Beste wandelaars,
Una di Gato
Bon siman.
Een kat in het nauw maakt rare sprongen. Ook de hokkelingen als ze na maanden opgesloten te zitten, gaan uitgelaten de wei in. Zij kunnen hierbij rare sprongen maken. Wij, als wandelaars springen niet raar, maar gaan wel de wei, de natuur, in. De bukstand of de kruipstand wordt af en toe zwaar beoefend. Ik heb nog nooit iemand horen klagen, dat we rare sprongen maakten. Een afgezaagd pad hebben we niet, al hoewel een betere doorgang geen overbodige luxe is. Waar zijn de voorlopers van weleer met hunne gniepse ghuipen, zijn ze blar of zijn ze bleer of stroepen zij de struipen. Het zal het laatste wel zijn.
Het aanlooppad naar de pos was kronkelig, maar gebaand. Bij de steen waarop stond in een onduidelijk verfje, dat je hier af moest slaan naar de Pos di Orashon. We kwamen aan het eind van dit pad over gevallen stammen heen of onderdoor in een hofje waar een grote plas water stond. De dieren uit de omgeving lessen hier hun dorst. Een gemoedelijke plek, waar je uren kan vertoeven vanwege de rust die het uitstraalt.
De kalbas had net gebloeid, er lagen vele bruine kalbassen op de grond. De tocht liep al kronkelend verder langs de Una di Gato, Salie en andere struiken en geboomte.
We kwamen op een veldje waar de Pan di Diable, Duivelsbrood, groeide. De vruchten waren niet groot. Het paadje volgend sloten we aan op een pad dat via een put en een regenbak naar het dansvloertje leidde. Hier staat de volgens mij de grootste Mahokboom van Korsow. Je kunt hem door zijn dikte niet omarmen. Daar heb je minimal 4 of 5 mensen voor nodig.
De mispels en de Kenepabomen geven een speciale omlijsting aan dit vloertje. Vroeger heb ik gevraagd aan een bewoner van het landhuis of dat dansvloertje een speciale functie had. Ik kreeg als antwoord, " mijn grootvader hield van metselen".
Er achter en ernaast liggen putten. Een echt puttengebied. Ook zijn er twee Mata di Ratons geplant, welke een paarsachtige trosbloem heeft. De bloem lijkt op een Orchidee. Jammer genoeg bloeiden ze niet. Heerlijk beschaduwt volgden we de paden die ons viia een dam naar de zoutpannen bracht. Het had niet veel geregend, want we konden zo oversteken over een kale vlakte. Aan de rand konden we het pad oppikken die ons naar de Parque Sorsaka en Den Dunki bracht. Op de bordjes stond een uitleg wat allemaal kon zien. We liepen Den Dunki in en al gauw sloegen we af en volgden het paadje dat naar een put liep en op een kinderspeeltuin uitkwam. In de verte door de bomen schemerde de Zwanen brug. Dit bouwsel geeft allure aan dit gebied met ernaast een touwgeknoopte hangbrug. De grote put die altijd water geeft door een bron, verzorgde het bomen gebied rondom.
We liepen terug door Den Dunki en Parque Sorsaka, Jan Thiel.. In de verte stond een groep Flamingo's. We liepen in de richting van het zoutwachterhuisje over de dammen van de zoutpannen.
Het was hier en daar opgedroogd en zag er wittig uitgeslagen uit. Het zoutwachtershuisje zag eruit of een fikse wind er door heen had geraasd.
De dakbedekking was naar beneden gekomen en de deuren waren verdwenen. De trap van beton naar boven heeft ook zijn beste tijd gehad. Verschillende treden zijn afgebrokkeld. We liepen het pad af dat ons naar het eerder gelopen paadje bracht.
De zoutpannen van JanThiel
We wandelden achterlangs een niet veel gelopen pad af en hadden uitzicht op de Tafelberg en tevens op de zoutpannen. We kwamen uit op het pad dat ons naar onze autos leidde. We hadden er 2 1/2 uur over gedaan. Het lijkt wel of de tijdsduur toeneemt.
De fotograaf had zijn fototoestel vergeten. U moet het nu doen met de archieffoto's.
Ik hoop dat U een prettige wandeling heeft gehad.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.
