liep het land in. De griezel -grotten wachten ons.

Ali Baba en zijn veertig rovers waren in geen velden of wegen te bespeuren, ze zaten waarschijnlijk binnen.. 

We hadden het gevoel, dat we als eenzame ontdekkingsreizigers langs al die sinistere spelonken moesten, waaruit wellicht een klagelijk geluid zou kunnen komen. Het bespringingsgevoel was in hoge mate aanwezig. De sprookjeswereld van vroeger, begon ons parten te spelen. 

We zagen allerlei drakenfiguren in de rotsuitstulpingen en elk moment dachten we, dat ze tot leven zouden kunnen komen. We ploeterden voort met een scheef oog naar de griezels aan de grauwe rotswanden. Af en toe was er ook een aandoenlijk tafereel alsof een reusachtig hoofd een onderliggende beeldschone vrouwe wilde kussen. Het lukte maar niet. 

We konden amper het "sesam open U" gevoel onderdrukken. Hoewel, gouden schatten liggen hier niet begraven, hooguit een oude bok. Een knekeltje op ons pad gaf de desolaatheid van deze route aan.

Vorige week was er nog bewondering voor een bloeiende struik, de Palu Pretu. Zijn prettige geur is als die van Jasmijn, maar helaas was de Pretu uitgebloeid. 

Wel stond de Lombra blancu nu met haar witte bloemetje in bloei, maar je moet wel goed je best doen om je reukorganen te plezieren. 

De grauwe rotswanden vertoonden spelonken met zwarte achterwanden waarin geen teken van de indianen te bekennen was.

De muren bestaande uit koraalsteen liepen ver het land in en eindigden bij een heuveltje. Dit zijn de pilaren waarvan er zo'n stuk of tien langs de noordkant staan. Vroeger in de Spaanse tijd werden deze gebruikt voor het drogen van koeienhuiden. 

De zwarte nissen konden ons niet hinderen. Af en toe moesten we diep afdalen in de rooi om tot onze verbazing een mooie grot te vinden. Daniel vond het tijd voor een versnapering, de paprika en de patia. We vielen als leeuwen aan. Dorstverkwikkend en vitamineaanvullend. Onze dank was groot.  

De komeheine had zijn eigen nestje in een boom gemaakt. Verlaten nesten van deze termieten worden vaak hergebruikt door Parkieten, hagedissen en ratten als schuilplaats.

De laatste loodjes langs de rotswand en opeens stonden we bij de Bahada Daniel waar we omhoog moesten om de terugweg te aanvaarden. Dit paadje kenden we als geen ander, bizonder rotspuntig, een echte benenbreker. De moeder van de porcelijnkast en de egeltjes hadden de ondertoon gezet. 

Apevoorzichtig zetten we voetje voor voetje. Niemand wilde na al die waarschuwingen kennis maken met moeder natuur. Het geluk is met de dommen en de nietwetenden. We strompelden voort met deze wijsheid.

Onze medewandelaars  waren voortdurend beducht met hun raad om je hielen te lichten. Ik heb dan ook nooit zo'n hielenoplichterij gezien.

Gelukkig stonden onze autos nog op de parkeerplaats en de meesten hadden geen dorst genoeg om een bezoekje af te leggen bij Jan Francken. Een ieder ging zijns/haars weegs.

Groetend, G.K.