Wandelverslag Miesje, Boca Djegu, 22-12-2019

Bon siman.

Bij het restaurant Mishe verzamelden de wandelaars zich om op pad te gaan naar boca Djegu. 

Over de paden was in lange tijd niet gelopen, naar het scheen. Overal moest moest wel een takje ge snoeid worden. 

We kwamen op de vlakte uit die we over moesten steken om langs de keringsmuur te lopen de rooi in. Ook hier moest flink geknipt worden. Het pad leek het pad, maar we moesten toch even zoeken. We kwamen in de rooi. Het bleek duidelijk dat er niet veel wandelaars hier geweest waren. Knip, knip. 

Uiteindelijk via rulle hellingen kwamen op het pad  dat naar de boca leidde. Voor de wandelaars die hier nog nooit geweest waren, was het een enorme verrassing. Deze mistieke boca met haar pyramidevormige rots blokken gaven magisch beeld aan de boca. De overhang was majestueus. Als er een flinke regenbui valt, kun je hier goed schuilen. Schelpen lagen er niet veel. De boca heeft niet veel plastic, gelukkig maar. 

We liepen terug via de T.V. mast en waren na 1 1/2 uur bij onze auto's.

Iedereen een Bon Pascu toegewenst.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wacao. Wandeling zondag 15 december 2019. Noordwest

Bon siman.

Alle wandelaars en genodigden verzamelden zich bij het landhuisje met de gele betonnen palen. De kippen, ganzen en kabrieten stonden ons een bon biní toe te wensen.

Na de afdracht van de parkeergelden togen we op weg naar ons vertrekpunt bij de oude steenbrekerij. Een paar laatkomers konden nog net aanklampen. We parkeerden onze auto's en begonnen onze voettocht over de heuvels en de dalen. Wie nog nooit door dit landschap heeft gelopen kon haar/zijn hart ophalen. 

 Het dootkijkje in de muur van dit bouwsel staat op instorten

 Wandelaars vinden schaduw

 Het pad door de vlakte

 De "Kerk"in de verte

 Pad naar de kust

Zicht oo de heuvels aan de overkant

Het eerste deel was heuvelop.We hadden meteen prachtige uitzichten over het gebied van Wacawa. Wacao grenst aan de ene kant aan plantage Patrick en aan de andere kant aan Savonet. De zuidkant wort door de plantage Hironymus ook in het bezit van de Familie Finies omgeven. 

De Hironymusberg is eigenlijk een duin volgens de geologen. 

De kerk is opgebouwd uit containers en Het camp Dovale is net geopend, hetwelk met veel ceremonieel gepaard ging. We hebben het kamp niet aangedaan. ( Zie Camp Dovale )

Helaas konden we de doorsteek naar Bergantine baai niet vinden, zodat we er een andere keer naar toe moeten. We stonden ineens op de vlakte die zich uitstrekt achter Playa Grandi en liepen naar het water en hadden daardoor iets meer tijd om Playa Grandi te bewonderen." 't komt goed". 

Toch had de wandeltocht 2 1/2 uur in beslag genomen. Ik hoop dat U prettig gewandeld hebt.

Met een vrolijke wandelgroet. G.K. (verslag en foto's)

Wacao, geiten, oud roest en meer. Fotoverslag

foto's: F.Cools

Wacao. Camp Dovale.

Rudy Dovale

Foto's: F.Cools

Wandelverslag Loesje op de Meiberg, 03-11-2019.

Beste wandelaars,

Bon siman.

Wie is Loesje? Daar weet de drummer van de band meer van, want hij noemde haar wel zijn "snoesje" en dan moet je van verdomd goede huize komen, wil je er een snoeskip op na houden. In elk geval togen wij op weg via de Marleine trail op zoek te gaan naar Loesje. Het verzamelpunt bij de Orsilon Bar stond vol met auto's  waarvan de wandelaars wel eens wilden zien , wie Loesje eigenlijk was. Om 16.00 uur gingen we op pad. 

De middag is van ons. Het ochtendgloren wordt minder, als je niet zo'n vroege vogel bent, maar uilen vliegen ook. 

We verlieten de bar, die vroeger Orsilon heette of zoiets. Het opnieuw geschilderde huisje met  ernaast een feestje,die behoorlijk wat mensen trok. We staken de weg over en kwamen op een zandweg met opgeworpen heuveltjes om het doorgaande verkeer te bemoeilijken. We liepen deze zandweg tot we een bocht doorgingen en het bord dat Marleine thuis was aangegeven door dat bord. Hier moesten we linksaf slaan. Het was Wabi alom. Er moest flink geknipt worden eer we een paadje zagen. dat heuvel op ging.

Ook dit pad was niet vrij van deze stekels. Iedereen verwonderde zich er over dat je deze heuveltop een uitzicht had naar het vliegveld De aanvlieg richting bevindt zich vlak naast deze heuvel en vanaf het zitje Loesje had je een prachtig uitzicht op de aanvliegende vliegtuigen. Na dit oponthoud vervolgden we onze voettocht naar de Indiaanse kop die hoog in de hemel verhief. Er waren geen liefhebbers om de rotswand te bezoeken en we besloten om het pad te nemen die ons bij de ingang van de Kathun rooi bracht. Een altijd mooi mondipad. Het had blijkbaar flink geregend want we moesten de plassen omzeilen.

Na de zoveelste waarschuwing om niet te struikelen over de afgezaagde boomstammetjes, struikelde ik er over. Gelukkig hadden de dames erop gerekend, want in een mum van tijd stond E.H.B.O. hulp

paraat. Het barretje bracht verpozing en een koel drankje ging er weldadig in.

Ik hoop dat een prettige wandeling hebt gehad.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K. (verslag en foto's. Ook een foto van P.)

Wandelverslag landhuis Noordkant 13-10-2019

Beste wandelaars,

Op de porch van het Landhuis Noordkant

Bon siman.

Verzamelen bij de kippenfarm, het koelere weer had de nodige wandelaars aangetrokken, ondanks de vele afzeggingen. 

De slagboom over en we waren op weg naar de volgende hindernis. Het ijzeren hek, waar je met pijn en moeite je langs wurmt om je pad te vervolgen. Bij de tweede afslag linksaf, het Maagdenpad op. We wisten van de vorige keer dat we op terugweg over het Combipad en Maagdenpad moesten, deze  versperd waren door omgevallen bomen. Nu is het pad na veel zagen weer begaanbaar. 

Dromen voor de voetgangers. Paden waarop lage Wabiboompjes groeien. Je moest uitkijken, geen gedroom meer. Slingers waar je de Enfrau moest mijden. Het leken af en toe wel geitenpaadjes. Neen, deze wegen gaan niet over rozen. 

Plotseling doemde het vervallen landhuis voor ons op. Het was omringd door Wabi geboomte en we wilden door de voordeur komen om de Haloweeensfeer te proeven. In de jaren 60/70/80 werden hier door familie eigenaren de Haloweeenfeesten georganiseerd voor genodigden. De muurschilderingen herinneren ons hieraan. Nu is het landhuis in onbruik geraakt met een rustgevende achterporch, waar we een slokje namen. De indiaanse inloopput werd ook afgeschermd door Wabi. Dit is wel eens anders geweest. Vroeger toen er nog gesnoeid werd, kon je er gewoon inlopen. Als het geregend had, stond de tanki vol water en werden er autos gewassen. Ach, die goede oude tijd. We togen na aangenaam verpozen naar het eindpunt via de Clandestiene weg en kwamen veilig aan bij onze autos. We hadden er al met al minder dan 1 1/2 uur over gedaan.

Voor de volgende week een iets langere wandeling. 

Met een vrolijke wandelgroet, G.K.

Wandelverslag San Pedro, Kiridongo expo. 20-10-2019. Noord

Beste wandelaars,

Foto collage , cooyright H.KK

Bon siman.

Mama Dongo stond ons uit te zwaaien toen we naar de Yubi's expositie wilden vertrekken. De koeien loeiden en de paarden hinnikten als uitgeleide van de  gemeleerde wandelgroep. 

Het eerste stuk was ietwat saai. Een troosteloze weg. Gelukkig was het niet zo heet en er blies een windje wat voor enige verkoeling zorgde. 

Rechts had je de bergwand met zijn vele nissen en grotten van het terras en links was de grillige noordkust met zijn opspattende water. De paden lagen bezaaid met stenen en koeienvlaaien en waren goed begaanbaar. Hier en daar stond een plasje. Er was een buitje gevallen.  

We zagen de rots die de plaats van de expositie aangaf, opdoemen. Kieren en spleten zag je in de rotswand en zelfs nissen, waarin de wonderlijkste attributen verstopt waren. Een foto van moeder Maria stond verscholen in een nisje. De tentoonstelling breidt zich uit. Nu de paaseieren nog. 

We liepen naar de vierde windmolen en verzamelden ons op de kust, waar via een gemaakte ladder meteen op de rand met de zee kon begeven en het aangespoelde hout kon oprapen. Helaas ieder zag af om de ladder af te dalen vermoedelijk vertrouwden de voetpadders het bouwsel niet zo erg. 

Zelfs het huisje verderop werd maar mondjesmaat bezocht, waar je toch een schitterend uitzicht hebt van het opspattende water langs de noordkust. Het was bewolkt en dat gaf een charmant tintje aan de omgeving. Niemand kon een fatsoenlijk houtje vinden. 

Ik heb een foto genomen van de grote klossen hout, die blijkbaar iedereen te zwaar vond om mee te nemen. 

Het dispuut brak los of Houtjesbaai wel hier ligt bij de eerste punt waar de ladderafdaling begint of te wel verderop bij de Boca. Sommigen dachten dat er een pad naar toeliep, dan was het mogelijk de kuststrook bij de stellages dat dit Houtjesbaai was. Ik heb het geprobeerd uit te vinden, maar dat is niet gelukt. Na nog langs de kust gebanjerd te hebben, volgden we het pad omhoog en kwamen uit op de weg die naar San Pedro liep. 

De bron en de Kayuda bomen waren de laatste momenten van deze wandeling. De Kayudabomen hingen vol met vruchten die op schubappels lijken..

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K. (verslag en overige foto's)