Wandelverslag Groot St. Michiel.

Op Groot Gt. Michiel kan alleen met toestemming gewandeld worden.

Dor en droog, je kan zien hoe de quaresma huis heeft gehouden. Gelukkig weten we, dat na een flinke regenperiode alles weer ontluikt en tot leven komt.

Meer deelnemers dan verwacht. Groot St. Michiel maakt heel wat oude herinneringen los. want vroeger kwamen we met de kinderen nogal eens hier. Mevrouw Pinedo verwelkomde ons en na de parkeer-fee voldaan te hebben trokken we het voor ons onbekende gebied in. Links uit de flank, het hek door hoffi Mango passerend en een opgaand pad volgend langs een prachtige mondi tot een gebied, waar amper geen boompje meer te bekennen valt. Onderweg hebben we schitterende vergezichten over de Lagoon van Boca Sami met de rond liggende heuvels in de verte vanaf Mount Michiel Liber. Inderdaad even verder tegen Mal Pais aan gloort de kale vuilstort, rookpluimpjes kringelen omhoog. Het is moeilijk te geloven dat je in zo'n gebied beter niet kan roken. Kans dat het vuur overslaat in een kaalgeslagen gebied is dan ook zeer gering.

Het verhaal van Weitje Is U waarschijnlijk bekend. Kaalgeschoren door de zakkenvullenden staat er bijna geen boom meer overeind. De overgang met het Groot St. Michiel terrrein is overduidelijk. Een eenzame Warawara zit verscholen op een tak van de enig overgebleven boom. Hij houdt de wacht over het eens zo rijke jachtgebied, waar de plantageeigenaar zijn wildbraat schiet. De herten, de binas en de wilde varkens zijn verdwenen. Geen geknor en geritsel meer. Alleen het doffe geluid van onze voetstappen en ander menselijke gerommel wordt door de wind het zwerk ingeblazen.

We lopen voort langs Bringa Mosas , Infrau en de bloeiende Bruska totdat een pad ons noodt om meer begroeide grond te betreden. De paden zijn breed en meerderen kunnen naast elkaar hun verhaal kwijt. De Indigo lijkt zijn laatste loodje te leggen. Een smal paadje brengt ons langs de kalebassen. Een feestelijk gezicht zo'n vrucht aan de takken te zien. Overal liggen oude bruine afgevallen kalbasjes verspreid.

We zitten op de Kalebasroute en stiefelen door een pietepeuterig veldje met uitgedroogde Yerba di Kerkhof. Deze zouden niet misstaan in een vaasje met droogbloemen. Langs de dam lopen we het pad op, dat ons leidt naar een open vlakte waar een buizerd, althans een donkerbruine roofvogel, over deze toendra waakt. Er ontgaat hem niets. Wij zijn blijkbaar welkom, want hij verroert zich niet.

We houden ons even op de vlakte en stappen daarna een buis over die in oude tijden dienst heeft gedaan als waterdrager. Bij de weg die vroeger veel gebruikt werd om naar het Landhuis te komen, keren we om, want de eigenaren hebben liever niet dat we deze weg gebruiken. Ze doen geen onderhoud meer en proberen juist deze weg te versperren om ongewenst volk te weren.

Via hoffi Mango keren we terug. Toch bijna twee uur duurde deze mooie wandeling. Aan de reacties temerken heeft tedereen zeer genoten. Met een vrolijke wandelgroet, GK

Kayuda Rooi,Regenbak, inloopwaterput.Wandelverslag 27-04-2014.

Een flinke groep had zich verzameld bij het landhuis Knip.

Om vijf over vier sloften we het asfalt af naar beneden en kwamen op de weg van Knip naar Westpunt uit, na de vangrail gingen we de mondi in.


We volgden nauwgezet de uitgezette lintjes die in alle maten en kleuren aanwezig waren. Een prachtige boomrijke omgeving met veel schaduw maakte de voettocht uiterst aangenaam.

Door een rooi te volgen kwamen we op het pad bij het hekwerk, welke ons heuvelop de nodige zweetdruppels kostte.

Onder veel laaghangende takken doorkruipend arriveerden we in de Kayuda rooi. De Kayudaboom die vijf tot acht meter hoog wordt, komt niet voor op Bonaire en Aruba.

De Kayudas droegen vrucht. Deze lijkt enigszins op een zuurzak, is eivormig en is 8 cm groot. De zaden zijn giftig, maar de vrucht is, als zij rijp is, eetbaar. De bladeren kunnen in water gekookt worden en als thee tegen maagklachten gedronken worden. Ook kan de thee gebruikt worden bij het schoonmaken van brandwonden.

Achter de Kayuda bron is een heuvel waarop de Byrsonima Crassifolia nog amper in bloei zich bevindt. Deze zeldzame struik liet zich gewillig fotograferen.

De uitzichten naar de Seru Gracia en Seru Bientu met zijn  Flamito palmen waren imponerend. daar kun je eigenlijk niet genoeg van krijgen.

In de verte lag het landhuis Knip in het zonnetje.
De weg terug was een eitje, we hoefden alleen maar onze voetstappen van de heenweg te volgen.

Als toetje na de maaltijd liepen we naar een grote regenbak, waar nog wat drabbig water inzat. De put met de stenen trap naar beneden was voor velen een verrassing.

De fantasie, hoe het hier vroeger moet zijn toegegaan, nam zijn vrije loop. De fotos spreken voor zichzelf.
Om tien over zes waren we wederom boven bij het landhuis. Weer enkele ervaringen rijker van een betoverend Curaçao.

Foto's en verslag G.K.