Wandelverslag Weitjewandeling 19-06-2016

Bon Siman.

De wandeling was korter dan ik verwacht had. 1 uur en 40 minuten waren we onderweg geweest. Normaal zou het geweest zijn, dat we de volle twee uur hadden volgemaakt, maar blijkbaar hadden we eerder een opgeknapt landhuis gezien en voorts was niemand onder de indruk dat van oud nieuw gemaakt kan worden.

Wie het vroeger in verre staat van verwording had gezien, kon niet anders  beamen, dat het nog mooier was, dan het in jaren was geweest. De rommel rond het huis gaf aan, dat het nog niet af was. De mandibak op neuten vertoonde scheuren. De porchruimte had geen toegang meer vanuit het huis en moest buitenom bereikt worden. De omliggende gebouwen stonden in de stijgers. 

Als het allemaal gerenoveerd is, hoop ik dat de gehele wandelgroep uitgenodigd wordt om het vernieuwde landhuis in te wijden. We liepen verder langs de blaffende honden en kwamen via een mondipaadje bij de Dam waar een drenkbak voor het vee stond en een droogstaande put. In de buurt van deze put stond een Surun di Mondi. Zo te zien had hij genoeg water ,want hij droeg een groen blad, evenwel de in de buurtstaande waterbak was leeg.

De Passiebloem was amper te zien, maar wel in knop. Het is een nacht /ochtend bloeier. We sloften dus niet. We sloften verder de heuvel op waar het opschrijfboekje lag onder de Wabi of is het een Brasia. Niemand wilde er zijn naam inzetten, want voordat je het weet, sta je bekend als de bonte hond, die zonodig uitgelaten moet worden.

Kalbas

De voettocht voerde ons langs de Bonchi Kabei. De rode zaadjes lagen op de grond verspreid onder de boom. De stam noodde niet uit om er in te klimmen, want de stam en takken waren bezaaid met puisten waaruit vervaarlijke doornen staken. 

Mooie Indjus en Pal 'i Taki bomen verijkten de omgeving. Kwa structuur lijken ze een beetje op elkaar, maar de Taki is iets lichter van kleur.

Het veld met Yerba di Kerkhof was een stuk minder dicht dan de vorige keer dat we een bezoek hieraan brachten.

We liepen om de wateropvang heen, niet dat er water binnen de dammen stond, maar omdat het het te volgen pad zo liep.

Het is altijd weer opletten of je niet het paadje naar de weg overslaat, want dan kom je in Jan Doret uit. We misten het deze keer niet. Bij de slagboom aangekomen, telden we dat alle autos er nog stonden. Wat wil je ook op zo'n wandel- Vaderdag, dat zelfs niet door een WK of nieuwe haring bedorven kan worden.

Voor de volgende week gaan er een paar fietsers er op uit om het terrein van Maal te verkennen. Mogelijk ligt hier een mogelijkheid voor een nieuwe wandeling. U hoort nader.

Met een vrolijke wandelgroet,

Groetend, G.K.

Wandelverslag Porto Marie Magazina 26-06-2016.

Bon Siman.

Aan de weg bij het resort Fontijn ligt een aqua gebouwtje met een afbeelding van de ijzeren maagd. 

Zij oogt fraai vanaf het grijze beton naar Seru Kloof. Als behoedster voor naderend onheil, speurt haar oog naar wandelaars die de steile Seru willen beklimmen. Onze wandelgroep wist zich te ontrekken aan het alspiedend oog, daar we de plantage van Porto Marie opgingen. Dit zou ik allemaal hebben kunnen bedenken, ware het niet, dat de schildering een snor heeft met een mannelijke vreemde blik in zijn ogen. Een soort transgender, een eurosongfestivalwinner. De schilder heeft een heel andere bedoeling gehad met deze gejurkte meneer. Het zou toch niet een waarschuwing zijn voor burakus? Opnieuw een foto genomen van dit fenomeen, zodat een nader ondezoek zou uitwijzen, dat het hier niet ging om een waarschuwing, maar om een statement, dat hier gewandeld kan worden op je eentje. Man en vrouw zijn een. Wellicht komt U tot dezelfde slotsom.

Wij liepen de rooi in. Aan het begin stond een waterinstallatie die ons enige stof tot nadenken gaf. Zou hier vroeger het gemaal hebben gestaan om het water te verspreiden over de landbouwgronden? De rooi was breed en daar het groepje klein was, konden we aanvankelijk met zijn allen naast elkaar lopen.  De rooi met zijn vele vervallen dammen werd steeds smaller. en uiteindelijk ging het over in een geitenpaadje. We ontdekten, dat we te ver doorgelopen waren en eerder hadden moeten afslaan. Terug.

Zo fris als een zweterig hoentje togen we richting Magazina. In een zijweg vlak voor de Magazina staat de pas gerestaureerde belpaal. Zover kwamen we niet. We hielden de belpaal en Magazina voor gezien en liepen het pad terug. Op een zijpad stonden enkele zwart-witte kabriten die zodra ze ons zagen de mondi instoven. De Asterixaanse bok zou gezegd hebben ,"rare snuiters die wandelaars". Precies 1 uur en drie kwartier had deze voettocht geduurd en dat is voor iemand die niet regelmatig de mondi ingaat toch een hele opgaaf.

Met een vrolijke wandelgroet. G.K. Tot eind september!