Keurig op tijd werd er gestart met een wandeling over Porto Maris dreven. Een flinke groep had zich verzameld om het kwinkelieren van de zeldzame en de veel voorkomende vogels te beluisteren.
Het aanlooppad langs de putten had duidelijk een onderhoudsbeurtje gehad. De oude droppings die in de vorige voettocht het pad verrijkten, waren verdwenen. Zouden de varkens en ezels door de chikungunya geveld zijn? De verlamming op de spierwerking kan er alles mee te maken hebben.
Hoewel de Aedes Egypti muggen sporadisch gezien worden op deze paden en ezels en varkens een dikke huid hebben, moet de invloed van deze belemmering nihil geweest zijn. Aldra werd het een keutelig pad. Aan de talloze nieuwe uitwerpselen langs en over het pad leek het of er kuddes varkens langs waren gekomen. Gelukkig hoefden we geen mondkapje voor.
De putten waren diep en zonder water. Niet meer dan een blik werd erin de put geworpen. Logisch, dat je dan geen plons hoort.
Hier en daar werd er wat wabitakjes weggeknipt om de doorgang voor de achteropkomenden te vergemakkelijken en na de glooiende helling te hebben genomen, bestormde nagenoeg iedereen de vogeluitkijk, waar je waarlijk een glorieus uitzicht hebt over het groene geboomte en struikgewas.
Na ons vergaapt te hebben aan het vogeltje uit het kastje van de fotograaf, was een ieder er van overtuigd, dat voedertijd later was.
Het paadje achterlangs en langs de Dushi Bessie, die we niet gezien hebben, liep langs diverse putten om ons uiteindelijk bij de ruine van het landhuis Porto Mari te brengen.
De ijsselsteentjes waren verdwenen enkele restanten getuigden, dat er vroeger veel meer van die steentjes waren voor de Sala en de Porch.
Het verhaal over de plantage door L. is altijd weer een belevenis apart. Een amerikaanse tourist zag lichamen hangen aan de bomen en wilde zo spoedig mogelijk deze plek de onheils verlaten. Het landhuis schijnt uit onvrede in de fik te zijn gestoken.
We daalden het houten vlondertje af en begaven ons op weg naar Playa Hunku ook wel Dingo baai genoemd, vernoemd naar Seru Dingo, die rechts van de baai ligt. Hier kwam iemand op het ludieke idee om zijn eeuwige trouw te herbevestigen. Hier was een schone taak voor M. weggelegd, jammer dat ze niet kon mee wandelen.
Gelukkig ging de bruid niet van haar stokje.
Na op het koralen strand nog wat rondgescharreld en onze dorst gelest te hebben, beklommen we de links van de baai liggende heuvel Seru Mateo. Een steil en lastig klimmetje uitmondend in een trap die wel enig onderhoud kan verdragen. De uitzichten van Seru Mateo zijn spectaculair.
Het uitzicht naar het landhuis Porto Mari en Cas Abao is fantastisch.
Hierna begonnen we de terugweg en vonden het pad met de trap naar beneden. De afdaling was niet al te moeilijk en al gauw waren we bij onze auto's aangeland.
Verslag en foto's: G.K.
