Den Dunki wandeling

Beste wandelaars,

 

Groot was de opkomst om aan de lommerijke ontspannende wandeling naar Den Dunki te beginnen. Sonja deelde fluitjes uit om toch maar vooral een fluitsignaal te kunnen geven voor het geval men in hoge nood kwam te verkeren.

Gelukkig hebben we geen tuitende oren gekregen, alles verliep naar wens,totdat mij het bericht bereikte bij de Pos di Orashon, dat het tempo te hoog lag en daardoor enkelen hebben moeten afhaken. Mogelijk kennen deze medewandelaars het gebruik niet, dat bij afslagen op de route altijd gewacht wordt. Bij de afslag naar de Pos is er gewacht. De Pos met zijn grote schaduwrijke bomen geeft immer het nodige oponthoud. De paadjes door het veld en het hoge gras worden met een slakkengang genomen. De tussenliggende goed begaanbare paden behoren met een gezwinde pas gewandeld te worden, want anders waren we nog niet thuis geweest. De put, die vroeger de watervoorziening was van de omliggende tuinen van het landhuis Jan Thiel, was afgedekt met een soort hekwerk om vooral te nieuwsgierigen op afstand te houden.

Het dansvloertje lag bedekt met gebladerte. De Kenepas, Mispels, Tamarijnen en Mahokbomen, waaronder een hele grote ongeveer 300 jaar oud, denk ik, omzoomden het betonnen vloertje, waarover vroeger heel wat beentjes gezwierd moeten hebben. Langs de achterkant van de zoutpannen liepen we over een dam, die het brakke water moest keren.

Even later kwamen we langs de salinas op weg naar Parque Sorsaka. De ingang lag verscholen naast een prachtig, in de omringende natuur weggewerkt, huis. Het park zag er keurig verzorgd uit. De oversteek naar Parque Den Dunki was dichtbij en we vervolgden onze weg via geslagen putten, oude muren, een brug en een oude put waar munten uit de VOC tijd gevonden zijn. Ook stond er nog een slordig geparkeerde auto. Je kon zien dat ie erg oud was, want het merk was niet meer op te merken. 

Op de terugweg kwamen we wederom langs de pannen met in het midden op aanzienlijke afstand een groep Flamingos. Het zoutwachtershuisje stond in de verte te lonken. De uit koraalsteen opgebouwde weggetjes door de salinas stonden niet meer onder water en waren zeer goed begaanbaar. de route liep verder via een trail over een heuvel die ons naar ons beginpunt voerde. Half zeven waren we op ons eindpunt aangeland. 7 km in twee en half uur is niet snel te noemen, tenminste als je het sightseeings effect niet meetelt. De volgende keer zal ik het woord drentelen niet in de mond nemen, daar dit blijkbaar de wandelaars op het verkeerde been zet. 

Voor de volgende week zijn geen suggesties binnegekomen. Ik denk persoonlijk aan een pittige wandeling.

Daniel speelt nog steeds in mijn gedachten.

 

Met een vrolijke wandelgroet.

G.K.

Playa Santu Pretu - playa Hulu

Beste Wandelaars,

Playa Santa Cruz.
Om stipt vier uur vertrok een groep van 12  wandelaars. En zoals normaal de gang van zaken is, wie er is, is er en anders moeten ze maar even bellen, dat er enige vertraging is opgetreden, dan wachten we vijf minuten. Niet voor niets geeft de wandelaankondiger zijn /haar telefoonnummer door.

Playa Santa Pretu een byzonder strand met zwart zand en mooie rotspartijen, geen Pedro pretu te zien. Boca Piscador, omgedoopt in Boca Bert, visser en Bert niet gezien, een kleine boca met een kleurige charme was de volgende halte. De lenige lopers daalden een rotsje lager af om op het plateautje verder te lopen tot aan de rand. Bij een wilde zee is dit af te raden, daar de golfslag dit plateau nog wel eens wil overspoelen.

Bij de "en route "Bringa Mosas"( vechtend meisje ) werd even stil gestaan. De gestage klim vergt de nodige energie en onze batterij werd opgeladen voor het laatste stukje naar de Magazina. Hier volgde een drinkstop. Ook de hond die door E. ergens opgepikt was, werd water aangeboden. Het beestje was niet dorstig zo te zien en liep om het plastic pseudokommetje heen of hij/zij het zag branden.

Op weg naar Pos Spanjo het vroegere landhuis Espagnol kwamen we diverse ingestorte gebouwtjes tegen, die vroeger gediend moeten hebben als opslag en bewoning. Van het landhuis zelf is weinig meer over getuige de afgebrokkelde muurtjes. Alleen de fundamenten zijn zo hier en daar nog te onderscheiden. De weg achter het landhuis was ook deze keer weer moeilijk te vinden. De Shimarikubomen droegen jammer genoeg geen vitamineC oppeppende vrucht. De afdaling vanaf het landhuis is altijd weer een plaatje apart met prachtige uitzichten over het Santa Marta gebied. We vervolgden onze weg richting Playa Hulu.

Bij de splitsing kon er gekozen worden voor de vlugge of lange route. Vier dames kozen voor de eerste en de rest ging verder op pad naar Hulu. Vanaf dit punt raakte Mary achterop en daar zij van de hoed en de rand weet, moet dit haar parten gespeeld hebben. Een paadje, dat naar Hoed leidt, moet haar ondernemingsgeest aan gewakkerd hebben om langs de kust te gaan. Een short cut blijkt vaak een long cut te worden. Zonsondergang was dichtbij. Bij aankomst op het etablisement van Juni Obersi bleek M. in geen velden of wegen te bekennen.

De noodploeg rukte te gehaast uit. Mijn bril en stok vergeten. Onderweg kreeg ik een telefoontje van M. dat ze verstrikt zat in de mondi, maar niet ver van Boca Piscador zou zijn. Geroep werd hier evenwel niet beantwoord. Bij de Blauwe Kamer aangekomen werd ons gefluit en geoehoe beantwoord. Aardedonker, want de maan was nog niet op en het duurde even voordat hij achter de wolken vandaan kwam.

Het was inmiddels negen uur en M. had nog een flinke weg door de bushbush te gaan.

P. en E. stapten bij de blauwe kamer manmoedig de mondi in zonder knipscharen maar wel met een goede zaklantaarn.

T. bleef achter om door geroep de survivers terug te geleiden. Mijn benen wilden niet meer en ik besloot de terugtocht zonder zaklantaarn in de maneschijn te aanvaarden. Het kontakt met M. was gemaakt.

Eind goed , alles goed. Een afzakkertje bij Juni deed wonderen.
Voor de volgend week een rustige, vlakke, lommerrijke wandeling lijkt op zijn plaats. Den Dunki lijkt me uitermate geschikt.