Wandelverslag San Pedro, Clusia en grot 25-02-2018

Clusia



Bij de Ascencion baai


Oei, oei.


Kleurige rots

Wandelverslag:
Wat heeft het geregend gisteren, maar een oude wijsheid zegt, wat gisteren is gevallen, valt vandaag niet. En zonnig, dat het was.
Als je van de paardenstoeterij te San Pedro het pad in westelijke richting volgt en onder de slagboom doorkruipt, die toevallig omhoog stond, moet je ongeveer ter hoogte van de grootste boomwelving op het terras, ook wel Seru Mainshi genoemd, het pad nemen aan je linker hand.
Je komt dan op het paadje terecht, dat naar de grot gaat. Het is even klauteren naar de grot langs de schitterende rotsformaties, maar dan heb je ook wat. Uren kun je hier turen onder een prachtig gekleurde overhang.
Voor zover hadden we geen uren om hier te verblijven en hebben we foto's genomen van al dat getuur. Je zou er tureluurs van worden.
Door een nauw rotsspleettje kropen we naar een rotswandje, dat nagenoeg 2 meter recht omhoog ging. Mensen met korte benen halen net niet om over het dooie punt heen te komen. Gelukkig zagen anderen dat ook. De achteropkomers waren niet te beroerd om een kontje te geven. Er viel veel Wabi te knippen en dat houdt altijd op. Als je dan eenmaal boven bent, sta je voor de Clusia. Vroeger lag er nog een oude leguaan te slapen, die net deed of hij de wacht hield.
Oog in oog met de Clusia probeerden we bloemen te ontdekken, die elk jaar de Clusia verfraaien. Verschillende knoppen ontwaarden we, maar bloemen vielen niet te ontdekken. Ook niet toen we de Clusia van achteren benaderden. Wel was er een zaaddoosje te zien.
We liepen het pad af dat ons naar de spoorbaan bracht die nooit als zodanig gebruikt is geweest. De bedoeling was blijkbaar om het fosfaat af te voeren. Het vervallen wachthuis schoot er bij in. Op naar Mina di Fosfaat. Een diep gat in de grond. Rondom moeten er nog meer proefmijnen liggen.
De afdaling was een fluitje van een cent, maar niet heus. Na voorzichtig je voeten een houvast te geven, wrongen we ons door een spleet en als je niet oppaste dan had je een buil. De beloning kwam nadat je je door de spleet gewurmd had in een prachtige stalagtieten wand met schitterende kleuren. Het goedbegaanbare mondipad dat nu volgde is een pad van allure. De erehaag werd gevormd door de Lantana Camara die in bloei stond.
Vooral de Mata Sanger met zijn oranje kleur was een lust voor het oog. Ook de Watakeli deed een duit in het zakje, maar niet zo uitbundig.
We wandelden verder naar Boca Ascencion, het vroegere Plastic Baai. De witkoppige schuimende golven rolden de monding binnen. De schildpadden lieten op een enkeling na hun koppetje niet zien. We hadden nog uren kunnen turen, maar vadertje tijd maande ons.
We haasten ons alsof we de verloren tijd konden inhalen. De slagboom stond nog steeds open en na 3 uur wandelen, kwamen we bij onze auto's aan.
Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

San Pedro to Ascencion.

We followed, just for a little while, the Hiking Curaçao group that went all the way and back.
Their story is in Dutch and will be posted on this blog.
We started at the farm at San Pedro and were welcomed by a member of the family that lives there. She told us about the native history of her family and that some people still have “indian” names. She told us that we could walk on their property to St Patrick and further. We noticed that the path to the cave we once visited when we still were able to join the group, was closed.


Footprints of Hiking Curaçao group on their way to Ascencion.


The path from San Pedro.


A Divi-divi tree.


The moon was there too.

Sometimes beauty is found under your feet:


Concha. The pointed small part of this big seashell was used as a cup by the first peoples that lived on Curaçao in pre-ceramic times.


Flask


Perserverance! Name of this little plant not known to us.


Kokolishi di kalakuna, small snail. “Cerion uva”


Coral

Wandelverslag 18-02-2018 Ser'i Neger.

Bon siman.

Wiegend en waggelend repten wij ons naar het beginpunt van onze wandeling. Het plateau op van de strijdgronden waar Tula eens zijn hoofdmacht verzamelde om de felle eindstrijd te leveren. Maar zoals we weten was de overmacht te groot en ongelijk. En toen begon het zachtjes te regenen en allengs werden we druipnat. 

Door het gebied waar de Mata Pisca het voor het zeggen heeft schudden de blaadjes hun vocht af aan de wandelaars. We volgden de vestingsmuur van Tula en dat gaf mooie 

vergezichten over het resort Fontijn. We liepen langs baardmossen verscholen in de bomen. Hier en daar had het pad wel enig onderhoud nodig. 

De Lantana Camara bloeide volop langs de route. Ook de Bessie di Llora stond met zijn/haar oranje vruchtjes de papagaaien en Prikichis te verleiden. De Kinikini liet haar geluid horen, het leek erop, dat we niet welkom waren, misschien had ze wel jongen. 

De vuist van Tula als aandenken, dat hier de strijd gestreden was, voor de vrijheid van de slaven.

Dat het de laatste tijd veel geregend heeft, was te merken aan het groen alom. Er moest flink gesnoeid worden. We naderden het punt waar we naar beneden moesten. Al zittend en glijdend volbrachten we deze laatste operatie. 

Langs de weg liepen we in ganzenpas 

terug naar onze auto's onder begeleiding van het geblaf van de honden. We hadden er 2 uur en veertig minuten over gedaan.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

 wandelpad

 Uitzicht vanaf Seru Neger

Jan Kok salt pans. Mud and the water level is very low.

You have to walk over the dams to see the flamingos.

 Even with a lot of rain lately, the mud is drying fast.

 No food. Time for a siesta.

 Flamingos left their footprints

A heron and a gull where  trying to catch some food.

Some plants make it to the surface.

Manzanilla tree. Warning!

Leaves and apples are poisonous. Also, while wet or dripping (from rain) do not walk under the Manzanilla trees; not good for your skin.
Bladeren en de appeltjes van de Manzanillaboom zijn giftig. Wandel niet onder de bomen als het regent. druppels van de bladeren kunnen al pijnlijke vlekken op de huid veroorzaken.

Wandelverslag 11-02-2018,Het Vijgenbos te Groot Sint Joris. Noordoost

Beste wandelaars,

"het cafe op de vlakte"

Bon siman.

Zo gezond als een vis, zegt men. Als je de vervuiling van het water, de oceanen, de zeeen en de rivieren beseft, kom je tot geheel andere conclusie. Niet voor niets zijn we bezig met naar een oplossing voor dit vuilprobleem te zoeken. Er is al een oceaanstofzuiger ontwikkeld, die zoveel mogelijk plastic uit de oceanen haalt.

Hier op Curacao hebben we schildpadden, die enorme tumoren ontwikkeld hebben. Dit wordt veroorzaakt vermoedelijk door de oilspill van Trinidad, die vorig jaar heeft plaatsgevonden. Voor de sluizen in de rivieren hopen zich vuilpaketten op, soms wel een meter dik en daaronder is geen leven meer te bespeuren. Geen redelijk denkend mens zou nog een oog dicht kunnen doen, als hij aan deze situatie denkt.

Carnaval.De struisvogels liepen met opgestoken veren, hoewel niet op de struisvogelfarm, maar wel in de Bredestraat. De groep die zich het mooist heeft uigedost, mag zich verheugen in het feit dat het tot de groep van het jaar is verkozen. De Struisvogelfarm was i.v.m. het carnaval geloten. Het hek was dicht en dat betekende dat we moesten parkeren voor de opstalletjes aan de St. Jorisbaai. Hier is nog sociaal toezicht van mensen die hun hond uitlaten.

Mangrovenwortels

Rechtsaf langs de mangroven aan de St. Joris baai. Op een vlakte ontwaarden we een bouwsel van houten aangespoelde planken en vlonders. Het was verlaten, maar dit moet een prima picknick-bbq-plaats zijn voor een verloren zondag. 

Allemaal naar het carnaval, waarschijnlijk.Er werd wel gekitesurft. We liepen verder langs de mangrove. Af en toe vloog een groene reiger op met een schreeuw uit kraamkamers van de vissen. De reigers dachten rustig een visje te verschalken maar ze schrokken zich een hoedje en wij ook van het geluid dat ze maakten. 

Indian Point
Indian point een plek apart . De vissers die er zaten , hielden ermee op toen ze ons aan zagen komen. We bleven niet lang ,want van de oesters vonden we alleen de schelpen.

Bij het Vijgenbos aangekomen, bedachten we dat het niet zo nat was, en probeerden we een oud pad om er door heen te komen.

het kustpad

Hier en daar zaten er nog een paar takken in de weg. Op enkele kleerscheuren na wisten we toch om een pad te volgen, dat we in geen jaren gelopen hadden.

bloeiende Brasia
Na de Puta Perfumade ( geurende hoer) de kerstbomen geur geroken te hebben, kwamen we op het pad uit dat enerzijds naar het landhuis Groot Sint Joris leidt. We namen de andere richting en al gauw verdwenen we weer in de mondi. Het vlondertje-plank- lag er nog.

gemuteerde cadushi

Op naar gemuteerde cadushis. Een slokje water gaat er altijd in. De discussie welke hier ontstond, dat deze mutatie nu door een wesp of een ziekte veroorzaakt werd, heeft geen duidelijkheid gebracht.

Op de weg terug kwamen we weer het bouwsel op de vlakte tegen. Het bier stond er niet op ons te wachten. We spoedden ons naar onze voitures en wisten dat we enige tijd verloren waren in het Vijgenbos. Na bijna 2 uur onderweg geweest te zijn, mochten onze motoren starten om huiswaarts te keren.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K. 

Wandelverslag Verzonkenbos, Grot en Limonadefabriek 04-02-2018.

Achter de kippenfarm, waar we vrolijk langs liepen, was het een waar duivenfeest. De ene 

na de andere duif vloog op alsof ze wilden zeggen, dit is ons domein.
De hoge opgeworpen wallen waren overstroomd met kippenmest. De duiven houden er blijkbaar van. Als je over niet opgedroogde uitwerpselen wandelt, dan heb je de kans, dat je er tot over je enkels inzakt. Het geeft een eigenaardige geur, die niet prettig aandoet.
De bloemetjes ruiken toch anders. De struiken schots en scheef groeiend hadden het geschaafde pad in een wildernis omgetoverd.

De karpata, de castorolie plant, torende flink boven ons uit. Heeft U al eens zo'n zaaddoosje open gemaakt?, De zaden lijken net op teken, vandaar de naam karpata. Ook bloeien hier veel datura's.

een nachtbloeier met een prachtige witgeel- kleurige bloem. Hebben de nachtdieren ook een bloemetje. De Dama di Anochi en andere cactusbloemen is voor de vliegende muizen en de kalongs, die met hun tong de nectar proberen op te zuigen. Hoe dichter we bij Sunset Heights kwamen, hoe minder de stank werd. Wat een opluchting, al bleef je af en toe een spoortje van de kippenlucht opsnuiven.

We bereikten het punt van de afdaling van het plateau en zetten ons schrap om de geleidelijke afdaling te beginnen. Lintjes en omgekeerde stenen volgen is niet gemakkelijk als je niet weet hoe een omgekeerde steen er uitziet en lintjes volgen doe automatisch als je er eentje om je nek hebt hangen. 

We vorderden langzaam , maar gestaag.

Na ruim een uur waren we bij de grot aangeland. De olijfboom noodde ons uit voor een hachelijke onderneming om in de grot naar beneden te gaan. Enigen van ons dorsten via de boom af te dalen. De meesten zullen wel gedacht hebben, je moet ook weer omhoog.

Dorst hadden we wel en een slokje gaat er altijd in.

Een tweede opening naar de grot vermocht niet de voetpadders te verleiden om via een onbekende boom naar beneden te roetsen.

Bij het verzonken bos

 Grot

 De wandelaars

 Verzonkenbos

 Kalaoee

Karstput

 Uitzicht

De Put onder de struiken

Op naar het Verzonkenbos. Er kunnen op deze uitkijkplek niet veel mensen tegelijk staan. De Manzanillabomen torenden hoog boven ons uit. We zaten eigenlijk tegen de stammen aan te kijken en als ik me niet vergis zaten de boomnimfen terug te loeren. Als je goed keek, kon je de zee horen bruisen en de supermaan zien.


We daalden af in het Verzonkenbos en kwamen bij de gegraven put. Na 'oehoe' te hebben geroepen, in de put wel te verstaan, begaven we ons naar de achtergelaten flesjes. De bottelaar van limonade , althans dat was de bedoeling, zwaaide hier eens de scepter.

Op een of andere manier is dit nooit van de grond gekomen. Hij gebruikte die plek alleen als opslagplaats. Vandaar de vele flesjes.

We volgden het paadje met Kalaoee's en liepen over de restanten van een huisje heen, waar vroeger de Portugeese arbeider van de boer woonde.. Geen muur meer overend en het huisje was volledig ingestort.

De eternietplaten lagen op de grond verspreid. Geen bewoners en ze hadden geen briefje achtergelaten. Verderop aan de rechterkant van het pad moet eens een huis hebben gestaan met bloembakken en een vijvertje. Hier heeft een van de wandelaars gewoond. Hij deed daar verslag van alsof het een huisje op de hei betrof. Het verhaal over de wilde honden ging erin als een sprookje uit vroegere tijden. Alleen toen de wilde honden de kippen verscheurden werd men een beetje bleek om de neus. De schutter met een jachtgeweer maakte korte metten met de wilde honden.

We kwamen op de Tonweg ook wel het Puttenpad genoemd. Hier troffen wij een pijpput en een karstput aan. De Marie Pompoen droeg vrucht. Even later en na veel gezoek kregen we niet genoeg van een gegraven put die vol met struiken stond. 

Bij de verroeste ton liepen we het Combi-pad en het Maagdenpad af en kwamen uit op de weg, die links naar het landhuis Noordkant en rechts naar de kippenfarm voert.

Precies na  2 1/2 uur waren we terug. 

Ik hoop dat U een mooie wandeling hebt gehad.

Voor de volgende week met de Grand Marcha doen we een bescheiden wandeling naar het Vijgenbos te Groot Sint Joris.

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Geologie van Curaçao

Curaçao lijkt op het eerste gezicht een dor eiland. Maar de diversiteit is overweldigend!

Curaçao is verdeeld in vier geologische eenheden: de Curaçaose Lava-formatie, de Knipgroep, de Midden-Curaçao-formatie en de kalksteenformatie. Het oudste, nu bekende gesteente van het eiland is de Curaçaose Lava-formatie: een 5000 meter dikke opeenstapeling van onderzees basalt, gevormd in de diepe wateren in de Midden-Krijtperiode.

BRON: Het eiland Curaçao

Wandelverslag Santa Catharina, 28-01-2018

De Savanne di Yerba, een wijde vlakte waar we doorheen liepen op naar de kust over op en neer gaande paden. De slagboom deed dienst, er kwam geen auto doorheen, of je moest het net gebaande pad er langs nemen. Bij witte steen rechtsaf. En daar gingen we, blijkbaar waren hier al wandelaars geweest, want de paden waren netjes geknipt. Bij volgende witte steen linksaf. en hobbelen maar door de Savanne di Yerba tot aan de kust.

We namen het zandpad dat naar Boca Chiki leidde. Het woei flink en het water spatte in de boca hoog op. We konden er uren naar kijken. Helaas. 

Op naar de boca Grandi. Hij was wel groter, maar het water spatte minder op.

De boca Labadera is een brede boca, groter dan de voorgaande..De aanrollende golven met hun witschuimende koppen zie je niet dagelijks. En menige sluiter viel open en dicht. Het was een fraai gezicht. 

Op naar de Tunnel of Doom. Dat dit een gewilde plek is om te picknicken bleek. Een auto stond geparkeerd aan het pad, dat naar de inham gaat en waar de tunnel begint. Bij rustig weer, als het niet te hard waait, kun je met je snorkel, er onder door duiken naar de noordkust, heb ik me laten vertellen door een Venezolaanse duiker; laat ik maar niet over de boycott uitweiden. 

We verlieten de Tunnel en onze laatste halte was het landhuis in verval "Santa Catharina". De Sabbia stond in bloei aan de zijkant op de porch. Wel weggehaald van de trap die naar boven en naar het landhuis gaat. Jammer, men dacht zeker dat het onkruid was en misschien is dat ook wel zo. Het fleurige gele bloemetje gaf wel cachet aan de trap. Het landhuis wordt steeds minder, geen pan meer op het dak. Dat schijnt iets met de bekastingen van doen te hebben. Terug naar het uitgangspunt waar we na 2 uur en 25 minuten aankwamen.

(verslag en foto's: G.K.)