Wandelverslag Veerisberg, 28-07-2019.

Beste wandelaars,

Bon siman.

De ene berg is de andere seru niet, maar toen we op het hoogste punt stonden en naar alle kanten een magnefiek uitzicht hadden, verkleurde  het beeld dat Curacao geweldig mooi was . De Mangrove wandelaars hadden het ons al voor gedaan. Het was afgelopen vrijdag de dag van de mangroven en bij Corendon het vroegere Holiday Inn was een wandeling langs de mangroven georganiseerd. Een grote groep wandelaars gaf acte de presence.

Zo ook nu wandelen of slopen we initieel langs de mangroven van Piscadera totdat we onder begeleiding van het hondengeblaf uitkwamen op een geasfalteerde weg. We liepen deze even af en namen de rooi die ons bij de top van de Veerisberg zou brengen. Een paar wandelaars die de Veerisberg net afkwamen verzekerden ons dat het zeer de moeite waard was. Het was warm en geen zuchtje wind in de rooi. Op een gegeven moment moest ik er even bij gaan zitten en een slokje water nemen. 

Vlak bij het eerste uitzichtpunt waar Helens fotos van getuigen. Ongelooflijk schoon zoals de zuidnederlanders, dat zeggen. We klommen verder naar de top en hier rusten we uit om de afdaling tussen de twee toppen aan te gaan. Vroeger was er een voodoo verzameling in een nisje tussen de twee toppen, maar blijkbaar was dit opgeruimd. 

 De Baai

 De heuvel

 de lange weg

Uitzicht

We liepen verder toen iedereen de afdaling had genomen en kwamen opgehoogde vierkanten tegen waar vroeger iets verbouwd werd. Het zal wel wiet zijn geweest, waar je lekker kierewiet van wordt. Waarschijnlijk waren het dezelfde mensen die zich aan de Voodoo overgaven. Wie het weet mag het zeggen.. Dat het een vrolijke buurt was ,was te merken aan de politie autos die toestroomden met sirenegeluid. We hebben er maar niet op gewacht en weten tot op heden niet wat er aan de hand was.

Gelukkig is er niet geschoten, ofschoon de politie wel een wapen in aanslag had. Moe en wel voldaan met de onderstrepng op moe voegden we elkaar een bon siman toe. 

Ik hoop dat U ondanks de hitte een prettige wandeling heeft gehad.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Veerisberg 21-06-2015.

Beste Wandelaars,

Zat rooien hebben we op Curacao en omdat die genoeg in de wandelingen verwerkt waren van de afgelopen weken, dacht ik, ik ben de rooien zat. Een wandeling zonder rooi zou mooi zijn. 

Een bergbeklimming leek aan deze wens te voldoen, evenwel bleek in de aanloop van de klim toch een rooitje te zitten. Bij nader inzien is het erg moeilijk om een voettocht op Curacao te bedenken waar geen rooi in zit. 

Op het parkeerterrein aan de kust bij de Piscadera Harbour Village stonden we ons te verzamelen. De appartementen schieten hier als paddestoelen uit de grond en ieder dacht er het zijne van. Weer een mooie plek die straks ontoegankelijk wordt. Het pittoreske restaurant Awa Playa is van zee naar een parkeerplaats verschoven met een mooi uitzicht op asfalt. Het visje smaakt er nog steeds uitstekend.

De Veerisberg moet in de toekomst van de steile kant beklommen worden. Ik raad U aan om alvast voor te oefenen. Oude bekenden  die het nu een beetje rustig aandoen, bevestigden, dat ze vroeger altijd de steile kant naar Veeris namen. Ja, dat waren nog eens tijden, toen we nog vief en onbevangen de berg oprenden. 

Langs de mangroven liepen we in ganzepas de krabbegaten vermijdend naar het paadje dat ons naar een kaalgeslagen stuk grond leidde, waar we het rooitje oppikten voor onze geleidelijke klim. Bovenaan gekomen genoten we van de onvergetelijke panoramas.

Na de top werd besloten om niet dezelfde route terug te nemen, maar de route door de groentuin. 

Hiertoe moesten we al zittend de rotsen af, daar het struikelgevaar eminent was. Dit wilde natuurlijk niet zeggen, dat de losliggende keien en overhangende takken op het verdere pad geen  hoofdbrkens of benenbrekens kon veroorzaken.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag Klein Piscadera en Rafael omgeving.

Parkeren bij Klein Hofje of in de omgeving van het landhuis Klein Piscadera, dat is een keuze tussen veilig betaald parkeren en minder veilig langs de kant van de openbare weg. We kozen voor veilig. Deze keer niet kwartetten in het verzonken bos, maar op avontuur langs de mangroven.  

  

Het pad achter het vervallen landhuis Klein Piscadera bracht ons aan de rand van de Piscaderabaai waar de Mangrove Tan en de Blancu ons wachtte. De watervogels verscholen achter de vele luchtwortels werden onrustig bij het zien ons groepje. We hebben ze al fluisterend moed ingesproken om toch vooral op de foto te gaan voor een gezellig album plaatje. Eilasie. De tocht voerde ons verder langs de mangroven, totdat we in het bos van de zwarte mangrove kwamen, waar een slavenmuur de aanleiding vormde om deze te volgen. Zaten we nu op het gebied van Rafael of Klein Piscadera, vroegen wij ons af? En wie zou de eigenaar wel zijn? Enige omgevallen zwarte mangroven toonden hun wonderlijke zijtakjes. Heeft het water zo hoog gestaan? We keken met verbazing naar al die knotjes van twijgjes.

Na "scheef takje" rechts, wil niet zeggen, dat je na "rechts takje" .........

Het pad volgend door dit wonderlijke bos kwamen we uit op een weg waar de oliepijpleiding nog in volle glorie te zien was en in de Piscaderabaai eindigde. Zo te zien was hij niet meer in gebruik. Roestgaten al over en zeker geen goed idee om hier het boegspriet lopen te beoefenen. 

De zandweg langs de pijp tussen opgeworpen wallen tot aan waar we er over heen moesten om het grasveld en de Puta Perfumado te begroeten, was een hete tippel. Het met Banana di Rif geplaveide pad was al enigszins gebaand, maar toch is zo'n lange broek wel handig om door het stugge gras en de lange Putas te banjeren. Onderweg werden we verrast door een wegschietend wild zwijn. Natuurlijk is dat heel wat anders dan waar je heden zoveel over leest van die zwijnen die schieten. We waren dan ook helemaal niet bang.

Het kronkel en buk-pad bracht ons uiteindelijk bij een amper door de takken heen te zien oprijzende muur. Het landhuis Rafael.

De reliquien lagen hoog opgetast en met moeite wisten we deze gedozerde barriere te nemen door voorzichtig over het stortvuil heen te stappen.

Naast het landhuis was het paadje, dat ons naar het hofi Rafael leidde. Een put met een Dushi Kabei er in, waterkeringen, betonnen deksels en andere ornamenten wekten onze nieuwsgierigheid. Een grote omgevallen Barber di Junckuman ontlokte de uitroep dat we nog nooit zo'n grote Barber hadden gezien. Hoe oud zou die zijn? De Dushi Kabei stond in een droge put, waarbij het leek, dat de put ook in de put zat. De hoge kapokboom hield het toezicht, van boven kan hij alles goed kon bekijken. 

Dank zij de vele lintjes waren we af en toe de weg kwijt, maar ik heb geen onvertogen woord gehoord.

Blijkbaar vond men het normaal is, dat je af en toe hier op Curcao spoorloos bent.

Na ruim twee uur en veel wandelplezier rijker konden we onze voertuigen wederom begroeten. De wachters met hond hadden keurig opgepast.

Verslag en foto's GK.

Raphael en Klein Piscadera, 21-07-2013

Raphael en Klein Piscadera wandelverslag.

Het verhaal van hoe ons eiland steeds kleiner wordt en blijkbaar onder onze kont verkocht, valt onder het hoofdstuk, " Wat niet weet, dat niet deert ". Uniek Curacao is ingelicht over de barre toestanden bij de ruine Raphael. Het vroegere hoffi is grotendeels verdwenen. We kwamen alleen nog de ingang tegen van gemetselde muurtjes die op een ondoordringbare muur van struikgewas en geboomte stuitte.

Even verder vonden wij de gegraven put met nog grondwater erin. Een dode duif dreef aan de oppervlakte en symboliseerde, dat hier de eeuwige vrede heerste en voordat we het weten zijn deze artefacten door de oprukkende techniek ook begraven.

De enorme groeve was voor de mafkijkers van de wielersport een lust voor het oog en deed denken aan de Pyreneeen met de Mount Ventoux op de achtergrond. Inderdaad triest, heel triest hoe er met de natuur omgesprongen wordt. Op de terugweg hebben we een zijspoor gevonden die ons leidde naar een paar heel oude bomen achter een opgeworpen wal, die mogelijk vroeger het regenwater vasthield.
Op de weg langs Klein Hofje stond het in vervallen staat verkerende landhuis Klein Piscadera ons reeds te wenken om, deze in vroegere tijden de Tropenweelde feestelijke partijen herbergend, toch vooral niet voorbij te hobbelen. Wat je zag, was geen feest in tegendeeel een weemoedig gevoel van heugelijke vervlogen tijden nam bezit van wat ooit zoveel plezier gegeven had.

De wandeling door het bos bracht ons langs de schitterende vol met peulen uitpuilende mangroven. De tocht door het veld van Puta Perfumado vergastte ons op een kerstbomengeur, alsof het ons uitnodigen wilde"Hier moet je je Kerst vieren". Helaas is het paadje door dit veld verderop was overgroeid geraakt en liep schijnbaar dood. De kabriten houden blijkbaar niet van kerst. Even wou een van onze voorloopsters nog een geitenpaadje onder de bomen door vervolgen, maar na mijn waarschuwing, dat er soms rare bokkensprongen worden gemaakt en Pamplonische wandelaars wel eens op de horens worden genomen, werd toch alras weer de staande houding aangenomen.

De bomen bij Klein Hofje waren de laatste bezienswaardigheid. We kwamen er niet uit hoe die bomen met die vijfvoudige opengebarsten zaaddozen heetten, Misschien dat volgend jaar in de bloeitijd de bloemen ons meer houvast zullen geven. Voor de volgende week staat de zeer lastige Elberts Rooi tussen Hermanus en De Meiberg op het programma.

Bij het voorlopen van deze rooi moet ik U verklappen, dat mijn broekje gescheurd was en mijn polo opengereten. Af en toe zijn de rotsen, stoepen, zo hoog dat U alleen zittend naar beneden komt. Wilt U deze zeer wilde tocht meemaken, dan wil ik U aanraden Uw beste humeur mee te nemen. Knie, rug en hielspoor gevoeligen moet ik er ernsig op wijzen dat er geen hulp onderweg aanwezig is. De tocht duurt meer dan drie uur.

Verslag en foto's: G.K.

Veerisberg

Beste Wandelaars,

Merk hoe sterk je naar onbekende hoogten kan stijgen.
Met melk meer mans, maar kwark schijnt ook een byzondere uitwerking te hebben volgers vele natuurvorsers. Kwark geeft een flinke boost om je gedachten te helpen verzetten. Ik bedoel hiermee, dat de uitspraak van "Niets is zeker en zelfs dat niet" direct verband houdt met het uitspreken van het woordje "kwark". Zegt U maar eens "kwark,kwark,kwark" ik loop achter een oude hark de berg op. Tien tegen één, dat U niet meer aan de uitslag van de afgelopen verkiezingen denkt.

Er moest toch nog een beetje veel geknipt worden langs de route.
Vanaf de parkeerplaats van Pirate Bay Restaurant begaven we ons langs wat houten huisjes, die zo hier en daar best een verfje konden gebruiken, naar het pad dat ons langs de immer groene mangroven voerde. Hoge bulten gesteente waren opgeworpen om te zeggen "hier wordt gewerkt".
Het restaurant leek gesloten.
Zouden hier nieuwe appartementen komen, vroegen wij ons bezorgd af.

Het water stond hoog. Waarschijnlijk was het onweer van vannacht hier debet aan. We werden iets hoger op gedreven en raakten meteen de weg kwijt. Al snoeiend vonden we het pad terug en werden luidruchtig begroet door een hondenfamilie,een moeder en vijf joekeltjes. Angstig blaffend gaven ze aan, dat we toch beslist op het verkeerde pad zaten.

B. was al ver vooruit en wij volgden het knipsel, totdat we een paadje ontwaarden, dat wel eens het juiste pad kon zijn. Inderdaad kwamen we uit op een dwarsweg, waar we rechtsaf gingen.
De rooi, die de opgang naar de top inleidt, was gemarkeerd door een lint, dat M. eens eerder had opgehangen. Vanaf hier ging het als van een leien dakje. Voorzichtig je voeten neerzetten en uitkijken voor de uistekende takjes en rotsjes, die ons de doorgang probeerden te versperren. Amper bij de top voegde B. zich weer bij ons. Zijn motto "niet klagen, maar dragen" had hem in sneltrein tempo weer bij ons gebracht.

Ook rond de top van de Veerisberg werd het nodige gesnoeid. Zoals U misschien weet, heeft de berg twee toppen. Tussen deze hoogtepunten loopt naar de westelijke zijde de steile afdaling en in oostelijke richting de meer voor mijn leeftijd geschikte minder steile. Op deze T- splitsing stond een voodoo achtige opstelling bestaande uit een bidprentje van de heilige Gregorius, het had ook iemand geweest kunnen zijn ,want ik had mijn computor bril niet op, verdorde bloemen en takjes ter versiering. Overal lagen helaas lege flessen verspreid en afval van wandelaars , die hier blijkbaar een lunch gebruikt hadden. Dit tuig heeft heeft blijkbaar nog nooit gehoord van het "aangenaam verpozen".

De uitzichten vanaf de berg zijn fantastisch. We hadden door het voodoomoment het verstand op nul gezet en onze blik op oneindig. Oneindig ver konden we alles zien liggen. Echter de achtergelaten troep niet. Naar beneden ging het in een sneltrein vaart, nou ja, een boemeltje, want zo hier en daar moest de route enigszins gefatsoeneerd worden. De pelikanen waren net hun kunsten aan het vertonen, toen we beneden aankwamen. Een magnifiek gezicht zo'n duikende pelikaan, een plons en vis ik heb je.

Het liep al weer tegen zessen en door de bewolkte hemel werd het vroeger donker. Mooi op tijd terug en voor herhaling vatbaar.


Foto's: M.v.H.

Verslag G.Kroeger.

Zie ook de Piscadera / Veerisberg Wandeling