Safaritocht Christoffelpark - Zevenbergen. Noordwest

Hallo Wandelaars,

Normaal gaan we de Mondi in, maar voor de verandering gingen we nu het Christoffel Park in, waar ook veel mondi is. Ik heb nog gedacht om in het park enige gezelschapspelletjes te doen, maar niemand wilde zakdoekje leggen en het Rosa"", Rosa bloemen op je hoed, alle mooie meisjes zijn zo zoet, was ook niet in trek. De leeftijd van de heren speelde volgens de dames een te grote rol. Het kringlopen zou te houterig worden en het moet juist verleidelijk en sierlijk zijn.
De stemming zat er meteen goed in, we deden blindemannetje bij ons op de pick-up en we hebben ons rot gelachen, vooral toen de chauffeur hem was. Ik weet het, dit is al een oude, maar ik moest hem toch even kwijt.

Het park leek wel een lusthof, alleen de beelden van Vigliante ontbraken. 

De Parkbeheerder Cyrill Kooistra stond ons al op te wachten en gaf aan onze chauffeurs B. en R. de laatste instructies om toch vooral op de begaanbare wegen te blijven en niet de herten te volgen. En daar gingen we, poort uit, park in. Christoffel zou met genoegen naar dit partijtje ongeregeld hebben gekeken, als hij ons uitgeleide had gedaan.

foto: F.Cools

Cyrill gaf een gil, "Bert een hert", toen hij plots moest remmen voor overstekend wild. Gelukkig hebben we in de laatste auto, waar B. de bestuurder van was, de narrow escape niet gezien. Je zou toch maar getuige zijn van .....  Daarna hebben we geen hert meer gezien, zo geschrokken waren deze lieve dieren. De drinkstop was goed getimed, iedereen had dorst en de eerste drinker deed het nog een keer voor, hoe je zo'n beker aan de mond zet.

foto: F.Cools

foto: F.Cools


Het klimmetje naar de overgebleven resten van het landhuis Zevenbergen was een peuleschil. De ruine werd van alle kanten in beeld gebracht. In het gevangenhokje, de nor, was inmiddels een oeroud mieserig boompje gegroeid. Dit is typerend voor die tijd, toen je jouw bewakers rustig de boom in kon sturen. Dit is nu heel anders geregeld In Barber. Hier hoef je je niet bezorgd te maken, dat koffie-pretu-leutende bewakers je storen.

Op naar Seru Gracia. Alleen de tocht er naar toe ontlokten al de oh's en ah's. Schitterende landschappen gleden aan ons oog voorbij. Orchideëen in de bomen en Bromelia's langs de weg.

foto: F.Cools

De Shimarikus smaakten heerlijk. De eerste ontmoeting met de Sabalpalmen gaven ons het gevoel, dat we niet op Curaçao waren, maar in een andere parochie.

De berghelling zag er bijzonder uit met zijn gelaagde gesteenten, de zogenaamde Flagstone formatie. Hier kun je duidelijk zien, hoe de aarde in beweging is geweest en Curaçao ontstaan is zo'n tachtig - negentig miljoen jaar geleden.

Even keren en een zijweg in, bracht ons op weg naar de Seru Bientoe. Een kleine wandeling naar boven was nagenoeg geen inspanning. Een verkoelend windje op de berg en een lagere temperatuur deed weldadig aan.

De oude gekromde Dividivi's speelden met onze fantasieen.

De Sabalpalmen laan maakte het volgen van het paadje erg gemakkelijk.

Bij het naar beneden gaan deden twee fotogenieke jonge Warawara's ons uitgeleide. Ze zullen zeker gedacht hebben, wat komen die vreemde snoeshanen hier doen. We hadden nog wel uren kunnen genieten van de prachtige uitzichten, maar onze gidse Adeline riep ons tot de orde, want het eten stond koud te worden bj het landhuis Savonet, beneden.

De tocht terug wederom een plaatje. Een glooiende weg bracht ons uiteindelijk weer naar ons uitgangspunt.

Even napraten onder het genot van een drankje en een hapje was het sluitstuk van deze magnifieke happening. Ja, zo'n viering van een jubileum (van de wandelgroep) gaat niet in je kouwe kleren zitten. Was het nu tien jaar of vijftien jaar, ach geen warawara die daar naar kraait. (F.C.: kukeleku, 15 jaar!)

Voor de volgende week zou een voettocht langs de in bloei staande struiken en bomen naar het Verzonken Bos op de Noord een goede keus kunnen zijn.

U hoort nader.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend,

G.K. (verslag en foto's)

Nat'l Park Christoffelberg. Safari to Zevenbergen ruins, Seru Gracia and Seroe Bientu.

Because our Hiking group was 15 years young this Sunday, we celebrated the event with a Safari to the Zevenbergen ruins in the Christoffelpark.

Starting at Christoffel Park, Plantation house Savonet. 3 pm.

The Park - open from 6 am on Sundays - is then closed to other visitors.

Following a small trail, the climb to the remnants of the Manor House Seven Mountains was a mere trifle.

On to Seru Gracia.

Along the way, we saw Orchids and Bromelias in the trees.

The Shimariku cherries tasted delicious.

The short walk to the top evoked many oh's and ah's.
The view is beautiful in all directions.

From there we saw the Sabalpalms, only growing in that particular place.

The mountainsides are colored by layered rocks, a Flagstone formation, that arose around 80-90 million years ago.

On to Seru Bientu (Wind Hill).
The little walk up was virtually no effort. A cooling breeze on the mountain and a soothing lower temperature.

Two young Warawaras landed in front of our cameras.

photo by G.Kroeger

There are old curved Dividivi trees and Sabal palms.

The route back to Savonet followed winding and steep roads.

Photos by F.Cools 

Daniel Wandelverslag 03-11-2013

Een droom van een wandeling!

Al rondvliegend probeerde een oude zwarte Warawara zijn gebied af te bakenen en met zijn scheeuw ons af te schrikken. Af en toe als hij moe was van al dat geschreeuw, ging hij even op een Cadushi zitten mopperen. Zijn zwarte veren ingetrokken en het koppie scheefkeek hij onverholen naar dat groepje uitslovers die zich een pad baanden, waar eigenlijk geen pad was.
Niets was te bont.
Zou hij jongen hebben ,vroegen wij ons af of doet hij dat omdat het de eerste wandeling van de maand is of wilde hij met dat krijsen zeggen, dat de afzeggers groot gelijk hadden met hun afwezigheid hier.

Diep was de rooi. Het overvloedige water dat vannacht gevallenis, moet zich een uitweg hebben gebaand  in een prachtige waterval zich van van de rotsen stortend. Nu was er nog een sijpelend stroompje overgebleven, dat zich voortworstelde naar de rand van het plateau.

Onderweg hadden we een karkas gezien, dat in geen velden ofwegen op een koe leek. Neen die droomkoeien kijken wel uit. Ze springen hooguit van boom tot boom en dan wel met zijn allen tegelijk en wagen zich niet tussen al die puntige rotsjes, zoalswij dromers dat doen.

Het bordje met het opschrift dat er een Bahada in de buurt was deed ons opschrikken. We wilden niet
plotseling van een of andere helling rollen. Apevoorzichtig vervolgden we onze wegen kwamen bij de afdaling aan, die ons richting Kueba Pachi zou leidden.

Terstond werd er een plan de campanje gemaakt. Zullen we of zullen we niet. De tijd en de laatste ervaringen van de afgelopen weken in ogenschouw nemend en daar we voldoende lantaarns bij ons hadden, besloten we het eerste terras af te dalen.

De geweldige panoramas die zich voor ons ontvouwden, waren adembenemend. De vlakte van Hato was een groot meer. Scherp aftekenend zag je het vlieveld met zijn opstijgende en landende vliegtuigen.

De windmolens stonden er een beetje voor Piet Snot bij, want geen wiek bewoog met deze windstilte. De stroomvoorziening stond op een laag pitje. Ik dacht nog even aan onze zaklantaarns en aan onze lichaamsgeluiden.

We stapten flink door. Gelukkig wilde niemand de Bahada bij Kueba Pachi af. Dat scheelde weer een
kwartier. We besloten de Kueba te laten voor wat het was en keerden met rasse schreden terug naar de plaats waar het allemaal begonnen was.

Landhuis Daniël

De pannekoek met leeuwensmaak etc. stond reeds te wachten. Er werd nog heel wat nagepraat over die verschrikkelijke schreeuw van die zwarte vogel.

Mogelijk lijkt een een Meiberg rooi of een Pannekoek wandeling op zijn plaats, daar we het natuurverschijnsel van overstromende rooien kunnen bestuderen. 

Overigens houd ik rekening met andere meer spannende suggesties.

Met een vrolijke wandelgroet, groetend.

G.K.(foto's en verslag)